এক ব’লত এক ৰাণ

অলেখিত ইতিহাসৰ ৰোমন্থণ
এক ব’লত এক ৰাণ
(বণি দা আৰু চন্দনৰ সহায় লৈ)

১৯৮৯-৯০ কলেজ সপ্তাহ ৷
ক্ৰিকেট মেত্ছখন আছে হোষ্টেল চাৰিৰ লগত ৷ টিম চিলেকচন হৈ  আছে তিনি নম্বৰৰ ফিল্ডত ৷ পুৰাদমে Practice চলিছে ৷ মই বলটো লৈ অফ স্পিন আৰম্ভ কৰিলো ৷ তেতিয়ালৈকে মই জীবনত যিমান বাৰ  অফ স্পিন  কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছিলো এবাৰো বল টাৰ্ন কৰা মনত নপৰে ৷ সেই দিনা কি হ’ল নাজানো মোৰ অফ স্পিনত অফ স্পিন নালাগে লেগ স্পিনো হ’বলৈ ধৰিলে ৷ কোনে কি বুজিলে নাজানো মই কিন্তু গম পাই গ’লো কথা কি ! যিমান বাৰ বল কৰিলো সিমান বোৰ বল পিটছত থকা শিলগুটিত পৰিল ৷ গতিকে বলে অফ স্পিন , লেগ স্পিন সকলো হবলৈ ধৰিলে ৷   আমাৰ দলত মোৰ নামটো এতিয়া আৰু নোসোমাই পাৰে নে ? পালো যেতিয়া আৰু কোনে পাই !! বগা পেন্ট, জোতা আদি গোটাই আনিলো ৷

দলত থকা কেইজনমান ছিনিয়ৰ আছিল কাম্য প্ৰসাদ মিশ্ৰ দা, কুশল ভূঞা দা, নিপন দাস দা, অভিজিৎ ভূঞা দা, ৰাজীব দাস দা, ভবেশ দা, ৰাজজ্যোতি দাস দা ৷ বাকী নামবোৰ মই অলপ পাহৰিছো (বহুত বছৰ হ’ল) ৷ কাম্য দা, কুশল  দা, অভিজিৎ ভূঞা দা, ৰাজীব দাস দা মেইন ষ্ট্ৰাইক বলাৰ ৷ নিপন দাই অফ স্পিন কৰিব ৷

খেল আৰম্ভ হ'ল ৷
চাৰি নম্বৰৰ হৈ খেলিছিল সৌৰভ দা, বনজিত দা, আমাৰ লগৰ চন্দন দাস, প্ৰাণজিত বৰা ৷
চাৰি নম্বৰৰ প্ৰথম বেটিং ৷
অপেনিং আহিছিল গৌৰৱ বুঢ়াগোহাই দা আৰু বনজিত দা ৷ ১০ ৰাণ মান নৌ হওঁতেই গৌৰৱ দা আউট ৷
বনজিত দা সাংঘাটিক বেটছমেন ৷ কটনৰ দিনৰে পৰা জানো, একে হোষ্টেলতে আছিলো ৷   তেওঁ ২৩ কৰি আউট হৈছিল ৷ অলপ আশাৰ ৰেঙণি দেখিলো ৷ বেট ধৰিবলৈ আহিল চন্দন ৷ কোকৰাঝাৰৰ পৰা আহিছে , তাত লুইত পৰীয়া তৰুণ সংঘৰ হৈ খেলে (কোকৰাঝাৰত  লুইতৰ পাৰ!!) ৷ আগৰ এখন Practice Matchত ৭৫ মান কৰি দেখুৱাইছে ৷ বনজিত দাই চন্দনক সকিয়াই গ’ল : আৰু কোনো নাই, তোৰ ওপৰতেই ভৰসা ৷
শুনিয়ে মন ভাল লাগি গ’ল ৷  
চন্দনৰ বেটিং আৰম্ভ হ’ল ৷ অকমান পাছতে স্কৰ হ’ল গৈ ৫০ মানত ৪ উইকেট ৷ আমাৰ মনোবল বাঢ়ি গ’ল ৷  আহিল সৌৰভ দা ৷ ফিল্ডত কোনোবাই কোৱা শুনিলো : সৌৰভ বলাৰ, সৌৰভ বলাৰ ৷ ফাৰ্ষ্ট চেমটোক (চন্দন) উৰাই দিলে হৈ যাব কাম ৷

সেই Partnershipত close in-ৰ ফিল্ডাৰ কিজনে বল অলপ চুবলৈ পালে, আমি deep-ত থকা কিজনে বল ওপৰেৰে উৰি যোৱাহে দেখিলো ৷ বলাৰ, বলাৰ বুলি কোৱা সৌৰভ দাই ৭টা ছয় মাৰিলে, চন্দনে ২টা ছয় মাৰিলে ৷ সৌৰভ দা ৭২,  চন্দন ৫৪ ৷ ২৫ ওভাৰত ১৮৪ ৰাণ ৷

আমাৰ বেটিং আৰম্ভ হ'ল ৷
স্ক'ৰবৰ্ডত ৰাণ বুলিবলৈ একো নাই তেনেকৈ ৷ এফালৰ পৰা বাঘা-বাঘা Batsman আউট হৈ গৈ আছে ৷ তাৰ মাজে মাজে আকৌ ৱাইড, ন' বল, বাই, মিচ ফিল্ডিংৰ জোৰত দুই- এক ৰাণ হৈ আছে  ৷ ১৮৪ নালাগে ১০০ ৰাণো নহব ৷ বুজি গলো সকলোৱে ৷ বাউন্ডেৰীৰ বাহিৰত বহি আছো ৷ চাৰিৰ বলাৰে বল কৰে, আমাৰ Batsmanএ বেট ঘূৰাই ৷ ৰাণ—চাণ একো নহয় ৷ আমিবোৰে উপায় নাপায় নিজৰ Batsmanকে গালি পাৰিবলৈ ধৰিলো ৷

বেলেগ এটা কথা ক’বৰ  মন গৈছে ৷ ঘটনাটো এনে ধৰনৰ ৷ লুইত পৰীয়া চন্দনে 4^th নে 5^th চেমিষ্টাৰ এজনলৈ কেইবাটাও Short Pitch মাৰিলে ৷ চিনিয়ৰৰ সহ্য নহ’ল ৷
চন্দনৰ ওচৰলৈ গৈ ক’লে : আব্বে, তই 1^st চেম হৈ Short Pitch মাৰিছ??? পাবি মছলা ৷
চন্দনৰ হাজিৰ জৱাৱ : দাদা nextটো In-Deeper মাৰিম ৷

এটা সময়ত, বেট ধৰিবলৈ আহিল বণি (অভিজিৎ) দা  ৷ উস্ কি আক্ৰমনাত্মক বেটিং!!!
সেইদিনা দেখিলো  মোৰ জীবনৰ এটা স্মৰনীয় ইনিংছ ৷ Clean Hitting  ৷ অভাৰৰ প্ৰথমতেই ৪ বা ৬ কিবা  মাৰি দিয়ে আৰু অভাৰ শেষ হোৱাৰ আগতেই ১ ৰাণ এটালৈ নন্-স্ত্ৰাইকিং এণ্ড পাই গৈ ৷ পাছৰ অভাৰত আকৌ একে কাম কৰে ৷
কেই ৰাণমান বাকি আছে জিকিবলৈ ৷ আমাৰ  ৮ নম্বৰ Batsman আউট হ'ল ৷

বেট ধৰিবলৈ আহিল তিনিৰ স্পেসিয়েলিষ্ট ১০ নম্বৰ Batsman ৷ তেওঁৱো কোকৰাঝাৰৰ পৰায়ে অহা ৷
মোৰ কথা কৈছো ৷
কি প্ৰেছাৰ আছিল বুজাব নোৱাৰো এতিয়া ৷ মই বেট ধৰিবলৈ গৈ আছো ৷ মই প্ৰথম বলতো কেনেকৈ খেলিব লাগিব সেইটো বুজাই বুজাই চাৰিজনমান ছিনিয়ৰ মোৰ লগতে আহি পিটছ পালেহি ৷
নকলেও হ'ব ছাগৈ উপদেশতো কি আছিল !
"তই/ তুমি চকু কান মুদি ৰাণ এটা ল'লেই হ'ল ৷ বণি নন্-স্ত্ৰাইকিং এণ্ডত আছে"
এনেকুৱা অবস্থা পাৰিলে ছিনিয়ৰকিজনে মোৰ হৈ বেটিঙেই কৰিলে হয় ৷ তেখেতসকল বাধ্যত পৰিহে উভতি গ’ল ৷

মোৰ মনত আছে সৌৰভ দাৰ এক্সপ্ৰেস ডেলিভাৰী ৷ উপদেশ মতেই কান মুদি বেট লগাই দিলো ৷ বল ফাইন লেগৰ ফালে গ'ল ৷ এক ৰাণ !!!
মই গৈ নন্-স্ত্ৰাইকিং এণ্ডত ৷ মনতে ভাবিলো - জিকি গ'লো ৷

পাছৰ ব'ল ৷
সৌৰভ দাৰ ব’ল ৷  প্ৰায় আন্ডাৰ আৰ্ম কৰিলে অহাৰ দৰে চুচৰি যোৱা ব’ল এটা, আমি সৰুতে কৰা গ্ৰাছ ব’ল ৷
বণি দাই  বেট ঘূৰালে ৷
ই কি !!!!!!
ব’ল বণি দা বেটৰ তলেৰে গৈ লাগিলগৈ ষ্টাম্পত ৷
বণি দা আউট !!!!!!!!!!!!! ৫৩ বলত ৮৪ ৰাণ ৷ বণি দায়ো ৭টা ছয় মাৰিছিল ৷

নিপন দা ১১ নম্বৰত আহিল ৷ পাছে আমি দুটাই মিলি ৩ ৰাণহে কৰিব পাৰিলো ৷
আচল কামফেৰা কৰিব নোৱাৰিলো ):

উপহংসাৰ :

সেই খেলখনেই মোৰ এ.য়ি.ছি. জীবনৰ শেষ খেল আছিল ৷ কাৰন মই দুনাই চিলেক্ট নহলো আৰু !! কিন্তু এটা কথা ৷ মোৰ strike rate 100 % ৷ এটা ব’লত এক ৰাণ কৰিছিলো,  তাকো  নট আউট ৷ কিয়যে মোক আকৌ টিমত নল’লে আজিও গম নাপালো ৷

বণিদাৰ  কাৰনেও এ.য়ি.ছি. জীবনৰ শেষ খেল আছিল ৷ তেওঁ ফাইনেল চেমিষ্টাৰত আছিল ৷ কেইদিনমান আগতে লগ পাই  বণিদাক সেই খেলখনৰ কথা মনত পেলাই দিছিলো ৷ বণি দাই ক’লে সেই খেলখনত হৰাৰ দুখত হেনো তেওঁ বহুদিন ক্ৰিকেট নেখেলাকৈ আছিল ৷ সেই খেলখনত দুখ ইমানেই বেছি লাগিছিল হেনো যেতিয়া AECIANSত তেওঁ নাম Inter Hostel Cricketৰ Highest Scorer হিচাবে ওলাইছিল খঙতে আলোচনীখনেই দলি মাৰি দিছিল ৷

সছাকৈয়ে AECত হোৱা Inter Hostel খেলবোৰৰ Emotion বোৰ বৰ Intense আছিল ৷
এইখেলখন হৈ যোৱা আজি ২২ বছৰতকৈয়ো বেছি হ’ল ৷ মই Blogৰ কাৰনে লিখিবলৈ লৈ সেই খেলখনৰ লগত জড়িত কেইবাজনৰো লগত কথা পাতিলো ৷ মই খেলখনৰ নাম লোৱাৰ লগে লগে আটাইকেইজন ৰোমাঞ্চিত হৈ উঠিল ৷ খেলখনৰ কথা এনেদৰে কৈ গ’ল যেন যোৱা কালিহে খেলখন হৈ গৈছে !!

সেই খেলখনত হৰাৰ দুখৰ কথা ওলালেই যেতিয়া আৰু এটা গুপুত তথ্য আজি ফাদিল কৰি দিওঁ আজি ৷

হাৰি উঠি গোটেই হোষ্টেলত শোকৰ বণ্যা ৷ গতিকে ৰাতি ইটো পাৰ্টিক ‘এটেক’ কৰাৰ প্লেন এটা হ’ল ৷ পাছে দিপৰ বিলৰ ফালৰ পৰা অহা ‘গেলন’ কেইটা অলপ ষ্ট্ৰং আছিল ৷ গতিকে ২/৩ ঘন্টামানৰ ভিতৰতে শোকসন্তপ্ত আটাইকেইজন টোপনিত লালকাল হ’লো ৷ গতিকে ‘এটেক’ কৰাৰ প্লেন তল পৰিল  ৷ নহ’লে সেই ৰাতি কি লঙ্কা কান্ড হ’ল হয় ভাবিলে আজিও ভয় লাগি যায় ৷


(এই লিখাটো আজি বহুদিনৰ আগেয়ে লিখা ৷ কলেজৰ ব্লগত ইতিমধ্যে প্ৰকাশ হৈছে )