বম্বে

দুয়ো পালোগৈ বম্বে ৷
হয় বম্বে, তেতিয়া মায়ানগৰীৰ নাম বম্বে আছিল ৷
তাত ভৰি দিয়ে গম পালো আমি হৈছো দুটা কূপ মণ্ডুক, নিজৰ নাদৰ পৰা গৈ মহাসাগৰত পৰিলো ৷
চাৰিওফালে মাথো মানুহ, যানবাহন !!!!!!!!!!!!!!!!
কোলাহল !!!!!!!!!!!!!!!
অট্টালিকা, ইমাৰতবোৰ দেখি তবধ মানিছো !!
দুয়োটাই ইটোৱে সিটোৰ হাতত খামুচ মাৰি ধৰি থাকো ৷
হেৰালে একে লগে হেৰাম !!!
পদে পদে অঘটন ৷
নিতৌ নতুন শিক্ষা ৷
আজি অঘটনৰ কথা নকওঁ ৷
কি কি নতুন কথা শিকিলো তাৰে দুটা কথা কওঁ ৷

এক নং কাহিনী :

দুয়ো সোমালো এখন আটকধুনীয়া ৰেষ্টোৰাত ৷
সোমায়ে কাৰুকাৰ্য্য দেখি তবধ মানিলো ৷ তেনে ধৰনৰ ৰেষ্টোৰাত আগতে সোমোৱাৰ কথা বাৰু বাদেই দিছো, আমি চিনেমাটো দেখা নাছিলো ৷
‘‘প্ৰতিভূদা, বেলেগত যোৱাই ভাল হ’ব নেকি ?? বলক কোনোবা ইৰানী কেফেতে সোমাওঁ গৈ ৷’’
‘‘ধেই তোমাৰো যে ইমান ভয় নহয় !!! কি কৰিব হে ?? আমাৰো পইছা আছে !!’’

বচন ঠিকেই মাতিলো যদিও মই একো আওভাও পোৱা নাই ৷
অকনমান ৰৈ ভালকৈ চাই বুজিলো, সেইখন ৰেষ্টোৰাত কোনেও আহি আমাৰ পৰা অৰ্ডাৰ নল’ব ৷
ছেল্ফ চাৰ্ভিছ !!
দুয়ো বহাৰ পৰা উঠি গ’লো ৷ এঠাইত খাদ্যবোৰ সজাই থোৱা আছে ৷ প্ৰত্যেক বিধি খাদ্যৰে মূল্যবোৰো লিখি থোৱা আছে ৷ যি মন যায় ল’ব লাগে আৰু এঠাই সেই বস্তুখিনিৰ মূল্যটো দি আৰামত বহি খাব লাগে ৷ বঢ়িয়া নিয়ম ৷ আমি কেতিয়া নেদেখা, কেতিয়াও নাম নুশুনা খাদ্যকেইবিধমান বাচি ল’লো ৷ মূল্য পৰিশোধ কৰিলো ৷ তাৰ পাছত একেবাৰে আচুতীয়া চুক এটাত বহি ল’লো ৷
চুকত নবহি আমাৰ উপায় নাই ৷ সকলোকে দেখিছো কাটা-চামুছ, কটাৰী আদিৰে খোৱা-বোৱা কৰিছে ৷ আমি টকা দিছো, গতিকে হাতেৰে খাম ৷
খাই আছো ৷ খাই থাকোতেই মন কৰিলো আমি খোৱা পানীৰ গিলাছ কেইটা অনা নাই ৷ ছেল্ফ চাৰ্ভিছ, গতিকে নিজেই আনিব লাগিব ৷
‘‘অই পানী আনা গৈ ৷’’
‘‘প্ৰতিভূ দা, এই পানী আনা কাৰবাৰটো বা আকৌ কেনেকুৱা হয় !’’
‘‘তোমাৰ দ্বাৰা নহ’ব আৰু !! আৰে পানীত আকৌ কি জেং থাকিব পাৰে ? যাবা,  টেপ খুলিবা, পানী আনিবা ৷’’
ইফালে-সিফালে চাই দেখিলো, এটাইৰ পৰা বাকী গ্ৰাহকসকলে পানী আনি আছে ৷
‘‘সেইফালে যোৱা ৷ গিলাছ দুটা লৈ যাবা ৷’’
গ’ল লগৰজন ৷ অকনমান পাছতে দুহাতে দুটা খালি গিলাছ লৈ উভটি আহিল ৷
‘‘প্ৰতিভূ দা, মই কৈছিলো নহয় !! মই পানী আনিব নোৱাৰো ৷’’
‘‘কিয় নোৱাৰা আনিব ?? সৌটো দেখোন পানীৰ ফিল্টাৰ ৷’’
‘‘প্ৰতিভূ দা, পানী ফিল্টাৰ ঠিকেই আছে ৷ কিন্তু পানী তাৰ পৰা ল’বলৈ টেপটোত একো চুইছ নাই ৷’’
মনতে ভাবিলো,‘‘দিওঁ নেকি এক মাৰ মাৰি ??’’
‘‘হেৰা তুমি কি ইঞ্জিনীয়াৰ হে ?? টেপ থকিলে কৰবাত কিবা এটা থাকিবই ৷ তল ফালে মন কৰিবা ৷ কিবা লিভাৰ এডাল থাকিব ৷ সেইডাল গচক মাৰি দিবা ৷ পানী ওলাই আহিব ৷’’
লগৰজন আকৌ গ’ল ৷
অকনমান পাছতে আকৌ দুহাতে খালি গিলাছ দুটা লৈ উভটি আহিল ৷
‘‘নাই দাদা ৷ তলতো একো নাই !!’’
মই ক’লো,‘‘ব’লা চাচোন কি টেপত চুইছ নোহোৱা পানী ফিল্টাৰ এইটো৷’’
দুয়ো গৈ পালো গৈ পানী ফিল্টাৰৰ ওচৰ ৷ হয় ফিল্টাৰটোত পানী ওলাবলৈ নল এটা আছে ৷ কিন্তু সেইটোৱে আছে আৰু একো নাই ৷ তেনেহ’লে পানী ওলাই কেনেকৈ ??? দুয়ো চিন্তাত পৰিলো ৷ পানী খাবলৈ বেলেগত পায় যাম ৷ সেই কথাটো ইমান ডাঙৰ কথা নহয় ৷ কিন্তু নলৰ পৰা পানী ওলাই কেনেকৈ ???? জানিবলৈ বিৰাট মন গৈছে ৷ কথাটো কাৰোবাক সুধিলেই হৈ যায় ৷ কিন্তু আগতেই কৈছো সেই সময়ত আমি আছিলো ‘‘দুটা কূপ মণ্ডুক’’ ৷ না ইংৰাজী ক’ব পাৰো, নাই হিন্দি ক’ব জানো ৷ কথাই কথাই ভয় ৷ ৰৈ আছো সেই আচৰিত পানী ফিল্টাৰৰ ওচৰত ৷

আন এজন গ্ৰাহক পানী ফিল্টাৰৰ দিশে আহি থকা দেখিলো ৷
‘‘হেৰা, সেই মক্কেলটো আহিছে দেখিছা নহয় ?? সি পানী ল’ব ৷ কেনেকৈ লয় মন কৰি  থাকো দিয়া ৷ সি যোৱাৰ পাছ আমি তাৰ টেকনিকটো লগাই আমি পানী পায় যাম ৷ ’’
গ্ৰাহকজন আহিল, গিলাছটো নলটোৰ তলত থ’লো আৰু লগে লগে পানী ওলাবলৈ ধৰিলে ৷
আৰে!!!!!!!!!!!!!!!! যাদু নেকি ????
মই কাহিনী বুজি গ’লো ৷ লগৰটোৰ পিঠিত বাঘঢকা এটা মাৰিলো ৷
‘‘কৈছিলো নহয় ভৰিৰ ওচৰত লিভাৰ এডাল আছে ৷ আছে সেইডাল ৷ নহ’লে কেনেকৈ পানী ওলাব হে??? ’’
দুয়ো এইবাৰ পানী ফিল্টাৰটো তন্ন তন্নকৈ নিৰীক্ষণ কৰিবলৈ ধৰিলো ৷
এপাকত কিবা ভাবি লগৰজনে গিলাছটো পানীৰ নলটোৰ তলত পাতি দিলে ৷
পানী ওলাবলৈ ধৰিলে ৷
‘‘প্ৰতিভূ দা, ওলাইছে ওলাইছে!!’’ কৈ চিঞৰিবলে ধৰিলে ৷
দৃশ্যটো এনেকুৱা আছিল যেন আমি দুটাই শ্ৰীহৰিকোট্টাৰ পৰা INSAT 1Bক সফলতাৰে প্ৰক্ষেপনহে কৰিলো ৷ ফুৰ্তিতে ৰ’ব নোৱাৰা হ’লো ৷
গিলাছে-গিলাছে পানী খালো ৷

ৰেষ্টোৰাখনৰ পৰা হাঁহি হাঁহি ওলাই আহিলো ৷
(পাছত বহু জল্পনা কল্পনা কৰি বুজিলো টেপটোত বোধহয় কিবা বিশেষ ধৰনৰ আলোক সংবেদক (Photo Sensor)   লগোৱা আছিল ৷ এই ধৰনৰ সংবেদকৰ কথা কৰবাত ভুলতেও পঢ়িবলৈ পোৱা মনত নাছিল ৷)

দুই নং কাহিনী :

বম্বেত কেইদিনমান কটাই আমি পুনা পালোগৈ ৷ কেইবাদিনো থকাৰ কথা ৷
ৰাতিৰ আহাৰৰ বাবে আমি বেছ সাধাৰন ধৰনৰ হোটেল বিচাৰি উলিয়ালো ৷
ৰাতি ৯মান বজাত হোটেলখনত উপস্থিত হওঁ গৈ ৷ মই খোৱাত খৰ ৷ ১০ / ১৫ মিনিটতে খাই বৈ শেষ কৰি মেনেজাৰজনৰ ওচৰতে বহি হয় বাতৰি কাকত পঢ়ো, নহয় ছিগাৰেট হোপি থাকো বা এনেয়ে বহি থাকো ৷ লগৰজনৰ খাই শেষ হওঁতে প্ৰায় আধা ধন্টামান লাগে ৷ সি মোৰ ওচৰ পোৱাৰ লগে লগে গুৱাল গালি পাৰো,‘‘খাওঁতে ইমান দেৰি কৰিলে কেনেকৈ হ’ব ৷’’

এদিনৰ কথা ৷ মই বহি আছো মেনেজাৰৰ ওচৰত ৷ কোনোবা মানুহ এজন আহি মেনেজাৰৰ সৈতে কথা হৈছে ৷ তেতিয়ালৈ প্ৰায় ১ মাহমান মহাৰাষ্ট্ৰত থাকি অকনমান মাৰাঠী বুজি পোৱা হৈছো ৷ দুয়োজনৰ কথা যি শুনিলো আৰু  যি বুজিলো যে মই উত্তেজনাত ৰ’ব নোৱাৰা হ’লো ৷ অকনমান পাছতে লগৰজনৰ আহি মোৰ ওচৰ পায় মাত লগালে,‘‘প্ৰতিভূ দা ব’লক ৷’’
‘‘এহ্ অকনমান মনে মনে বহি থাকাচোন ৷’’
‘‘আজি আকৌ আপোনাৰ কি হ’ল ?? ময়ো দেখোন আজি অলপ সোনকালে খালো !’’
‘‘ৰ’বা হে আজি এই হোটেলখনলৈ গাভাস্কাৰ আহিব ৷’’
‘‘কি কয় প্ৰতিভূ দা ????? কেনেকৈ গম পালে ????? আমি অট’গ্ৰাফ কিহত ল’ম ?????’’
এই বুলি কৈয়ে বন্ধুজনেও হাতত বাতৰি কাকত এখন লৈ মোৰ সৈতে বহি ল’লে ৷
‘‘প্ৰতিভূ দা, আমি ড্ৰেছটো সলনি কৰি আহিলে ভাল আছিল নেকি বাৰু?’’
‘‘প্ৰতিভূ দা, আমি ৰাজেশ বৰাক চিনি পাওঁ বুলি ক’ম দিয়ক ৷’’
‘‘প্ৰতিভূ দা, মই বাৰু গাভাস্কাৰতকৈ কিমান ওখ হ’ম ??’’
মাজে মাজে উঠি গৈ হাতত থকা পেপাৰখন মোটোকাই লৈ ফ্ৰন্টফুট/বেকফুটত অদ্ভুতধৰনৰ ক্ৰিকেটৰ ছট কিছুমান অভ্যাস কৰে ৷
‘‘প্ৰতিভূ দা, গাভাস্কাৰৰ ফিছিং আউট ছাইড দা অফ ষ্টাম্প ছটটো বৰ ভাল লাগে মোৰ ৷ আপোনাৰ ?’’
এনেকৈ বহু ‘‘প্ৰতিভূ দা,…………..’’ পাৰ হ’ল ৷
এসময়ত হোটেল বন্ধ হ’বৰ হ’ল ৷
হঠাতে মই লগৰজনক ক’লো,‘‘ব’লা নিজৰ হোটেললৈ যাওঁ ৷’’
‘‘প্ৰতিভূ দা, গাভাস্কাৰক লগ নকৰাকৈয়ে ??’’
‘‘গাভাস্কাৰ আহি গ’ল গৈ !!’’
‘‘গাভাস্কাৰ আহি গ’ল গৈ !! কেতিয়া ? মই নেদেখিলোৱে দেখোন !!’’
‘‘ব’লা বাহিৰত বুজাম ৷’’

‘‘হেৰা, আমাৰ কাৰনেহে গাভাস্কাৰ মানে লিটিল মাষ্টাৰ ৷ কিন্তু মহাৰাষ্ট্ৰত যদি কোনোবাই কয় ‘গাভাস্কাৰ আহিব’ সেইয়া আমাৰ তাত কোৱা ‘বৰুৱা আহিব, দত্ত আহিব’ৰ দৰেই কথা ৷ আমি বহি থাকোতে মাত্ৰ এজনেই মানুহ আহিছিল ৷ এজন মূৰ্গী বেপাৰী ৷ গাভাস্কাৰ সেইজনেই আছিল ছাগৈ !!’’


মূৰ্গী বেপাৰী গাভাস্কাৰ ?? হৰি হৰি !!!!!!!!!!!!!

চাইকেলৰ ‘পম’ আৰু বন্ধুৰ পাঁচ হাজাৰ টকীয়া কাহিনী

প্ৰাককথন :

মাজতে যোৰহাটলৈ গৈছিলো ৷
এ.টি. ৰোডৰ কাষতে থিয় হৈ চিগাৰেট হুপি আছো ৷
মোৰ কাষতে এজনে চাইকেলত খুব জোৰে জোৰে ‘পম’ দি আছে ৷
‘পম’ ইমানেই হ’লগৈ যে শেষত টিউবৰ বেলুন ওলাই গ’ল ৷
এনেতে এজন মানুহে দৌৰ মাৰি আহি ‘পম’ দিয়াজনক সুধিলে,‘হেৰি কি কৰি আছে হে ?’
‘পম দি আছো দেখা নাই ?’
‘কিন্তু মোৰ চাইকেলত কিয় দিছে ?’
‘পমিয়াই’ থকাজন উচপ খাই উঠিল ৷
মই মনতে ভাবিলো,‘বৰ দুঃচিন্তাত আছে যেন পাওঁ ৷’

..
...

গুৱাহাটীলৈ উভতি আহিলো ৷ মোৰ বন্ধু এজনে আমেৰিকাৰ পৰা ফোন কৰিলে ৷ কথা পাতি থাকোতে এই কথাতো ক’লো ৷ তেতিয়া তেওঁ মোক ক’লে,‘প্ৰতিভু মই জানো সেইজনৰ মনৰ অৱস্থা কেনেকুৱা হৈ আছিল ৷ তেওঁ ছাগৈ চকুৰে অন্ধকাৰ দেখি আছে ৷ মোৰো এবাৰ হৈছিল ৷ কওঁ শুনা ৷’

...
.....

পাঁচ হাজাৰ টকীয়া কাহিনী (বন্ধুৰ মুখেৰে) :

দেউতা ঢুকুৱাৰ পাছত মায়ে বৰ কষ্টেৰে ডাঙৰ কৰিলে, পঢ়ুৱালে ৷ সেইখিনিলৈ সকলো ঠিকেই আছিলে ৷ লেঠা লাগিল পঢ়া শেষ হোৱাৰ পাছত ৷ চাকৰি বাকৰি নাই ৷ গতিকে ইন্জিনীয়াৰিং পাছ কৰি ঘৰতে বহি আছো ৷ ঘৰত থকা সময়ত বিস্ময় প্ৰান্তিক পঢ়ো, আবেলি চাৰিআলিলৈ গৈ চিগাৰেট খাওঁ ৷ কেতিয়াবা সুযোগ পালে সিবিধ ধৰো ৷
সোমবাৰে আগবেলা ১১ বজাত কাৰোবাৰ ঘৰলৈ কিবা কামত গ’লে, সুধিব তুমি "আজিকালি কি কৰি আছা??"
মনতে ভাবো,‘কে**, কিবা কৰি থাকিলে তোৰ ঘৰলে এইটো টাইমত আহিব পাৰো নেকি?’

এদিন মায়ে ক’লে,‘মইনা তই নহ’লে বিমলৰ তালৈকে যা ৷ কৰি দিব দে সি কিবা এটা ৷’

বিমল মানে বিমল বৰুৱা, মোৰ ভিনিহি ৷ গোলাঘাটত থাকে, ঠিকাদাৰ মানুহ ৷ যাওঁ নাযাওঁ কৈ পালোগৈ বাইদেউৰ ঘৰ ৷
মই গৈ ওলোৱাত বাইদেউ, ভিনদেউ, ভাগিন আটায়ে ভাল পালে ৷
মোৰো নতুন কাম ওলাল ৷ যেনে ৰাতিপুৱাই ভাগিনক স্কুললৈ নিয়া, আবেলি স্কুলৰ পৰা অনা, গধুলি টিউছন ৷ গেছ অনা, ASEBৰ বিল দিয়া, বাইদেউৰ লগত বজাৰলৈ যোৱা..... বহু কাম ৷

এদিন ভিনদেৱে ক’লে,‘মইনা কাইলৈ গুৱাহাটীলৈ যাম ওলাবা ৷’
ওলালো গুৱাহাটীলৈ বুলি, বহু দিন হ’লে দেখা নাই ছবছৰ কটাই অহা মহানগৰখন ৷
যাবৰ সময়ত সৰুবায়ে সুধিলে,‘মইনা টকা কেইটামান দিওঁ লৈ যা ৷’
মই ভেকাহি মাৰি ক’লো,‘মোৰ হাতত স্কলাৰছীপৰ পাঁচ হাজাৰমান আছে ৷ মই ভাবিছো আহোতে তোলৈ শুৱালকুছি ছিল্ক হাউছৰ পৰা কাপোৰ এযোৰ লৈ আনিম ৷’

ভিনিহিৰ বগা ভেনখনত উঠি তেওঁ, মই আৰু ৰয় জুৱেলাৰছৰ সান্তুদা গুৱাহাটীলৈ ৰাওনা হ’লো ৷
চান্দমাৰীত থকা হোটেল ঝংকাৰত উঠিলো গৈ ৷
সন্ধিয়া হোটেললৈ আন পাঁচজন মানুহ আহিল ৷ তেওঁলোকৰ মাজত মই মাথো মন্টুদাক চিনি পাওঁ ৷ ভিনিহিৰ বন্ধু, তামাম দুই নম্বৰী মানুহ ৷ মই তেওঁলোকক বটল—ছটল জোগাৰ কৰি অলপ পানবজাৰৰ ফালে ওলাই গ’লো ৷

মই ঘুৰি আহি দেখো গোটেই কেইজন ব্যস্ত কিবা এটা পৰিকল্পনালৈ ৷ অলপ পৰ ৰৈ কথাবোৰ বুজিবলৈ যত্ন কৰিলো ৷ সাংঘাটিক ঘটনা দেখোন ৷ 
মেকিং!!!!!!!!
লাষ্ট ডিজিট !!!!!!!!!!!!!!!!!!
গোটেই কেইজনে মিলি এটা এখন কমিটি বনাইছে ৷
শনিবাৰৰ খেলখনৰ মেকিং কৰিব ৷
এজন যাব অমৃতসৰলৈ, প্লেনেৰে মেইন মেকিঙৰ কাৰনে ৷
বাকীকেইজন অসমতে থাকিব আৰু সদিয়াৰ পৰা ধুবুৰীলৈ সকলো ঠাইৰ পৰা ৯ নম্বৰ এন্ডিং কিনি পেলাব ৷ কেইবাখনো গাড়ী ব্যৱহাৰ হ’ব ৷ এখন গাড়ী কলিয়া ভোমোৰাহৈ লক্ষিমপুৰ পাবগৈ, এখন গাড়ী শৰাইঘাটহৈ নলবাৰী, বৰপেটা, বঙাইগাওঁ, কোকৰাঝাৰ ঝাৰু মাৰিব ৷ কোনোবা এখন যাব ধুবুৰীৰ ফালে, কোনোবা এখন যাব উজনিলৈ ৷ এখন ৰৈ যাব গুৱাহাটীত ৷
লগতে নিয়ম কৰি দিয়া হ’ল কোনেও নিজাববীয়াকৈ টিকট কিনিব নোৱাৰিব ৷ সকলোৱে কমিটিক টকা দিব আৰু টিকট কমিটিয়ে কিনিব ৷

সেই মিটিঙতে ঠিক হ’ল যে অমৃতসৰলৈ যাব মোৰ ভনিহি ৷ গতিকে ভনিহিয়ে ঘোষণা কৰিলে,‘মই নাথাকিম যেতিয়া মইনায়ে মোৰহৈ তোমালোকৰ লগত থাকিব ৷’
সকলো মান্তি হ’ল কথাটোত ৷
ৰাতি ভিনিহিয়ে মোক বুজালে মোৰ কাম কি হ’ব ৷
মই চকু দি থাকিব লাগিব চাৰিওফালে যাতে কোনেও নিজাববীয়াকৈ ৯ নম্বৰ উঠাব নোৱাৰে ৷
বজাৰলৈ যোৱা, ভাগিনক অনা নিয়া কৰাতকৈ এটা ছেলেন্জিং কাম পাই মনটো ভাল লাগিল ৷

শনিবাৰে ৰাতিপুৱাই ভিনিহিৰ বগা ভেনখনত টিকট বুটলিবলৈ ওলালো মন্টুদা, সান্তুদা, মই আৰু এজন ৷ নুনমাটি, বেলতলা, উলুবাৰী, নেপালী মন্দিৰ, মালিগাওঁ, ফাছীবজাৰ ... একো বাদ নপৰিল ৷ দুইমান বজাত বগা ভেন পানবজাৰত উপস্থিত হ’ল ৷ আটাইয়ে অশোকাত পোলাও খাবলৈ সোমোলো  ৷

মই মনে মনে হিচাব কৰি পালো ভিনিহি আৰু দুঘন্টামানৰ পাছত কেইবা লাখ টকাৰ মালিক হ’ব ৷ মনটো ভাল লাগি গ’ল ৷ মই বাকী কেইজনক ক’লো,‘বৰ জোৰত পেচাব কৰিব লাগিছে, অকমান আহি আছো ৷’ মোৰ প্ৰকৃত উদ্দেশ্য আছিল ভিনিহি ‘কেইবা—লাখপতি’ হোৱাৰ আনন্দত বীয়েৰ এটা খোৱাৰ ৷
বাহিৰলৈ ওলাই আহি মহেন্দ্ৰ মোহন চৌধুৰী হস্পাতালৰ ফালে আগুৱাই গ’লো, ছিগাৰেট কেইটামন কিনি লওঁ বুলি ৷
এনেতে এখন ঘুমটিত দেখা পালো ‘আমাৰ’ খেলখনৰ টিকট বিক্ৰী কৰি আছে আৰু ভালেমান ৯ নম্বৰ আছে ৷
মোৰ মনলৈ বেয়া বুদ্ধি এটা আহিল ৷ সেইয়ে স্কলাৰছীপৰ পাঁচ হাজাৰ টকা সেইটা !!!!!!!!!!
সেই কেইটা মই বুকুতে সাবটি ঘুৰি ফুৰিছো, মকৰাই বুকুত কনী সাবটি থকা দি ৷
মনতে ভাবিলো কৰি দিওঁ গাড্ডাৰী !!!!!!!!
ঘুমটিখনৰ ওচৰত ৰৈ থাকোতেই লগ পালো আমাৰ ফৰকাটিঙৰ ফালৰ লৰা দুজন মানক ৷ সিহতে মোক ক’লে,‘অজিত দা তিনি কিনক তিনি , প’ক্কা ইনফৰমেছন ৷’
মই সিহঁতক ক’লো,‘লাখপতি হ’বৰ মন আছে যদি কিনি দিয়া তিনি পূৰণ তিনি ৷’
ফুৰ্তিতে মোৰ মুখেৰে বাপ্পেকে কবিতাকে ওলাই গ’ল ৷

পাঁচ হাজাৰ টকাৰ টিকট ইন পকেটত ভৰাই মই অশোকা পালোহি ৷
হিচাব কৰি শেষ কৰিব পৰা নাই ৷
মালৈ কাপোৰ এজোৰ কিনিব লাগিব !
খগেন শইকিয়াৰ পৰা মাটি কিনি এখন মিনি বাগান খুলিম !
এইবাৰ মৌচুমী বৰুৱাৰ বাপেকে কেনেকৈ তাও মাৰে দেখিম নহয় !!!!

তিনি বাজিছে ৷
আৰু আধা ঘন্টা !!!!!!!!!!
আটায়ে বগা ভেনখনত বহিলো গৈ ৷
ভেনত বহিয়ে দেখিছো সান্তুদাই এটাৰ পাছত এটাকৈ ফিল্টাৰ হুপিবলৈ ধৰিছে ৷ এহোপা মাৰে পেলাই দিয়ে ৷ তাৰ পাছত আনটো চিগাৰেটত ধৰে ৷
মই মেলেৰীয়া বেমাৰীৰ দৰে কপিবলৈ ধৰিলো ৷ জাৰৰ দিনতো জোল বৈ গ’ল, পেট পাক মাৰিবলৈ ধৰিলে ৷
শেষত ক’লো,‘সান্তুদা মোকো ফিল্টাৰ এটা দিয়কচোন ৷’

চিগাৰেটটো লৈ মই বগা ভেনৰ পৰা নামি আহিলো ৷
ৰাস্তাৰ ইমুৰে থিয়হৈ পকেটত কিমান টকা আছে হিচাব কৰিলো ৷
পাৰ্ছটো পকেটত ভৰাই বগা ভেনখনৰ ফালে চাই দেখো মন্টুদা, সান্তুদা আৰু আনজনে কপালত চপৰিয়াই আছে ৷

আৰু মই ??????
গাড়ীলৈ বুলি খোজ দিবলৈ গৈ প্ৰকান্ড মেনহ’লৰ ভিতৰত ৷
চাৰিওফালে অন্ধকাৰ !!!!!!!!!!!!!!

গাড়ীৰ নাম্বাৰ প্লেট !

সৰুৰে পৰা গাড়ীৰ নাম্বাৰ প্লেট, তাত থকা সংখ্যাবোৰ, তাত থকা কথাবোৰে মোক আকৰ্ষিত বৰকৈ কৰি আহিছে ৷

১৯৮০ চনমানৰ পৰা দেউতাৰ ওচৰত এখন বিভাগীয় গাড়ী আছিল - ASG 3045 ৷
সেইখনত উঠি কেইবাবাৰো চালাকাটিৰ পৰা গুৱাহাটীলৈ গৈছিলো ৷ মই সন্মুখৰ আসনত বহি ৰাষ্টাৰ গাড়ীবোৰকেই প্ৰাধনকৈ লক্ষ্য কৰি যাওঁ, কি নাম্বাৰ প্লেট, কি লিখা আছে , কোন ৰাজ্যৰ গাড়ী হ’ব বাৰু..... ?

এবাৰ তেনে এক যাত্ৰাত মনলৈ খেয়াল এটা আহিল ৷ নাম্বাৰ প্লেটৰ আখৰবোৰে কি কি অৰ্থপূৰ্ন শব্দ পাব পাৰো !!
ASK, TRY, AMY................. বাকী শব্দবোৰ এতিয়া মনত পৰা নাই ৷

১৯৮৪চনত মই পঢ়া-শুনাৰ কাৰনে গুৱাহাটীলৈ আহিলো ৷
স্কুললৈ যাবলৈ বুলি গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যলয়ৰ মাজেৰ পাৰ হৈ যোৱা ৰাষ্ট্ৰীয় ঘাইপথৰ কাষত ৰৈ থাকোতে দুবিধ বেলেগ ধৰনৰ নাম্বাৰ প্লেট দেখা পালো - CH আৰু A/F ৷ মই গাওঁৰ পৰা অহা লৰা এইবোৰ বুজি নাপাওঁ ৷ বন্ধু এজনক সুধিলো,‘ক’ৰ গাড়ী এইবোৰ ?’
বন্ধুৱে বুজাই দিলে,‘CH চীনদেশৰ আৰু A/F বায়ুসেনাৰ !’

বহু দিন পাছৰ কথা ৷
কলেজত পঢ়ো, শিলঙলৈ গৈ আছিলো বাছেৰে ৷ মই, কল্যাণ আৰু কোনোবা এটা ৷ আমাৰ সন্মুখৰ বাছখনৰ নম্বৰ আছিল TRY-199 ৷ আমি ভাবিছিলো আকৌ TRY-199 এটা উপদেশ, সেইদিনা ‘তীৰ’ত কিমান নম্বৰ উঠিব !!!

আজি কালি গাড়ীৰ নম্বৰতকৈ নাম্বাৰ প্লেটত থকা আন কথাবোৰে বেছি আকৰ্ষিত কৰে ৷
তাৰো কিছু কথা অনুমান কৰি লওঁ কিয়নো লিখিলে, কেতিয়াবা বুজি নাপাওঁ কিয় লিখা আছে তেনেকৈ !

বহু গাড়ীৰ নাম্বাৰ প্লেটত SUNU, MUNU, RIDIP, JUNALI, ANKITA আদি বুলি লিখা থাকে ৷ মনতে ভাবি লওঁ সেইবোৰ কোনোবা প্ৰিয়জনৰ নাম ৷ মৰমতে লিখি লৈছে ৷

বহু গাড়ীৰ নাম্বাৰ প্লেটত ‘মা-দেউতাৰ আশীৰ্বাদ’ বুলি লিখা থাকে ৷ মনতে ভাবি লওঁ শ্ৰদ্ধা জনাবলৈ লিখি লৈছে ৷

বহু গাড়ীৰ নাম্বাৰ প্লেটত Hypo. to --- Bank বুলি লিখা থাকে ৷ মনতে ভাবি লওঁ বেংকটোক কৃতজ্ঞতা জনাবলৈ লিখি লৈছে ৷
বহু গাড়ীৰ নাম্বাৰ প্লেটত পদবীৰ কথা লিখা থাকে ৷ মনতে ভাবি লওঁ প্ৰতিপত্তি দেখুৱাবলৈকে লিখা ছাগৈ ! (অৱশ্যে কোনে নিৰ্দেশনা থাকিবও পাৰে গাড়ীৰ নাম্বাৰ প্লেটত পদবীৰ সংক্ৰান্তত ৷)

বহু গাড়ীৰ নাম্বাৰ প্লেটত DOCTOR বুলি লিখা থাকে ৷ মনতে ভাবি লওঁ ছাগৈ, তেওলোকে গৈ বাটত কোনো ৰোগী থাকিলে বা তেওলোকে গাড়ী ৰখাই থোৱা ঠাইত কোনো ৰোগী থাকিলে ডাক্টৰ বিচাৰিবলৈ সুবিধা হ’ব ৷

বহু গাড়ীৰ নাম্বাৰ প্লেটত PRESS বুলি লিখা থাকে ৷ মনতে ভাবি লওঁ হেঁচা মাৰি দিবলৈ কৈছে ছাগৈ !

বহু গাড়ীৰ নাম্বাৰ প্লেটত ADVOCATE বুলি লিখা থাকে ৷ মনতে ভাবি লওঁ ছাগৈ, ..................

যোৱা দুদিনমানত দুখন বেলেগ বেলেগ বাইকৰ এখনত দেখা পালো লিখা আছে Choreographer আৰু আন খনত লিখা আছে Architect ৷ মনতে ভাবি ল’লো ছাগৈ, ..................

মই কিন্তু একেবাৰে বুজা নাই কোনোবাই কিয় গাড়ীৰ নাম্বাৰ প্লেটত লিখি ল’ব
NACHI MAMA KUCHI MAMA
AS01-AT-01xx
1 2 DIE - GO FAST!!!!!!!!!!!!!!!!

কি হ’ব পাৰে কাৰনতো??
‘মোৰ গাড়ীৰ নাম্বাৰ প্লেট যিমন যায় তাকেই লিখিম’ - এইটো এটা কাৰন হ’ব পাৰে ৷ যদি নহয় কি হয় বাৰু??

টোকা - মোৰ কাম-বন বেছি নাই সেই কাৰনে এইবোৰ ভাবি থাকো ৷ আপুনি আকৌ বেলেগ কথা নাভাবিব !!

কণী খুৱাইছানে ? (নতুনকৈ হোৱা বাপেক বোৰলৈ প্ৰীতি উপহাৰ)

আমাৰ ছোৱালী প্ৰাপ্তিৰ জন্মৰ আগয়ে যথেষ্ট জটিলতা আছিল ৷ ছোৱালীৰ জন্মৰ পাছতো শ্ৰীমতী প্ৰায় ৪/৫ মাহ কাল শয্যাগত হৈ আছিল ৷
গতিকে ছোৱালীৰ ৬ মাহ মান হোৱালৈকে আমাৰ ক’লৈকো ওলাই যোৱা নাছিলো ৷
অৱশেষত ২০০৬ এপ্ৰিল মাহত এওঁ ঘোষনা কৰিলে,‘মই এতিয়া সম্পূৰ্ণ সুস্থ ৷ ব’লা অকমান কাৰোবাৰ ঘৰলৈকে ফুৰিবলৈ ওলাই যাওঁ ৷’
কথা মতে কাম ৷ এদিন দেওবাৰে প্লাষ্টিকৰ নীলা বাস্কেট এটাত ছেৰেলেক, হাগীজ নেপী, বিভিন্ন ধৰণৰ কাপোৰ, টাৱেল, পানীৰ বটল, বাটি বোজাই কৰি আমি তিনিওটা ওলালো দিনটোৰ বাবে, প্ৰাপ্তিৰ প্ৰথম মহানগৰ ভ্ৰমণত ৷
প্ৰথমে গ’লো মোৰ বৰ প্ৰিয় ছাত্ৰ এজনৰ ঘৰলৈ ৷ আমাৰ লগত বেছ ঘৰুৱা সম্বন্ধ ৷ ছাত্ৰৰ মাকক বৌ বুলি মাতো ৷ কথা-বতৰা পাতি আছো ৷ হঠাতে ঘৰৰ বৌয়ে সুধিলে,‘প্ৰাপ্তিক কণী খুৱাইছা নে ?’
এওঁ উত্তৰ দিলে,‘এতিয়ালৈকে তাইক কণী দিয়া নাই ৷’
বৌ উচপ খোৱাৰ দৰে হ’ল,‘কি ?????????? ৬ মাহ হ’ল আৰু তাইক কণী দিয়া নাই ?? আমাৰ ইয়াক দেখোন কেতিয়াবাৰ পৰায়ে কণী দিছো ৷’
এওঁ বহি থকা চকিখনতে লৰচৰ কৰি সুধিলে,‘বৌ কণীটো কেনেকৈ খুৱাব লাগে ?’
‘তুমি কণীটো হাফ বইল কৰিবা আৰু চামুছেৰে খুৱাবা ৷ কিন্তু ফুল বইল একেবাৰে মানা দেই !’
এওঁ আকৌ সুধিলে,‘বৌ সপ্তাহত কেইদিন খুৱাব পাৰি ?’
তেখেতে অলপ চিন্তা কৰি ক’লে,‘মই পাহৰিলো কিন্তু ইয়াক প্ৰায়ে খুৱাইছিলো ৷’
আন আন কথা বতৰা চলিল ৷ এপাকত আহিবলৈ ওলালো ৷
বৌয়ে সোৱৰাই দিলে,‘পিকলু কণী খুৱাবলৈ নাপাহৰিবা ৷’

তাৰ পৰা ওলায়ে এওঁ মাত লগালে,‘বৰ বেয়া হ’ল কথাটো ! ব’লাচোন কাছাৰী বজাৰৰ ফালে যাওঁ ৷’
মই অলপ আচৰিত হৈ সুধিলো,‘কাছাৰী বজাৰলৈ কিয় ?’
‘তাত ভাল লোকেল কণী পায় !’
অলপ বিৰক্ত হৈয়ে ক’লো,‘হেৰা গনেশগুৰিতো ভাল লোকেল কণী পায় ৷ তাৰে পৰা আনি দিম ৷ এতিয়া মাহীৰ তালৈকে যাওঁ ৷’
মাহীৰ তাত বহি আছো ৷ কথা-বতৰা চলি আছে ৷ এপাক মাহীয়ে সুধিলে,‘প্ৰাপ্তিক কণী দি আছা নহয় ? তাইৰ গ্ৰোথটো বেছ ভাল হৈছে ৷’
‘দি আছো’ মই ক’বলৈ পোৱাৰ আগতেই এওঁ মাত লগালে,‘মাহী নাই দিয়া ৷ কিবা গন্ডগোল হ’ব নেকি এতিয়া ?’
মাহীয়ে হুৱাদুৱা লগালে,‘৬ মাহ হ’ল আৰু কণী দিয়া নাই ??? (মোৰ ফালে চাই ক’লে) তইনো ছোৱালীজনীৰ কাৰনে কণী আনি দিব পৰা নাই নে ?’
এওঁ কান্দো কান্দো হৈ সুধিলে,‘মাহী এতিয়া কি হ’ব ?’
মাহীয়ে মাত লগালে,‘একো নহয় ৰ’বা ৷ মই এতিয়াই কণী এটা ফুল বইল কৰো আৰু তাইকো খুৱাই দিয়া তুমি ৷’
ফুল বইল!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
অলপ আগতে দেখোন হাফ বইল আছিল, ফুল বইল একেবাৰে মানা !!!!!!!!!!!
বুদ্ধি এটা উলিয়াই ক’লো,‘মাহী আচলতে ডাক্টৰে প্ৰাপ্তিক কণী দিবলৈ মানা কৰিছে ৷ ৮ মাহৰ পৰাহে খুৱাবলৈ কৈছে ৷’
কথাষাৰ শুনি মাহীয়ে বৰ দুখ পালে, নাতিনীক কণী খুৱাবলৈ নাপালে ৷

মাহীৰ তাৰ পৰা গ’লো মামাৰ ঘৰলৈ ৷ বাটত এওঁৰ এটা চিন্তা,‘ এতিয়া কি হ’ব ? কণী খুওৱা হোৱা নাই দেখোন !’
মামাৰ ঘৰত বহি কথা পাতি আছো ৷ মামাৰ ডাঙৰ বোৱাৰীয়েকে প্ৰাপ্তিক কোলাত লৈ আছে,‘ পিকলু তুমি যে তাইক কণীটো ৰেগুলাৰ দি আছা সেই কাৰেন গ্ল’টো মন কৰিছা ?’
এওঁ সেমেনা-সেমেন কৰি ক’লে,‘বৌ তাইক কণী দিয়া হোৱাই নাই ৷’
আগৰ দুঘৰৰ দৰে এইবাৰো বৌৰ সাংঘাটিক ৰিয়েকছন,
‘কি!!!!!!!!!!!
কিয় ???????????
(মোৰ ফালে চাই) অই তোক কৈ আহিছিলো দেখোন সপ্তাহত দুটাকে কণী খুৱাবলৈ ৷’
মই লাহেকৈ মাত লগালো,‘বৌ দি আছো তাইক ৷ দেখা নাই গ্ল’টো ? এওঁ নাজানে কথাটো ৷ ৬ মহীয়া ছোৱালীজনীক কণী নুখুৱালে কেনেকৈ হ’ব ?’
এওঁ সুধিলে,‘বৌ কেনেকৈ খুৱাব লাগেনো ?’
বৌয়ে উৎসাহেৰে উত্তৰ দিলে,‘কণীটো পুৰা হাৰ্ড বইল কৰিবা ৷ ফুল বইল নহয় দেই একদম হাৰ্ড বইল
কিন্তু ৷ তাৰ পাছত খুৱাই দিবা ৷ আমাৰ তিনিটাক তেনেকৈয়ে ডাঙৰ কৰিলো ৷’

মামাহ’তৰ ঘৰৰ পৰা আৰু এঠাইলৈ যোৱাৰ কথা আছিল ৷ মই যাবলৈ মন নকৰিলো ৷ যদি এইবাৰ আমলেটৰ কথা কৈ দিয়ে !!!!!

ঘুৰি আহি ঘৰ পালো ৷ এওঁলোকক নমাই মই বজাৰৰ ফালে ওলাই গ’লো ৷
৮মান বজাত উলটি আহিলো ৷
এওঁ,‘ক’তা ?’
মই,‘কি ক’তা ?’
এওঁ অলপ খঙেৰেই ক’লে,‘কণী অনা নাই নেকি ?’
মই বুজিলো আজি ৰাতি শুব নোৱাৰিম ৷
বুজাবলৈ যত্ন কৰিলো,‘হেৰা কণী ঘৰতে আছে ৷ কিন্তু খুৱাবা কেনেকৈ ?? হাফ বইল, নে ফুল বইল, নে হাৰ্ড বইল ?’

এওঁ বহি গ’ল শিশু আৰু গাৰ্হস্থ্য বিজ্ঞান নে তেনে কিবা এখনলৈ ৷
এপাকত ময়ে ক’লো,‘হেৰা সেইখন থাকক দিয়া, মই গীতাঞ্জলীলৈকে ফোন কৰো, কেনেকৈ খুৱাব লাগে সুধিবলৈ ৷’
এওঁ মোৰ প্ৰস্তাবত বৰ ভাল পালে,‘অ অ সোধাচোন ছাইল্ড স্পেছিয়েলিষ্টক সোধাই ভাল হ’ব ৷’

ৰাতি ১১ বজাত,‘হেল্ল গীতাঞ্জলী অসুবিধা এটা হ’ল হে ! মানে প্ৰাপ্তিক…….’

দুজন বন্ধু আৰু এক চিনাকি নামৰ কথাৰে

যোৱাকলি জন্মদিনৰ নিমন্ত্ৰণ এটা আছিল ৷
তালৈ গৈ বৰ চিন্তাটো পৰিলোঁ,
মই মানুহটো অপৰিপক্ক, স্বাৰ্থপৰ আৰু অসংবেদনশীল নেকি বাৰু ??
(অসংবেদনশীল মানে মই Insensitive বুজাইছো )
কাহিনীটো পাছত লিখিম ৷ আজি আগতে টেগ কৰিম ৷ মোৰ যোৱা ৰাতি যিকেইজন বন্ধুলৈ মনত পৰিল সেই সকলোকে টেগ কৰিছোঁ আজি ৷ প্ৰকৃততে মই মোৰ সকলো বন্ধুকে/সকলো চিনাকিজনকে টেগ কৰিব লাগিছিল, ফেছবুকত আছে নে নাই সেই কথা এই টেগত আহিবই নালাগে ৷ কিন্তু ফেছবুকত টেগ কৰাৰ কিবা এটা সীমা আছে ৷ সেয়েহে সকলোকে টেগ কৰিব নোৱাৰিম চাগৈ ৷
১)
Nayan Goswami,
তোৰ লগত কটনত একে হোষ্টেলতে থাকিলোঁ দুবছৰ আৰু তাৰ পাছত AECত চাৰি বছৰ কটালোঁ ৷ তই এবাৰলৈকো মোক ছয়গাঁওলৈ লগ নধৰিলি ৷ ময়ো যাম বুলি কোৱা নাছিলোঁ অৱশ্যে ৷ বসন্তকুঞ্জত তোৰ ঘৰলৈকো গৈছিলোঁ ৷ তামাম লেকছাৰ মাৰিলোঁ ৷ তোৰ বাইদেউৰ বিয়াত নিউ হোষ্টেলৰ বন্ধু হিচাবে মই আৰু প্ৰনবেই আছিলোঁ ৷ এইবাৰ তই অসমলৈ আহোঁতে অকল তোকহে লগ পালোঁ ৷ কথাটো মনত ৰাখিবি ৷ পাছত মোক দোষ নিদিবি ৷
মই মানুহটো অপৰিপক্ক, স্বাৰ্থপৰ আৰু অসংবেদনশীল সেই কাৰণে বাৰু এনে হয় নেকি??
২)
Chandan Das
তোমাক নকৰি পাৰিম নে??
পঢ়িলে নিজেই গম পাবা কিয় টেগ কৰিলোঁ ৷
মই তোমাক বহুদিন লগ পোৱা নাই, তোমাৰ পৰিবাৰক এবাৰলৈকো লগ পোৱা নাই সেইবোৰ বাদ দিছোঁ ৷
কিন্তু মই কিছুমান কথা কিয় নাজানিলোঁ ??
মই মানুহটো অপৰিপক্ক, স্বাৰ্থপৰ আৰু অসংবেদনশীল সেই কাৰণে বাৰু এনে হয় নেকি??
৩)
Mridumoloy Sonowal
তই মোৰ নিউ হোষ্টেলৰ দিনৰ ৰূমমেট ৷
কিমান স্মৃতি আছে ৷ সেই ১৯৮৮ৰ ভূমিকম্পত যে তই মোক উলিয়াই আনিছিলি , ভূত ওলাওঁতে যে তই ৰেলিং বেকা কৰিছিলি, ..... !!!!!!!!!!!!!
তথাপিও তোৰ লগত দেখোন মোৰ পৰিচয় ইমানেই, ৰূমমেট বুলিহে মাথো !!!
মই মানুহটো অপৰিপক্ক, স্বাৰ্থপৰ আৰু অসংবেদনশীল সেই কাৰণে বাৰু এনে হয় নেকি??
৪)
Devika Medhi
তোমাক আজি ফোন কৰিছোঁ, গতিকে তুমি জানা তোমাক টেগ কৰিম ৷
মই মানুহটো অপৰিপক্ক, স্বাৰ্থপৰ আৰু অসংবেদনশীল সেই কাৰণে বাৰু এনে হয় নেকি??
৫)
Arun Dev Choudhury
তোমাক আৰু কি বুজাম
৬)
Navajyoti Medhi
এনেয়ে টেগ কৰিলোঁ, তুমি অনলাইন যে হ’বা কেতিয়াবা মই ভবা নাই ৷
৭)
Shyamoli Bania

৮)
Iftekhar Uz Zaman
আজি বিগ বাজাৰত লগ নোপোৱা হ’লেও লগ কৰিলো হয় ৷
কাৰন দুটা ৷
এক : তই মোৰ লিখাবোৰ পঢ়,
দুই : তই দুই নম্বৰ কাৰনটো পঢ়িলে নিজেই বুজিবি ৷
৯)
আন সকলো বন্ধু যিসকলৰ সৈতে মই মোৰ কলেজীয়া জীৱনৰ বহু পাহৰিব নোৱাৰা স্মৃতি সাঙোৰ খাই আছে ৷

এতিয়া …..

প্ৰথম বন্ধুৰ কথা : নৱ মেধিৰ কথা

নৱক মই লগ পালোঁ AECত, ১৯৮৯ চনত ৷
নৱ আৰু মই একে লগে আছিলোঁ Electrical Engineeringৰ 1989-93 Batchত ৷ কি কথাত কেনেকৈ দুয়োৰে মাজত সংযোগ এটা স্থাপন হ’ল নাজানো, মোৰ মনত নাই ৷
কিন্ত মই ভালকৈ জানো সেই চাৰিটা বছৰত আমি কলেজত উপস্থিত থকা দিনকেইটাত এনে এটা দিন নাছিল যিদিনাখন দুয়ো কথা নপতাকৈ আছিলোঁ ৷
নৱ মোৰ প্ৰজেক্ট পাৰ্টনাৰ আছিল ৷
নৱ আৰু মই একে লগে ট্ৰেইনিঙ (ট্ৰেইনিং হ’ব নেকি?) কৰিছিলোঁ ৷
সন্ধিয়া সময়ত পাছে মই নৱক বেছিকৈ লগ নধৰিছিলোঁ ৷ সেই সময়ত মই অকমান ছাত্ৰৰ বাবে নিষিদ্ধ কামত লিপ্ত হৈছিলো আৰু নৱ পঢ়া শুনাত, কেতিয়াবা মোৰ ভাগৰ পঢ়াখিনিও ৷
মানে নৱ আৰু মই সাংঘাটিক বন্ধু !

কলেজ এৰিলোঁ ৷
তেতিয়া মোৱাইল নালাগে, টেলিফোনেই নাছিল ৷ দুয়ো প্ৰতিয্ঠা লাভৰ যুঁজত নামিলোঁ ৷
যোগাযোগ কমি আহিল ৷
৩/৪ বছৰ পাৰ হ’ল ৷ ১৯৯৮চন মানৰ কথা ৷
নৱই NEEPCOত জইন কৰিলে ৷ ছিলঙত থাকে ৷ মই সেই সময়ত ঠিকাদাৰ মানুহ ৷ ছিলঙ (ছিলং হ’ব নেকি?) গ’লে নৱৰ তাতে থাকোঁ ৷ থাকোঁ মানে নথকাৰ কি কথা থাকিব আকৌ ??
মানে নৱ আৰু মই সাংঘাটিক বন্ধু !

নৱৰ বদলি ছিলঙৰ পৰা ৷ আকৌ যোগাযোগ হেৰাল ৷
মাজতে এদিন ক’ৰ পৰানো আহি খবৰ দিলে,‘প্ৰভু মোৰ বিয়া আহিবা ৷’
ওলালোঁগৈ মঙ্গলদৈ ৷ দিনৰ ভাগতে দেখা কৰিলোঁ ৷
উভতিবৰ সময়ত নৱই মোক আগবঢ়াবলৈ আহিল ৷ ৰভাখনৰ কাষতে আছিল এটা পোষ্ট অফিছ ৷ মই নৱক ক’লো,‘ব’লা ছিগাৰেট এটা মাৰি লওঁ ৷ পোষ্ট অফিছৰ পাছ ফালে ঠিয়হৈ দুই বন্ধুৱে আৰম্ভ কৰিলোঁ লেকচাৰ ৷ কি কথা পাতিছিলোঁ মনত নাই, কিন্তু এঘন্টা লেকচাৰ মাৰিছিলোঁ ৷ তাৰ পাছত বন্ধুক শুভেচ্ছা জনাই মই বিদায় ল’লোঁ, নৱ সোমাল গৈ ৰভা ঘৰত সোমাল ৷
বহুদিন পাছত নৱৰ পৰিবাৰক লগ পাওঁতে মোৰ লগত চিনাকি কৰি দিলে,‘সেই যে বিয়াৰ দিনা মোক অপহৰণ কৰিছিল, এইজনেই সেই প্ৰভু !’
ভালকৈ সুধি বুজিলোঁ এঘন্টা ধৰি দৰা নাই, ক’ত গ’ল কোনেও নাজানে ৷ সকলোৱে মাথো মন কৰিলে নৱ এটা Self Styled টপাৰ সৈতে ক’ৰবালৈ ওলাই গৈছিল ৷ বহুতে হেনো ভাবিছিল সেই ৰহস্যজনক টপাজনে নৱক অপহৰণ কৰিলে নেকি ?
দৰাসাজত থকা নৱক এঘন্টা ধৰি নোহোৱা কৰি দিছিলোঁ ৷
মানে নৱ আৰু মই সাংঘাটিক বন্ধু !

তাৰ পাছত আহিল মোবাইল ফোন ৷ এদিন @ Adityaৰ পৰা নৱৰ মোৱাইল নম্বৰটো পালোঁ ৷ নৱ তেতিয়া থাকে কামেঙত ৷ ইমান চেষ্টা কৰো, নালাগে কোনো মতেই ৷ এদিন লাগিল নম্বৰ ৷ চাৰপ্ৰাইজ দিম নৱক আজি, মনতে ভাবিলোঁ ৷
‘হৌৰা মেধি কি খবৰ ?’
নৱ,‘বাপৰে প্ৰতিভু কোৱা কোৱা কি খবৰ ?’
এইবাৰ মই চাৰপ্ৰাইজড,‘কেনেকৈ গম পালা মই বুলি ?’
নৱ,‘পৃথিবীত অকল এজন মানুহেই মোক ‘হৌৰা মেধি’ বুলি মাতে, তুমি !’
মই কথাতো ভাবিব লাগিছিল নৱই জানিবইতো ৷
মানে নৱ আৰু মই সাংঘাটিক বন্ধু !

বৰ্তমানলৈ আহোঁ ৷
নৱ এতিয়াও কামঙতে থাকে ৷
কিন্তু পৰিবাৰ থাকে আমাৰ প্ৰায় ওচৰতে ৷ নৱ গুৱাহাটীলৈ আহিলে প্ৰায়ে লগ পাওঁ ৷ মোৰ অফিছলৈ আহে, মই তাৰ ঘৰলৈ যাওঁ, কেতিয়াবা একেলগে পাৰ্টীলৈ যাওঁ, কেতিয়াবা অজন্তা পথতে ৰৈ ৰৈ কথা পাতোঁ ৷ মুঠতে লগ পাই থাকোঁ, নাপাম কিয় আকৌ ৷
মানে নৱ আৰু মই সাংঘাটিক বন্ধু !

দ্বিতীয় বন্ধুৰ কথা : অৰুণ দেৱ চৌধুৰীৰ কথা

১৯৮৯ত মই কটন এৰি AECত সোমোৱা বছৰতে অৰুণ বৰপেটাৰ পৰা আহি কটনত সোমালেহি ৷
মোৰ বহু অন্তৰঙ্গ বন্ধুৰ অৰুণ অন্তৰঙ্গ বন্ধু ৷ গতিকে আমাৰ মাজতো বন্ধুত্ব হ’ল ৷ নৱৰ দৰে সাংঘাটিক বন্ধু নহয়, কিন্তু তথাপিও ভাল বন্ধু ৷ কলেজত থকা কালত প্ৰায়ে লগ পাইছিলোঁ ৷ প্ৰতিষ্ঠা লাভৰ যুঁজত নমাৰ পাছত যোগাযোগ কমি আহিল ৷ প্ৰায় বহু বছৰ লগ পোৱা নাছিলোঁ ৷ জীৱনত অকণমান স্থিৰতা ঘূৰি অহাৰ পাছত আকৌ লগ পোৱা হ’লোঁ ৷ লগ পালেই ৰৈ কথা পাতো ৷ ভাল বেয়াৰ খবৰ লওঁ ৷ বন্ধুবোৰ খা-খবৰ আদান প্ৰদান কৰোঁ ৷ যাওঁ গৈ ৷ কোনো দিনে কিন্তু আমি দুয়ো আমাৰ ব্যক্তিগত জীৱনৰ কথা পতা মনত নপৰে ৷ অৰকুটত এদিন অৰুণ আৰু মই বন্ধু হ’লোঁ ৷ তাৰ পাছত এদিন ফেছবুক আহিল ৷ তাতো অৰুণ আৰু মই বন্ধু হ’লোঁ ৷

চিনাকি নামৰ কথা : দেৱীকাৰ কথা

গম পালোঁ অৰুণে দেৱীকাৰ সৈতে সংসাৰ আৰম্ভ কৰিলে ৷ কিন্তু কেনেকৈ জানিলোঁ নাজানো, মনত পৰা নাই এতিয়া ৷
কোনো দিনে অৰুণক অভিনন্দন জনোৱা নহ’ল ৷
কিন্তু দেৱীকা নামটো মোৰ চিনাকি ৷ কোনোবা বন্ধুৰ মুখত শুনিছিলোঁ সেই নাম ৷ অৱশ্যে তাতকৈ বেছি চিনাকি নাছিল ৷

যোৱাকালিৰ কথা : জন্মদিন
নৱই ৰাতিপুৱাই ফোন কৰিলে ৷ তাৰ ল’ৰাৰ জন্মদিন গতিকে সপৰিয়ালে নিমন্ত্ৰণ জনাইছে ৷
সন্ধিয়া ৮ মান বজাত পালো গৈ নৱৰ ফ্লেট ৷ নৱই মোক জনালে নিমন্ত্ৰিতৰ মাজত ময়ে এক মাত্ৰ কলেজৰ দিনৰ বন্ধু, আন সকল হয় তাৰ ফ্লেটৰ সহবাসিন্দা নহয় তাৰ আত্মিয় ৷ মই তাক ক’লো,‘তুমি নামাতিলে হ’ব নে ?’
মানে নৱ আৰু মই সাংঘাটিক বন্ধু !
পাহী মানে মোৰ ভন্তিকো লৈ গৈছিলো তালৈ ৷ নৱই পাহীক দেখি খুব উৎফুল্লিত হৈ গ’ল ৷ তাইক প্ৰায় ২০ বছৰ পাছত পাইছে ৷ বহু সময় কথা পাতিলে ৷

মোৰ চিনাকি কোনো নাই তাত ৷ গতিকে বহি আছো অকলে অকলে ৷ হঠাৎ দেখা পালো অৰুণক ৷ উঠি গৈ মাত লগালো ৷ সুধিব খুজিও নুসুধিলো, সি কেনেকৈ নিমন্ত্ৰণ পালে ৷ মনত পৰিল আমি কলেজ এৰাৰ পাছৰে পৰা নৱ আৰু অৰুণ বন্ধুত আৰম্ভ হৈছিল ৷ কেনেকৈ হৈছিল মই নাজানো , কিন্তু দুয়োকে মই বহু ঠাইত একেলগে দেখা পোৱা মনত পৰে ৷ হয় ভাল বন্ধু গতিকে নৱই মাতিছে, অৰুণ আহিছে ৷ মই সেইবোৰ বাদ দি অৰুণৰ সৈতে আদ্দা আৰম্ভ কৰিলো ৷ এপাকত দেখিলো অৰুণৰ পত্নীক ৷ কিন্তু মোৰ স্মৰণ শক্তিয়ে ঠগি দিলে মোক ৷ চিনাকি নামটো মনত নপৰা হ’ল ৷ মাতষাৰ দিবলৈ অসুবিধা পালো ৷ বহু চেষ্টা কৰিও নাম মনত পেলাব নোৱাৰি ভাবিলো, যাবৰ সময়ত মাত দি যাম আৰু ক্ষমা খুজি যাব লাগিব চিনাকি নামটো মনত নপৰাৰ কাৰনে ৷

এপাকত অৰুণৰ পত্নী মোৰ কাষলৈ আহি ক’লে,‘প্ৰতিভুৰ লগত মই নিজেই চিনাকি হওঁ ৷ বহু দিনৰ পৰা তোমাৰ নাম শুনি আছো ৷’
মোৰ চেলাউৰি কোছ খাই এটা প্ৰশ্নবোধক চিহ্নৰ ৰূপ ল’লে ৷
‘অৰুণে মোৰ কথা বহুদিনৰ আগৰে পৰা কিয় কয় তাৰ পত্নীৰ আগত? কি কয়নো ?’
মোৰ চকুৰ সেই প্ৰশ্নবোধক চিহ্ন হয়তো অৰুণৰ পত্নীয়ে দেখিলে ৷
তেওঁ মোক সহায় কৰিবলৈকে ক’লে,‘মই নৱৰ বায়েকে !’
মই ‘কিইইইইইইইইইইইই’ বুলি চিঞৰ এটা মাৰিবলৈ বাকী ৷

চিঞৰ নামাৰিম কিয় ?
মানে নৱ আৰু মই সাংঘাটিক বন্ধু !
নৱ মোৰ ক্লাছমেট, ব্ৰাঞ্চমেট, মোৰ প্ৰজেক্ট পাৰ্টনাৰ !
একে লগে দুয়ো ট্ৰেইনিং কৰিলো !
মই ঠিকাদাৰি কৰিবলৈ যাওঁতে নৱৰ তাতে থাকো মই !
অচিনাকি নম্বৰৰ পৰা প্ৰথম বাৰৰ বাবে ফোন কৰিলেও নৱই কয়,‘কোৱা প্ৰভু ’!
নৱৰ বিয়াত সি মোৰ খাতিৰত ৰভাতলীৰ পৰা হেৰাই যাব পাৰে !
মোক লগ পালে সি আন খবৰৰ মাজতে পাহীৰ খবৰ লয় (হয় সি মোক ‘তোমাৰ ভন্তি’ৰ বুলি খবৰ নলয় পাহীৰ খবৰ বুলি লয় ), মাইনাৰ খবৰ লয় ( হয় সি মোক ‘তোমাৰ ভাইটি’ৰ বুলি খবৰ নলয় মাইনাৰ খবৰ বুলি লয়) !
আৰু মই ????
আজি ইমান বছৰে নৱক তাৰ পৰিয়ালৰ কাৰো কথা সুধিবলৈকে সময় উলিয়াব নোৱাৰিলো ৷
মই নৱৰ বাইদেউ এজনী আছে বুলি জানিছিলো ৷
কিন্তু কেতিয়াও দেখোন নাভাবিলো সুধিব লাগে বুলি,‘নৱ বাইদেউৰ ভাল লে ?’
মই মানুহটো অপৰিপক্ক, স্বাৰ্থপৰ আৰু অসংবেদনশীল সেই কাৰণে বাৰু এনে হয় নেকি??
গোটেই ৰাতি কথাটো ভাবিলো ৷
মই দেখোন অকল নৱকে নহয় আৰু বহুতকে সোধা নাই !!!!!!!!!!!!!!!!
মানি লৈছো, সকলো বন্ধুকে সোধা সম্ভব নহয়, কিন্তু বহু বন্ধু আছে যিসকলক মই নাই সোধাৰ অৰ্থ ‘মই মানুহটো অপৰিপক্ক, স্বাৰ্থপৰ আৰু অসংবেদনশীল’

অলপ নিজকে সুধৰাবৰ সময় হ’ল !

কুৰিছুত ভোজন বিলাস

১৯৯৯-২০০০চনত মই কিছুদিনৰ কাৰনে ভুটানত আছিলো, কুৰিছু জল বিদ্যুৎ প্ৰকল্পত ৷
তাৰেই দুটামান ভোজন বিলাসৰ অভিজ্ঞতাৰ কথা ক’ব খুজিছো ৷
তাৰ আগেয়ে অলপ ঠাই ডোখৰৰ আভাষ দি লওঁ ৷ তেতিয়া কুৰিছুলৈ  যাব লৈ প্ৰথমে যাব লাগে ৰঙিয়া তামুলপুৰ দৰঙা হৈ ছামন্দ্ৰুপ ঝংখাৰলৈ ৷ ছামদ্ৰুপ ঝংখাৰত অনুমতি লৈ আগ বাঢ়িব লাগে টাছিগাং, মংগাৰ হৈ গেলপজিঙলৈ ৷ সেই গেলপজিঙতে আছিল কুৰিছু জল বিদ্যুৎ প্ৰকল্প ৷ ছামদ্ৰুপ  ঝংখাৰ পৰা টাছিগাঙলৈ ১৮০ কিলমিটাৰ ৷ তাৰ পৰা গেলপজিঙলৈ আৰু ১২০ কিলমিটাৰ ৷

আন এটা কথা উনুকিয়াবলৈ মন গৈছে ৷  কুৰিছু জলবিদ্যুৎ প্ৰকল্পৰ নিৰ্মান কৰিছিল ৰাষ্ট্ৰীয় জলবিদ্যুৎ নিগমে(NHPC) ৷ সেই সময়ত কুৰিছু প্ৰকল্পত ৰাষ্ট্ৰীয় জলবিদ্যুৎ নিগম বা আন আন বিভিন্ন সংগঠনৰ হৈ কেইবাশ অভিযন্তা, কাৰিকৰী অৰ্হতা থকা লোকে কাম কৰিছিল ৷ তাৰোপৰি অনেক পৈণত, অপৈণত বনুৱাই কাম কৰি আছিল সেই প্ৰকল্পত ৷ মই প্ৰায় ৬ মাহ কাল তাত আছিলো ৷ সেই ৬ মাহত মই নব পাটোৱাৰী নামৰ এজন অভিযন্তা, মোৰ দলটোত থকা ৮ জন অসমীয়া যুবক আৰু আন এটা দলত থকা কেইজনমানৰ বাহিৰে তাত অসমৰ কোনো লোক লগ নাপালো ৷ তাত বংগ, বিহাৰ বা ওডিছাৰ কথা বাদেই দিছো সুদুৰ কেৰেলাৰ পৰা অহা কেইবাজনো যুবকক লগ পাইছিলো ৷ ইমান ওচৰতে থকাৰ পাছতো অসমৰ মানুহনো ইমান কম  কেনেকৈ হ’ল বুজি নাপালো !

কাহিনী ১ : প্ৰথম যাত্ৰাত ছিফ ইঞ্জিনীয়াৰ চাহাবৰ ভোজৰ বজাৰত ভেড়া

১৯৯৯চনৰ মে মাহৰ কথা ৷ নিবিদা দাখিল কৰিবলৈ আৰু লগতে ঠাইডোখৰনো কেনেকুৱা তাৰ বিষয়ে জানিবলৈ বুলি কুৰিছুলৈ বুলি ওলালো মই, অনুকুল দা আৰু অনিল দা ৷ অনুকুল দা মই সেই সময়ত কাম কৰা অভিযান্ত্ৰিক প্ৰতিস্থানটোৰ স্বত্বাধিকাৰী আৰু অনিলদা তেখেতৰ বন্ধু ৷
সেই সময়ত ৰাষ্ট্ৰীয় জলবিদ্যুৎ নিগমৰ কুৰিছু প্ৰকল্পৰ এটা কাৰ্যালয় আছিল গুৱাহাটীৰ উজান বজাৰত  ৷ সেই কাৰ্যালয়ত খবৰ কৰোতে তাত থকা জন সম্পৰ্কৰক্ষী বিষয়াজনে আমাক বাৰে বাৰে সকিয়াই দিলে যে আমি নিজ গাড়ী লৈ  নগ’লে বৰ অসুবিধাত পৰিম ৷ খা-খবৰ কৰি গম পালো যাত্ৰা পথত ঠায়ে ঠায়ে গাড়ী কেইবাহাজাৰ ফুট উচ্ছতা পাব গৈ ৷ অনুকল দাই অলপ ভয় কৰিছে গাড়ীলৈ যাবলৈ ৷ মই কিন্তু ৰোমাঞ্চিত হৈ আছো, হিমালয় পৰ্বতমালাৰ এটা ঠেঙুলীৰে গাড়ী চলাবলৈ পাম ৷
নিৰ্দিষ্ট দিনত আমি তিনিও গৈ ছামদ্ৰুপ ঝংখাৰ পালো গৈ ৷ ছামদ্ৰুপ ৰঙিয়াহৈ যোৱা পথত ভুটানৰ দুৱাৰ মুখ ৷ পৰ্বতৰ পাদদেশত থকা এখন সৰু চহৰ ৷ তাতে ৰাষ্ট্ৰীয় জলবিদ্যুৎ নিগমৰ কুৰিছু প্ৰকল্পৰ আন এটা কাৰ্যালয় আছিল ৷ সেই কাৰ্যালয়ত আমাৰ বিভিন্ন নঠি পত্ৰ দাখিল কৰিলো ৷ সেই কাৰ্যালয়ৰ তেওঁলোকে আমাক পঠিয়ালে ভুটান চৰকাৰৰ আন এটা কাৰ্যালয়লৈ ৷ সেই কাৰ্যালয়ে আমাৰ নথি-পত্ৰ সমুহ পৰীক্ষা কৰি যাত্ৰাৰ যাবতীয় অনুমতি প্ৰদান কৰিলে ৷ সেই কাৰ্যালয়ৰে এগৰাকী বিষয়া আছিল শ্ৰীমতী থিনলে ৷ তেখেতে বৰ ভাল পালে আমি নিজৰ গাড়ীলৈ ভুটানৰ ভিতৰলৈ যাবলৈ ওলোৱাৰ বাবে ৷ ভুটানৰ ৰাষ্টা-ঘাট কিমান ভাল হ’ল, ভুটানত গাড়ী চলোৱাতো কিমান সুৰক্ষিত আদিৰ ওপৰত এটা সৰু ভাষনেই দিলে ৷ এইখিনি হওঁতে হওঁতে দিনৰ ১০ মান বাজি গ’ল ৷ শ্ৰীমতী থিনলেয়ে আমাক লগতে এইটো কথাও বুজাই দিলে যে যদিও কুৰিছুলৈ দূৰত্ব মাথো ৩০০ কিলমিটাৰ এই বাট আছেসুউচ্ছ পাহৰৰ মাজেদি ৷ গতিকে এদিনা চালকৰ বাবে প্ৰায় ১২ৰ পৰা ১৪ ঘন্টা সময় লাগিব ৷ আমি ১৮০ কিলমিটাৰ আগুৱাই টাছিগাঙত ৰৈ দিয়াৰ বাহিৰে উপায় নাই ৷

শ্ৰীমতী থিনলেৰ উপদেশ আৰু ভুটান চৰকাৰৰ মোহৰ মৰা অনুমতি লৈ আমি ৰাষ্ট্ৰীয় জলবিদ্যুৎ নিগমৰ কাৰ্যালয় পালো গৈ ৷ প্ৰায় ১১ মান বজাত যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিবলৈ ওলাইছো ৷ এনেতে ৰাষ্ট্ৰীয় জলবিদ্যুৎ নিগমৰ ছামদ্ৰুপত থকা জনসম্পৰ্কৰক্ষী বিষয়াজন প্ৰায় উধাতু খাই অহাদি আহি ক’লে’ आप लोग क्या कर रहे हैं? आप इन पहाड़ों में अपनी खुद की कार के साथ यात्रा करना चाहते हैं? आप अपने आप को मार डाला करना चाहते हैं? ?’ কথা শুনি আমি হতবাক ৷ কি কয় এইজনে ?
আমি ক’লো,‘গুৱাহাটী কাৰ্যালয়, শ্ৰীমতী থিনলে সকলোৱে আমাক নিজৰ গাড়ীলৈ যাবলৈ পৰামৰ্শ দিছে ৷’ তেওঁ অলপ উত্তেজিত হৈয়ে ক’লে,‘उन लोगों को क्या पता है? मैं इन स्थितियों के साथ काम कर रहा हूँ! मेरा विश्वास करो, एक भूटानी ड्राइवर ले लो ৷’
আমি ইজনে সিজনৰ ফালে চালো ৷ আমি নিজৰ মাজতে কথা পাতিলো,‘কি কৰিম এতিয়া, ক’ত পাম ভুটানী ড্ৰাইভাৰ ?’
জনসম্পৰ্কৰক্ষী বিষয়াজনে আমাৰ কথা-বতৰাবোৰ শুনি ক’লে,‘चिंता मत करो! मैं कार और एक भूटानी ड्राइवर के लिए व्यवस्था की है ৷’
তেওঁৰ কথা শেষ হৈছে আৰু ঠিক সেই সময়তে এখন বগা মাৰুতি ভেন আহি উপস্থিত আমাৰ আগত ৷ খবৰ কৰি গম পালো ভাড়া ৬০০০ টকা ৷
আমি ধন্যবাদ জনাই গাড়ীৰ ফালে আগবাঢ়িব লওঁতেই জনসম্পৰ্কৰক্ষী বিষয়াজনে অনুকুল দাৰ ওচৰলৈ গৈ ক’লে,‘एक छोटे से request है ৷’
তেখেতৰ কথাৰ পৰা গম পালো পাছদিনা কুৰিছু প্ৰজেক্টৰ ছিফ ইঞ্জিনীয়াৰে কিবা এটা ভোজৰ আয়োজন কৰিছে ৷ গতিকে আমাৰ গাড়ীখনতে অকনমান ভোজৰ বজাৰ পঠিয়াই দিব খুজিছে তেখেতে ৷
বিশেষ একো নাভাবি অনুকুল দাই সন্মতি জনালে ৷
মাৰুতি ভেনৰ ওচৰ পাই চকু কপালত উঠিল ৷ আমাৰ লগত ভোজৰ অকমান বজাৰ যাব নে ভোজৰ সমগ্ৰ বজাৰৰ লগত আমি তিনিজন মানুহ যাম ????
ভানখনৰ পাছফালে আটা-আলু-পিয়াজ আদিৰ বস্তা, মিঠাতেলৰ টিং, কেপছিকাম, বিলাহী, মটৰ, চছৰ বটল, মাখনৰ পেকেট, কটা-মাছৰ আৰু কটা-কুকুৰা মাংস টোপোলা(সামান্যকৈ ভাজি থোৱা, কিয় ভাজি থোৱা আছিল পাছত ক’ম ) ৷ কেইটামান টোপোলা ভেনখনৰ মাজৰ ছিটটোত আৰু দুটামান টোপোলা ড্ৰাইভাৰৰ সন্মুখত থকা ডেছবৰ্ডত !!
অনিলদা আলহী মানুহ ৷ গতিকে তেখেত বহিল সন্মুখৰ ছিটত ৷ পাছৰ ছিটত মই আৰু অনুকুল দা ৷
গাড়ী চলিল ৷ ডেকা ড্ৰাইভাৰজনে যাত্ৰা পথ বুজাই দিলে দেওথাং, ৱামৰং, কাংলুং, টাছিগাং, মংগাৰ আৰু শেহত গেলপজিঙ মানে কুৰিছু পাম গৈ ৷

পাহৰৰ মাজেৰে অকোৱা-পকোৱা বাট ৷ যদি গাড়ী বাওঁফালে ঘুৰে মই গৈ বাগৰি পৰো গৈ অনুকুল দাৰ ওপৰত আৰু মোৰ ওপৰত বাগৰি পৰে মাজৰ ছিটত থৈ দিয়া টোপোলাবোৰ ৷ যদি গাড়ী সোফালে ঘুৰে তেনে হ’লে মোৰ ওপৰত বাগৰি পৰে অনুকুল দা আৰু আমি দুয়ো বাগৰি পৰো ছিটত থোৱা টোপোলাবোৰৰ ওপৰত ৷ সেইখিনি সহ্য কৰিব পৰা কথায়ে আছিল ৷ কিন্তু কেপছিকাম, জলকিয়া, ভজা মাছ-মাংস আৰু গাড়ীৰ ভিতৰত থকা পেট্ৰলৰ গেলনটোৰ পৰা ওলোৱা গোন্ধটোৱে বন্ধ গাড়ীখনৰ ভিতৰত এনে এটা পৰিস্থিতিৰ সৃষ্টি কৰিলে যে ভাবিবলৈ বাধ্য হ’লো ভগবানে নাক বোলা বস্তুটো নিদিয়া হ’লেও হ’ল হয় !

অকমান দূৰ যোৱাৰ পাছত ড্ৰাইভাৰজনে মাত লগালে,‘আপোনালোকক পালো ভালেই হ’ল ৷ নহ’লে অকলে অকলেই যাব লগা হ’ল হয় ৷’
অনুকুল দাই মোক নে অনিলদাক সুধিলে,‘ভুটানত অকলে অকলে গৈ ভাড়া মাৰে নেকি ? তেতিয়া ভাড়া কোনে দিয়ে ?’
ড্ৰাইভাৰক সুধিলো,‘মানে ?’
ড্ৰাইভাৰে বুজালে,‘এই বজাৰ লৈ মই অকলেই যাব ওলাইছিলো ৷ তেতিয়া চাৰে ক’লে আপোনালোকে হেনো ভাড়া গাড়ী বিচাৰি আছে ৷ ময়ো ভালেই পালো আপোনালোকক নিবলৈ পায় ৷ সেই চাৰৰ পৰা ভাড়া উলিউৱা বৰ টান ৷ কিন্তু ইমান ভাল ৰাষ্টাত আপোনালোকৰ নিজৰ গাড়ী থাকোতেনো আপোনালোকে গাড়ী আকৌ কিয় ভাড়া কৰিলে ? এইখন ভুটান হয় চাহাব , বৰ সুৰক্ষিত ৷ অহাবাৰৰ পৰা গাড়ী ভাৰা নকৰিব ৷’

আমি বুজিলো ছিফ ইঞ্জিনীয়াৰ ভোজৰ বজাৰৰ লগত সেই ভেনখনত তিনিটা ভেড়াও গৈ আছে !

এটা কথা কিন্তু, ছিফ ইঞ্জিনীয়াৰ ভোজত পাছে আমাক নিমন্ত্ৰণ কৰিছিল ৷ ৬০০০ টকা খৰছ কৰি যে আমি ভোজৰ বজাৰ কঢ়িয়াই আনিছিলো ৷

কাহিনী ২ : কুৰিছুত খোৱা বোৱা

নিবিদাৰ পাছত কামৰ আবন্টন হৈ কাম আৰম্ভ কৰো কৰো মানে অক্টোবৰমাহ পালে গৈ ৷ মই সদলবলে কুৰিছুত উপস্থিত হ’লো ৷ কাম আৰম্ভ হ’ল ৷
অক্টোবৰ মাহত কুৰিছুত ঠান্ডা পৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছে ৷ কাম কৰিবলৈ বৰ অসুবিধা পাইছো ৷ কিন্তু তাতকৈয়ো ডাঙৰ অসুবিধা পালো খোৱা-বোৱাকলৈ ৷ কেইখনমান দোকান আছে য’ত ৰছদপাতি পোৱা যায় ৷ ৰছদপাতি মানে চাউল, ডালি, তেল, নিমখ, ছেনী,কনী, মেগী, মাখন, ঘিউ, চাহপাত, পাপৰ, টেমাত ভৰাই থোৱা মাছ, আলু, পিয়াজ আৰু ছুৰপি নামৰ ভুটানত স্থানীয় ভাবে তৈয়াৰ কৰা এবিধ ছিজ ৷ এইকেই পদ সামগ্ৰীৰ বাহিৰে দোকানবোৰত আৰু একো পোৱা নাযায় ৷ কৰবাত কেতিয়াবা পাচলিৰ নামত দুটা এটা কিবা-কিবি ওলাই ৷ কিন্তু সেইবোৰ লেৰেলি যি অৱস্থা হৈ গৈ কি পাচলি কৈ নিদিলে মই ধৰিবকে নোৱাৰো কিনো বিক্ৰী কৰি আছে ৷ এটা উদাহৰণ দিওঁ ৷ বেঙেনাবোৰ শুকাই এনে এটা ৰূপ হয় গৈ যে কিবা হাইব্ৰিড লেচেৰামাহ যেন লাগেগৈ  ৷
মাছ মাংস পাবলৈ নাই ৷ খা-খবৰ কৰি গম পালো ভুটানত বেছি ভাগ লোকে জীৱ হত্যা পাপ বুলি ভাবে ৷ গতিকে মাছ কুকুৰা আদি স্বাভাবিক ভাবে বা আন কোনো কাৰনত মৰিলেহে খায়, এনেয়ে নাখায় ৷ মোৰ মনত নপৰা হ’ল মই তেনেকৈ কেতিয়াবা মাছ বা মাংস খাইছো নে নাই ৷ সেইযে ছিফ ইঞ্জিনীয়াৰৰ ভোজৰ মাছ মাংস যে ভাজি আনিছিলে তাৰ কাৰন বুজি পালো ৷ কুৰিছুত কুকুৰা মৰা নিষেধ !
মাজে মাজে নদীবান্ধৰ কামত কুৰিছু নদীত ডাইনামাইট বিস্ফোৰণ কৰি পাথৰ ভাঙে ৷ সেই বিস্ফোৰণত কুৰিছু নদীত থকা মাছবোৰ মৰে ৷ ভুটানী বেপাৰীয়ে লৈ আনে ডাইনামাইট বিস্ফোৰণত মৃত্যু মুখত পৰা মাছ ৷ মোৰ কিন্তু সাহয় নহ’ল ডাইনামাইটেৰে মৰা মাছ খাবলৈ ৷
আমি থকা ঠাইডোখৰত বিভিন্ন প্ৰতিস্থানৰ ভালেমান বাহৰ আছে ৷ প্ৰতি শুক্ৰবাৰে আবেলি সেই বাহৰবোৰত থকা লোক সকল এখন বিশেষ ট্ৰাকৰ বাবে অপেক্ষা কৰি থাকে ৷ সেই ট্ৰাকখন  গুৱাহাটীৰ পৰা আহে আৰু তাত বোজাই হৈ আহে পাচলি, কটা মাছ আৰু কটা মাংস !!!
আমি কথাটো বহু দিনলৈ গমেই পোৱা নাছিলো ৷ গম পোৱাৰ পাছত এদিন শুকুৰবাৰে মই আৰু মোৰ সহকাৰী লক্ষেশ্বৰ আৰু ৰন্তু ওলালো সেই বিশেষ ট্ৰাকখনৰ পৰা পাচলি আৰু মাছ-মাংস আনিবলৈ ৷ ট্ৰাকৰ ওচৰ নৌপাওঁতেই উৎকৎ গোন্ধ এটা আহি নাকত লাগিল ৷ ট্ৰাকত ভুমুকি মাৰি দেখিলো কটা মাছৰ ওপৰত ভেনা মাখিৰ ভেনভেননি ৷ সেই মাছবোৰ নিশ্চয়কৈ অন্ধ্ৰৰ পৰা অহা মাছ ৷ ৰঙিয়ামানত ছাগৈ সেইবোৰ কটা হৈছে ৷ তাৰ পাছত ট্ৰাকত উঠি কমেও চাৰিদিনৰ যাত্ৰাৰ পাছত আহি কুৰিছু পাইছে ৷ মোৰ ওকালি আহি গ’ল ৷ ৰন্তুৱে ক’লে,‘চাৰ মাছ নাখাও নেকি !’

কাহিনী ৩ : মংগাৰত ছিকেন ফ্ৰাইড ৰাইছ

এবাৰ কামত টকাৰ প্ৰয়োজন হ’ল সৰহীয়াকৈ ৷ এনেয়ে টকা গুৱাহাটীৰ অফিছৰ পৰা ভুটান পোষ্টৰ মনি অৰ্ডাৰ যোগে আহে ৷ যথেষ্ট সময় লাগে সেই টকা পাওঁতে ৷ গতিকে মোৰ হাতত বিপদৰ সময়ৰ বাবে থৈ দিয়া ট্ৰেভেলাৰছ ছেক দুখনমান ভাঙিবলৈ সিদ্ধান্ত গ্ৰহণ কৰিলো ৷ তাৰ বাবে ৪০ কিলমিটাৰ দুৰৈত থকা মংগাৰলৈ গ’লো ৷ মংগাৰ পূব ভুটানৰ এখন জংখা (dzongkhag) অৰ্থাৎ জিলা ৷ তাত বেংক আদি আছে ৷ মংগাৰত বেংক অব ভুটানৰ শাখাত সোমাই যেতিয়া ক’লো, ‘মই ডেৰ লাখ টকাৰ ট্ৰেভেলাৰছ ছেক ভঙাব খুজিছো’ তেতিয়া বেংকৰ পৰিচালকে বৰ দুখেৰে জনালে,‘Sir you will have to wait for few hours . We do not have that much in the branch. I am sending my people to bring the cash but that will take few hours. So you will have to wait .’
মোৰনো উপায় কি আছে ? গতিকে মই মংগাৰ চহৰখন ফুৰিবলৈকে মনস্থ কৰিলো ৷ পৰিস্কাৰ, সুন্দৰ, সৰু চহৰ ৷ ঘুৰি ঘুৰি কেইবা ঘন্টাও পাৰ কৰিলো ৷ মাজে মাজে বেংকত সোমাই খবৰ কৰো, টকা আহিল নেকি ৷ শেষৰ ফালে মই বেংকৰ দিশে খোজ লোৱা দেখিলেই বেংকৰ পৰা কোনোবা নহয় কোনোবাই হাত জোকাৰি বুজাই দিয়ে,‘নাই অহা ৷’
ভোক লাগিল ৷ ভাবিলো হোটেল এখনত সোমাই মেগীকে খোৱা যাওঁক ৷ ইমান দিন ভুটানত থাকি মই বুজি পাইছিলো যে ভুটানী হোটেলত মই খাব পৰা একমাত্ৰ খাদ্যবিধৰ নাম মেগী ৷
সোমায়ে দেখিলো ইউৰোপীয় ভদ্ৰলোক-ভদ্ৰমহিলা এহালে তাত আহাৰ গ্ৰহণ কৰি আছে ৷ আঁৰ চকুৰে চালো কিনো খাই আছে ৷ ভাতখিনি দেখাত অলপ ৰঙচুৱা, লগতে কুকুৰা মাংস !!!!
মন ভাল লাগি গ’ল ৷ ছিকেন ফ্ৰাইড ৰাইছ !!!!
হোটেল মালিকে জানিব বিচাৰিলে কি খাম মই ৷
চকু দুটা বৰ তৃপ্তিত মুদি ক’লো,‘ছিকেন ফ্ৰাইড ৰাইছ !’
মালিকে মুৰটো জোকাৰি ক’লে,‘ছিকেন ফ্ৰাইড ৰাইছ নাই ৷’
মই বুজিলো এওঁলোকে ছিকেন ফ্ৰাইড ৰাইছক কিবা বেলেগ নাম দি থৈছে ৷ বুজালো ইউৰোপীয়হালে যি বস্তু খাইছে তাকেই খাম ৷
অলপ সময়ৰ পাছত আহিল মোৰ ‘ছিকেন ফ্ৰাইড ৰাইছ’ ৷
উৱা !! এইবোৰ কি ????
ৰঙচুৱা ভাতখিনি এতিয়াও ৰঙচুৱা হৈয়ে আছে কিন্তু চয়াচছ দিয়াৰ কাৰনে ৰঙা হোৱা নাই ৷ চাউলখিনিয়ে ৰঙা দেখোন ৷ আৰু একোটা একোটা চাউল এ.কে.৪৭ বন্দুকৰ গুলিটোৰ সমান ৷ সাংঘাটিক ভোক লাগি আছিল ৷ বৰা চাউলৰ ভাতৰ দৰে হ’ব বুলি খাবলৈ আৰম্ভ কৰিলো ৷ মাংসৰ বাটিত চামুছখন লগাই দিয়াৰ লগে লগে এনে এটা গোন্ধ পালো যে পেট পাক মাৰি গ’ল ৷ কি শাক পাত মিহলাইছে জানো ? মাংসত দুকামোৰ মাৰি বাদ দিলো ৷ সুদা ভাতখিনিতে নিমখ আৰু মিঠাতেল মিহলাই খালো ৷ বৰ তৃপ্তি পালো ৷
মালিকক টকা পৰিশোধ কৰি সুধিলো,‘আপুনি কুকুৰা মাংস ক’ত পাইছে ?’
মই মনতে ভাবি আছিলো মংগাৰৰ পৰা কুকুৰা মাংস লৈ যাব লাগিব ৷
মালিকে জনালে,‘মংগাৰত কুকুৰা নাপায় ৷’
মই আকৌ সুধিলো,‘তেনেহ’লে ক’ত পালে মাংস ?’
মালিক,‘গোটেই মাংস ২৪০ কিলমিটাৰ আতৰৰ ছামদ্ৰুপৰ পৰা আহে ৷ মোৰ ভাইটোৱে তাৰ পৰায়ে কুকুৰাবোৰ কাটি বাছি  পঠিয়াই দিয়ে ৷’
মই অলপ সন্দেহেৰে সুধিলো,‘সদায় ?’
মালিকে ধেক ধেককৈ হাঁহি ক’লে,‘নাই নাই ক’ত সদায় পঠিয়াব ? ১৫ দিনমানৰ অন্তৰে অন্তৰে আহে ৷ আপুনি খোৱাখিনি ১০/১১ মান আগৰ হ’ব ৷ চাওঁক মোৰ ফ্ৰীজ খালি হৈছে গৈ আৰু ৷’
ফ্ৰীজটো খুলি দেখুৱালে ৷ ভিতৰত কুকুৰা মাংস, গো মাংস, মাছ, গাহৰী মাংস একে লগে থৈ দিয়া আছে আৰু ফ্ৰীজটোৰ ভিতৰত থকা লাইটো জ্বলি থকা নাই !
মই বৰ আশাৰে সুধিলো,‘মংগাৰত কাৰেন্ট থাকেতো ?’
মালিকে ক’লে,‘নাই নাই কাৰেন্ট সন্ধিয়া নমাৰ পৰা ৰাতি ৯ মান বজালৈ থাকে ৷ মই এই ফ্ৰীজটোত মাংসবোৰ আজিহে ভৰাইছো ৷ এনেয়ে মাংসবোৰ টৌ এটাত থওঁ ৷ আজি এজনে টৌটো কিবা সকামৰ কাৰনে লৈ গৈছে ৷’
মোৰ পেটটো গুৰগুৰাবলৈ ধৰিলে ৷

কাহিনী ৪ : ভুটানৰ পাহাৰত কুকুৰা বিচৰা অভিযান
২০০০ চনৰ মাৰ্ছ মাহ ৷ কুৰিছুত আমাৰ কাম শেষ হৈ আহিছে ৷ শ্ৰীবাস্তৱ নামৰ ৰাষ্ট্ৰীয় জলবিদ্যুৎ নিগমত কৰ্মৰত এজন ডেকা অভিযন্তাৰ সৈতে তেতিয়া মোৰ বন্ধুত্ব ৷
তেওঁ এদিন খবৰ দিলে,‘दत्ता बहुत खबर है !’ ভাল খবৰটো এনে ধৰনৰ যে শ্ৰীবাস্তৱে এজন মানুহ বিচাৰি পাইছে যি আমাক এটা কুকুৰাৰ ওচৰলৈ লৈ যাব পাৰিব ৷
কামৰ শেষত দুয়ো ওলালো আমাৰ ‘কুকুৰা প্ৰদৰ্শক’ক লগ কৰিবলৈ ৷
এজন নেপালী ডেকা ল’ৰা ৷ তেওঁ আমাক ক’লে দুটা পাহাৰ সিপাৰে এখন নেপালী গাওঁ আছে ৷ তাত কুকুৰা বিক্ৰী কৰে আৰু কুকুৰা মাৰি কাটি বাচিও দিয়ে ৷
মোৰ প্ৰথম প্ৰশ্ন,‘দুটা পাহাৰ মানে কিমান কিলমিটাৰ ?’
‘কুকুৰা প্ৰদৰ্শকে’ মুৰটো জোকাৰি ক’লে,‘নাজানো, কিন্তু গাড়ীৰে যদি যাওঁ তেনেহ’লে ৰাতিপূৱা গ’লে দুপৰীয়া মানে আহি পায় যাম ৷’
মনতে ভাবিলে,‘সি বাৰু কিয় ভাবিছে আমি দুটা পাহাৰ এটা কুকুৰাৰ কাৰনে খোজ কাঢ়ি যাম ?’
পাছদিনা সাতমান বজাতে মই, অনুকুল দা, শ্ৰীবাস্তৱ আৰু আমাৰ ‘কুকুৰা প্ৰদৰ্শক’  ওলালো দুটা পাহাৰ সিপাৰৰ কুকুৰা বিচাৰি ৷
গৈ আছো ৷ তিনিটামান পাহাৰ পাৰ হোৱাৰ পাছত ‘কুকুৰা প্ৰদৰ্শক’ক সুধিলো,‘হেৰা পাহাৰ দেখোন তিনিটা পাৰ হ’লো, দুটা পাহাৰ সিপাৰেহে আছিল গাওঁখন ?’
‘চাৰ খোজ কাঢ়ি গ’লে দুটা পাহাৰ ৷ গাড়ীত আহিছো আৰু দুটামান পাহাৰ পাৰ হ’ব লাগিব ৷’
মনতে ভাবিলো,‘খাইহে এৰিম আজি কুকুৰা !’
এঘাৰমান বজাত ‘কুকুৰা প্ৰদৰ্শক’ প্ৰদৰ্শকে ক’লে,‘পাই গ’লো ৷ ৰখাওঁক ৷’
আমি ইফালে সিফালে চালো ৷ ৰাস্তাৰ সোহাতে এটা মসৃণ পাহাৰ, মাকৈ খেতিৰে ভৰি আছে ৷ বাওঁহাতে এখন সৰু দোকান আৰু দোকানখনৰ সিপাৰে দ খাৱৈ ৷ কিন্তু  গাওঁ ক’ত, কুকুৰা ক’ত ?
‘কুকুৰা প্ৰদৰ্শকে’ ক’লে,‘চাৰ এই পাহাৰখনৰ সিপাৰেই গাওঁখন আছে ৷ বলক ৷’
আমি তিনিও ইজনে সিজনৰ চকুলৈ চালো ৷
‘হেৰা তুমিয়ে যোৱা, যি পোৱা লৈ আনা ৷ আমি ৰৈছো ইয়াতে ৷’
‘কুকুৰা প্ৰদৰ্শক’ গ’ল পাহাৰখনৰ সিপাৰলৈ আৰু আমি গৈ বহিলোগৈ বাওঁফালৰ দোকানখনত ৷
আমি বহি লৈ কথা পাতিবলৈ আৰম্ভ কৰিলো ৷ অলপ পৰৰ পাছে পাছে পাহাৰখনলৈ চকু দিওঁ, কিজানিবা আহিছেই আমাৰ কুকুৰাটো !
এপাকত শ্ৰীবাস্তৱে ক’লে,‘বিয়েৰ এটা এটা খাওঁ ব’লা ৷’
মই ক’লো,‘তোমালোকেই খোৱা মই গাড়ী চলাব লাগিব ৷’
ভুটানৰ দোকানবোৰৰ এটা বৈশিষ্ট আছিল ৷ দোকান মানেই তিনিবিধ বস্তু থাকিবই মেগী, ছিগাৰেট আৰু মদ ৷
শ্ৰীবাস্তৱে ফষ্টাৰছৰ টেমা এটা খুলি ল’লে ৷ আমি কথা পাতি আছো আৰু চকু পাহাৰ দিশে পোনাই থৈছো ৷
এবাৰ উঠি গৈ খাৱৌটোৰ ফালে দেখুৱাই দোকানীজনক সুধিলো,‘দাজু সেই পাৰে কি আছে ?’
উত্তৰ শুনি মুৰ ঘুৰাই গ’ল ৷
দাজুৰ উত্তৰ আছিল,‘সৌৱা যে খুটাবোৰ দেখিছে তাৰ পৰা তিব্বত সীমান্ত !’
তাৰমানে এটা কুকুৰা বিচাৰি আমি ভুটানৰ পৰা আহি তিব্বত পালো !!!!!!
আজি খাইহে এৰিম বাপ্পেকে !!!!!
শ্ৰীবাস্তৱৰ ফষ্টাৰছৰ টেমাবোৰৰ সংখ্যা বাঢ়িবলৈ ধৰিলে ৷ আকাশৰ ফালে চাই দেখিলো আমি আহি পাওঁতে মুৰৰ ওপৰত থকা বেলিটো গৈ পশ্চিম আকাশ পালে গৈ ৷
কিন্তু পাহাৰখনৰ সিপাৰে থকা কুকুৰাটো আহি পোৱা নাই দেখোন ৷
শ্ৰীবাস্তৱৰ জিভা লৰিবলৈ ধৰিলে,‘আজি তাৰ চাকৰি খাম মই ! মোক চিনি পোৱা নাই ৷’
দোকানীয়ে মাত লগালে,‘চাৰ সৌৱা আহি আছে আপোনালোকৰ কুকুৰা !’
আমি উঠি গৈ পাহাৰ ফালে চালো ৷
‘কুকুৰা প্ৰদৰ্শকে’  আনিছে কি ? তেতিয়াও ‘কুকুৰা প্ৰদৰ্শক’  আমাৰ পৰা বহু দূৰৈত আছে ৷ কিন্তু চকুৰে যি দিখিছো সেইটো কুকুৰাতকৈ এটা বাওনা উট চৰাই যেনহে লাগিছে দেখোন !

আমাৰ ওচৰ পাওঁতে দেখিলো সেইটো এটা কুকুৰাই হয় ৷ গীনিজ বুকুৰ কোনোবাই দেখা হ’লে নিশ্চয় ক’লে হয়,‘এইটো পৃথিবীৰ সবাতোকৈ বৃদ্ধ কুকুৰা !’
মোৰ কুকুৰা খাবৰ মন নোহোৱা হ’ল ৷
ইতিমধ্যে ‘কুকুৰা প্ৰদৰ্শক’ , শ্ৰীবাস্তৱ আৰু দাজু ব্যস্ত হ’ল কুকুৰা কটাত আৰু মই খুলি ল’লো এটা ফষ্টাৰছৰ টেমা ৷

ঘুৰি আহি কুৰিছু পাওঁতে নিশা ১০মান বাজিল ৷
মই দুখে ভাগৰে শুই থাকিলো ৷
পাছদিনা  লক্ষেশ্বৰহঁতে কোৱামতে প্ৰেছাৰ কুকাৰত এঘন্টামান সিজোৱাৰ পাছতহে সিজিছিল !
কুকুৰা মাংস চোবাই চোবাই ঘামি গ’ল হেনো গোটেইবোৰ !!!