বাজাজা কাব

চাকৰি বাদ দি ঠিকাদাৰ হ’লো ৷ গুৱাহাটীতে থাকো ৷ কামবন বিশেষ নাই ৷ সাঁচতীয়া ধন কেইটাৰে চলি আছো ৷ দেউতাৰ UMH6239 ফিয়াটখন সদায় চলাবলৈ সামৰ্থ নাই ৷ গতিকে স্কুটাৰ এখনেৰে এটা বেলেগ ধৰনৰ ব্যৱস্থা কৰি ল’লো ৷

মোৰ অন্তৰংগ বন্ধু এজনৰ এখন বাবাজ কাব স্কুটাৰ আছিল ৷ স্কুটাৰখনৰ ৰঙটো আচৰিত ধৰনৰ নীল, হয়তো পৃথিবীত তেনে নীলা ৰঙৰ সেইখনেই একমাত্ৰ স্কুটাৰ আছিল ৷ আমি দুয়োটাই সেইখন চলাওঁ ৷ প্ৰায় সকলো ঠাইলৈ দুয়ো একেলগেই যাওঁ, একেলগেই থাকো ৷ সেইযে কাপ-প্লেট, বুন্দিয়া-ভুজিয়া ! তেনে ধৰনৰ একে লগে ৷ বন্ধুৱেই স্কুটাৰ চলাই, মই পাছ ফালে বহু ৷

কামৰ অন্তত সন্ধিয়াৰ ব্যস্ততা থাকে ৷ হয় গনেশগুৰিত তালুকদাৰৰ দোকানৰ সন্মুখৰ আড্ডা, নহয় সৰুমটৰীয়াত তদানিন্তন মুখ্যমন্ত্ৰীৰ ব্যক্তিগত বাসগৃহৰ কাষৰ ঘৰটোত হোৱা ৰামীৰ আড্ডা নাইবা কোনোবা বাৰত অকনমান ৰঙ্গীন সময় ৷ সেইবোৰ শেষ কৰি বন্ধুক ঘৰত নমাই বাজাজ কাবখন লৈ মই সদায় ৰাতি ১১ মান বজাত ঘৰ পাওঁ গৈ ৷ পাছ দিনা ৰাতিপূৱা বন্ধুক ঘৰৰ পৰা লৈ আহো ৷

আকৌ দিনটো ব্যস্ততা নাইবা কৰ্মহীনতাৰ মাজেৰে পাৰ হয় ৷ আকৌ সন্ধিয়া আহে, লগতে লৈ আহে ব্যস্ততা ৷

এবাৰ বন্ধু অফিছৰ কামত গুৱাহাটীৰ বাহিৰলৈ গ’ল কেইদিনমানৰ বাবে ৷ বাবাজ কাবখন মোক দি গ’ল ৷ এদিন মই উলুবাৰী হৈ পল্টন বজাৰ অভিমুখে গৈ আছো ৷ তেতিয়াৰ দিনত উলুবাৰীত উৰনীয়া সেতু নাছিল ৷ চাৰি আলিত ৰৈ আছো, ট্ৰেফিক পুলিছৰ সেউজ সংকেতৰ বাবে ৷ মই একেবাৰে সন্মুখত ৷ এপাকত ট্ৰেফিক পুলিছজনে হুইছেল বজাই মোক তেওঁৰ ওচৰলৈ যাবলৈ ইংগিত দিলে ৷ মনতে ভাবিলো,‘কিয়বা মাতিছে ?’ বাজাজ কাব ষ্টাৰ্ট হৈয়ে আছিল ৷ পালো গৈ ট্ৰেফিক পুলিছজনৰ ওচৰ ৷ বাজাজ কাবখনলৈ দেখুৱাই মোক সুধিলে,‘এইখন বিক্ৰী কৰিব নেকি ?’
মই ক’লো,‘নাই নাই নকৰো ৷’
মোক যাবলৈ দিলে ৷
চাৰি আলিটো পাৰ কৰিয়ে ভাবিলো চিগাৰেট এটা খোৱা যাওঁক ৷
পানদোকান এখনৰ ওচৰত ৰৈ ফিল্টাৰ এটা জ্বলাই বাজাজ কাবখনৰ ওচৰ পাইছো মাত্ৰ, আকৌ পুলিছৰ হুইছেল,‘হেৰি হেৰি এইফালে আহক ৷’
মই অলপ বিৰক্ত হোৱাৰ দৰেই ক’লো,‘নাই নাই বিক্ৰী নকৰো ৷’
পুলিছজনে মোৰ কথাত বৰ গুৰুত্ব নিদি ক’লে,‘গাড়ীৰ কাগজ দেখুৱাক ৷’
গাড়ীৰ কাগজ খুজিলে বুলিয়ে কেনেকৈ দেখুৱাম আকৌ ? মই যেতিয়াৰে পৰা সেইখনত উঠিছো তেতিয়াৰে পৰা সেইখনৰ একো কাগজ নাই ৷ আমি তেনেকৈয়ে চলাই  থাকো ৷ আগতে দুবাৰ এবাৰ  পুলিছে নৰখোৱা নহয় ৷ তেতিয়া আমি কওঁ,‘কাগজ ঘৰত আছে ৷ আজি গেৰেজৰ পৰা আনিছো ৷ লগত নাই ৷’ পুলিছে আমাৰ মুখলৈ অলপ অদ্ভুত ধৰনে চাই  যাবলৈ দিয়ে ৷ সেইদিনা উলুবাৰীৰ পুলিছজনকো তাকেই ক’লো ৷ পুলিছজনে পাছে মোৰ মুখলৈ চোৱাতকৈ স্কুটাৰখনৰ ফালে চাই ক’লে,‘এইখনটো গেৰেজৰ পৰা অনা যেন লগা নাই ৷ থানালৈ যাব লাগিব ৷’
মই দেখিলো কথা বিষম !
পুলিছজনক অলপ আতৰলৈ মাতি নি বুজাবুজি  এটালৈ আনিবলৈ চেষ্টা এটা চলালো ৷ পাছে এই বিষয়ত মোৰ কোনো পূৰ্বৰ অভিজ্ঞতা নাছিল ৷ পুলিছজনে ক’লে,‘নাই নাই সেইবোৰ নহ’ব ৷ বাইদেৱে ধৰিছে ৷ নোৱাৰো একো কৰিব ৷ থানালৈ যাব লাগিব ৷’
মই ইফালে-সিফালে চালো ৷ কোন বাইদেউ, কাৰ বাইদেউ দেখো নেকি বিচাৰিলো ৷ নাই কোনো বাইদেউ নাছিল তাত ৷ মনতে অলপ ভয়ো খালো ৷ থানালৈ নি কৰিব কি মোক ? এৰেষ্ট ?? নে গৰু পিটন ??
মোক পাছৰ ছিটত বহাই পুলিছজনে বাজাজ কাব ষ্টাৰ্ট কৰিলে ৷ গৈ আছো থানালৈ বুলি ৷ অপ্সৰা চিনেমা হ’ল মান পাওঁতে ভয়ে ভয়ে সুধিলো,‘থানাত হ’ব কি ?’
পুলিছজনে ক’লে,‘এইখন ৰাখি থব ৷ আপুনি কাগজ লৈ আহি মোকলাই লৈ যাব ৷’
মনতে ভাবিলো,‘হে ভগৱান !! কাগজ ক’ত পাম এতিয়া ??’

কেইদিনমান পাছত বন্ধু ঘুৰি আহিলে ৷  কি হ’ল ক’লো তাক ৷ জাউৰিয়ে জাউৰিয়ে গালি পাৰিলে ৷ মোৰ জৰিমনাও বৰ সাংঘাটিক ধৰনৰ হ’ল ৷ সদায়ে দেউতাৰ UMH6239 ফিয়াটখনলৈ ওলাই আহিব লগাত পৰিলো ৷
বন্ধুক পৰামৰ্শ দিলো,‘‘ব’ল DTO তাত কাগজ বনাই লওঁ ৷’
সি মোক বুজাই,‘ইমান সহজ নহয় ৷’
তাক সোধো,‘কিয় ?’
উত্তৰ দিয়ে,‘‘এহ বাদ দে ৷’’

সেইসময়ত হাতীগড় চাৰিআলিত আমাৰ এটা অফিছ আছিল ৷ এদিন বন্ধুৱে মোক ক’লে,‘‘ব’ল থানাৰ পৰা আহো গৈ ৷ কাগজ হেৰোৱাৰ এজাহাৰ এখন দি আহো ৷ তাৰ পাছত DTOলৈ যাম ৷’’
মই কথা শুনি ভাল পালো ৷ সোনকালে বাজাজ কাবখন উলিয়াব লাগে ৷ UMH6239 তেল ভৰাই ভৰাই হায়ৰান হৈ গৈছো ৷
থানাত দৰখাস্ত দি অফিছলৈ ১২ মান বজাত ঘুৰি আহি অফিছ পালো ৷ মনটো ভাল ৷ সেইখন থানাৰ অ.ছি.ৰ সৈতে আমাৰ ব্যক্তিগত চিনাকি আছে ৷ আহমেদ দা বুলি মাতো ৷ কামটো সোনকালে কৰি দিম বুলি কৈছে ৷
বন্ধু অফিছৰ পৰা ক’ৰবালৈ ওলাই গ’ল ৷
দুইমান বজাত ঘুৰি আহিয়ে মোক ক’লে,‘‘ অই অই থানালৈ যাব লাগিব ৷’’
মোক এক প্ৰকাৰ চোঁচৰাই অনাদি আনিলে ৷
আমি গৈ একেবাৰে অ.ছি. টেবুল পালো গৈ ৷ অ.ছি. টেবুলত নাছিল ৷
বন্ধুৱে মোক ক’লে,‘‘ফাইলটোত বিচাৰচোন দৰখাস্তখন ক’ত আছে ৷ সেইখন ফুটাব লাগিব ৷’’
মই বুজা-নুবুজাকৈ সুধিলো,‘‘ফুটাব লাগিব মানে চুৰ কৰিব লাগিব ??’’
হে ভগবান !!!!!!!!!!!!!!!!!
আমি দুই বন্ধু থানাত সোমাই অ.ছি. টেবুলত ফাইল খুচৰি দৰখাস্ত চুৰ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰি আছো ৷
পালো গৈ দৰখাস্ত বিচাৰি ৷ একে কোবে টান মাৰি সেইখন উলিয়াই পকেটত ভৰাই ফুটপাথ পালো ৷
ফুটপাথত মই অকনমান টানকৈ তাক সুধিলো,‘‘এইবোৰৰ মানে কি ?’’
বন্ধুৱে মোক যিখিন শুনালে তাৰ সাৰমৰ্ম এনে ধৰনৰ :
‘‘বাজাজ কাবখনৰ মালিক প্ৰকৃততে সি নহয় ৷ সেইখন গৰাকী আচলতে আমাৰ লগৰে ৰাজৰ দেউতাকহে ৷ হায়াৰ ছেকেন্ডেৰী পাছ কৰি ৰাজ উচ্চ শিক্ষাৰ বাবে অসমৰ বাহিৰলৈ গ’ল ৷ প্ৰায় ৪/৫ বছৰ আগতে এবাৰ ৰাজ গুৱাহাটীলৈ আহোতে বন্ধু গৈছিল ৰাজক লগ কৰিবলৈ ৷ ৰাতি দেৰী হোৱাৰ কাৰনে বন্ধুৱে স্কুটাৰখনলৈ ঘৰলৈ আহিছিল ৷ তাৰ পাছত সি সেইখন ঘুৰাই দিবলৈ পাহৰিলে ৷ ৰাজহঁতৰ খূড়ায়ো খুজিবলৈ পাহৰিলে ৷ গতিকে সেইখন সেইদিন ধৰি তাৰ লগতে আছে ৷ দৰখাস্তখনত বন্ধুৱে ভুলতে স্কুটাৰখন তাৰ বুলি লিখি দিলে ৷ সেইকাৰনেই আমি অ.ছি. টেবুলৰ পৰা দৰখাস্তখন চুৰ কৰি আনিলো ৷ আৰু DTO অফিছলৈ নোযোৱাৰ ৰহস্যও সেইও সেইটোৱে ৷ স্কুটাৰৰ মালিক সি নহয় আন কোনোবাহে !!’’
মই বন্ধুক ক’লো,‘‘ব’ল তেনেহ’লে ৰাজহঁতৰ খূড়াৰ পৰায়ে লিখাই আনো গৈ ৷’’
বন্ধুৱে বুজালে সেই কামফেৰাও কৰিব পৰা নাযাব ৷ খূড়া পুতেকৰ সৈতে বম্বেত আছে ৷
কি বিপাক ????

ৰামীৰ আড্ডাত কথাটো ওলাল ৷ তাতেই খবৰ পালো আনিছদাৰ আমাৰ ‘স্কুটাৰ সোমাই থকা’ থানাৰ লগত বেছ ভাল ৷ তেওঁক ক’লে কাগজ নোহোৱাকৈয়ে স্কুটাৰ ওলাই আহিব ৷
‘‘কোন আনিছ দা??’’
‘‘কোন আনিছদা কিয় লাগে তহঁতক ??  আনিছদাৰ  তিনিখন নাইট ছুপাৰ আছে ৷ তহঁতৰ কাম হৈ যাব ৷’’
পাছদিনা আনিছদাৰ পৰা খবৰ আহিল ৷ টকা দুশ দি স্কুটাৰখন মোকলাই আনিব পাৰিম ৷
দুয়ো গৈ  ‘স্কুটাৰ সোমাই থকা’ থানা পালো গৈ ৷
থানাৰ চৌহদত সোমায়ে দেখিলো, এটা চুকত বাজাজ কাবখন পৰি আছে ৷
চুচুক চামাক কৈ সোমাই গ’লো ৷ ভিতৰত কেইবাজনো পুলিছ বহি আছে ৷ আমি সোমাই যোৱা দেখি আটায়ে আমাৰ ফালে প্ৰশ্নবোধক দৃষ্টিৰে চালে ৷
মই অলপ ঘেহাই ঘেহাই বাজাজ কাবখনৰ ফালে দেখুৱাই ক’লো,‘‘আনিছাদাই পঠিয়াইছিল ৷ সেইখন নিবলৈ আহিছো ৷’’
এজন পুলিছ বিষয়া আমাক দেখি হাঁহি হাঁহি ক’লে,‘‘ভয় খুৱাই দিছিল হে আপোনালোকে !! আনৰ স্কুটাৰ ধৰিলে মোকলাবলৈ দৌৰা-দৌৰি লাগি যায় ৷ আজি একমাহ ধৰি  আপোনালোকৰ  খা-খবৰে নাই ৷ আহক আহক বহক ৷’’
আমি দুয়ো বহিলো ৷
কিবা বহী এখন উলিয়াই পুলিছ বিষয়াজনে ক’লে,‘‘ৰেজিষ্ট্ৰেছন নাই, ইঞ্চিউৰেঞ্চ নাই, লাইচেঞ্চ নাই, নাম্বাৰ প্লেট নাই, হেলমেট নাই….. হমমমমমম!!!!! ফাইন ২৯০০ টকা হৈছে ৷ দিয়ক আৰু লৈ যাওঁক স্কুটাৰখন ৷’’
মই ক’বলৈ ওলাইছিলো,‘‘কিন্তু আনিছদাই……..’’
মোক আধাতে ৰখাই বন্ধু ঠিয় হ’ল ৷ পুলিছ বিষয়াজনক ক’লে,‘‘এটা কাম কৰক ৷ আপুনি মোক ৩১০০ টকা দিয়ক ৷ মই আপোনাক ৬০০০ টকাত এইখন বিক্ৰী কৰিলো ৷’’
পুলিছ বিষয়াজনে ক’লে,‘‘নাই নাই মই ধেমালি কৰিছো ৷ আনিছে কোৱা মতেই হ’ব ৷ কিন্তু থানাৰ পৰা ওলোৱাৰ আগতে স্কুটাৰত নাম্বাৰ প্লেট লগাই ল’ব লাগিব ৷’’
আমি স্বস্তিৰ নিশ্বাস ল’লো ৷
থানাৰ পৰা ওলাই আহিলো ৷
মই ক’লো,‘‘ব’ল কটনক হোষ্টেলৰ ওচৰত এটা পেইন্টাৰ আছে ৷ চিনি পাওঁ ৷ তাকেই লৈ আহো ৷’’
বন্ধু,‘‘সেইবোৰ বাদ দে এইফালে আহ ৷’’
দুয়ো গৈ পালো গৈ থানাৰ ওচৰতে থকা বাটাখনৰ সন্মুখত থকা এখন হাৰ্ডৱেৰৰ দোকান ৷
এটা ৫০ মিলিলিটাৰৰ কলা ৰঙৰ টেমা আৰু এডাল ব্ৰাছ কিনিলো ৷
(সেইসময়ত নাম্বাৰ প্লেটবোৰ বগাত কলা আখৰেৰে লিখা হৈছিল ৷)
বন্ধুৱে একো নক’লেও বুজিলো পল্টন বজাৰ থানাত সেইদিনা পেইন্টাৰৰ কাম কৰিব লাগিব ৷
ৰঙে, ব্ৰাছে সুসজ্জিত হৈ থানা পালো গৈ ৷
ইফালে সিফালে বিচাৰি বন্ধুৱে পানী এবাল্টি আনি বাজাজ কাবত ঢালি সেইখন ধুলে ৷ ধুলি-মাকতি নোহোৱা কৰিলে ৷ ফটা-কাণি এখনেৰে নাম্বাৰ প্লেটৰ ঠাইডোখৰ মোক পৰিস্কাৰ কৰি দিলে ৷
মই এম.এফ. হুছেইন ছাহাবৰ দৰে ভংগীমা এটা দি নাম্বাৰ প্লেট লিখিবলৈ আৰম্ভ কৰিলো ৷
AXA…
ইমান পৰে মনে মনে আমাক চাই থকা অ.ছি. ছাহাবে মাত লগালে,‘‘নম্বৰটো জানো নে ?’’
আমি সমস্বৰে ক’লো,‘‘হয় হয় চাৰ এইটোৱে নম্বৰ !’’
এপাকত মই বন্ধুক ক’লো,‘‘অই কাপোৰখন দেচোন ৷ এই 9টো বেকা হৈ গৈছে ৷ মচি লৈ আকৌ লিখো ৷’
বন্ধু,‘‘হ’ব দে থাকক ৷ এইখন টেম্পৰেৰী নাম্বাৰ প্লেট ৷ ওলায়ে কটনৰ হোষ্টেলৰ ওচৰ পেইন্টাৰটোৰ তালৈ লৈ গৈ ভাল কৈ লিখাই ল’ম ৷’
অ.ছি. ছাহাব ৰ’ব নোৱাৰিলে,‘‘হেৰী আপোনালোকে নাম্বাৰ প্লেট লিখিব নালাগে ৷ এনেকৈয়ে লৈ যাওঁক ৷ আজি ৫ বছৰে কাগজ নোহোৱাকৈ চলাই আছে ৷ কটনলৈ নি ক’ত আৰু এইখন লিখোৱাব ??? মাত্ৰ কেতিয়াও ভুলতো এইফালে নাহিব আৰু !!!’’

অ.ছি. ছাহাবক তেওঁৰ সিদ্ধান্ত সলনি কৰিবলৈ আমি সময় নিদিলো ৷ তেওঁৰ কথা শেষ হোৱাৰ আগতেই আমি বাজাজ কাব লৈ থানাৰ চৌহদৰ বাহিৰ পালো গৈ ৷
২০০ টকাৰ ভেটি এতিয়াও বাকী আছে ‘স্কুটাৰ সোমাই থকা’ থানাখনত ৷