মোৰ কলমৰ সৈতে দাৰা সিঙৰ যুজ

পঞ্চম শ্ৰেণীত থাকোতে মোৰ হাতত থকা কলমটোৰ কথা ৷

চিঞাহী ভৰাই কলমটো ‘টানকৈ বন্ধ’ কৰিলো ৷ কেইদিনমান গ’ল ৷ চিঞাহি শেষ হ’লত আকৌ চিঞাহি ভৰাবলৈ লৈ লেঠা লাগিল ৷ কোনো মতেই খুলিব পৰা নাই ৷ দেউতাক দিলো নোৱাৰিলে ৷ মই আমাৰ ঘৰৰ ওচৰৰ থকা শক্তিশালী বুলি গণ্য কৰা প্ৰতিজন ব্যক্তিকে দিলো ৷ নাই সকলোৱে হাত দাঙি দিলে ৷

মোৰ চকু পানী ওলাও ওলাও অৱস্থা ৷

মোৰ কলমটোৰ কি হ’ব এতিয়া ?

লগৰবোৰৰ সৈতে কথা পাতিলো ৷ উপায় এটা ওলাল ৷ কলমটো পঠিয়াই দিব লাগিব দাৰা সিঙলৈ ৷

দাৰা সিঙে পাৰিব লাগে ৷ কাৰন আমি জনাত সেই সময়ত পৃথিবীত দাৰা সিঙতকৈ শক্তিশালী ব্যক্তি আন কোনো নাই ৷

‘‘ঠিকনা ক’ত পাম বাৰু ??’’

এটাই খবৰ দিলে বিস্ময় নামৰ আলোচনীখনলৈ যদি চিঠি এখন লেখো তাত ঠিকনাটো পোৱা যাব ৷

‘‘সময় অকনমান লাগিব দেখোন ? তেতিয়ালৈকে মই কেনেকৈ লেখিম ?’’

‘‘আৰে মোৰ কলম দুটা আছে, এটা তোক দি দিম ৷’’

বেলেগ এটাই ক’লে, ‘‘সেইবোৰ বাদ দে ৷ তই ইমান টানকৈ কেনেকৈ বন্ধ কৰিলি ?’’

কথাটো তেতিয়াহে ভাবিলো ৷ হয়টো কথাটো ! এই কলমটো কোনেও খুলিব পৰা নাই ৷

কিন্তু কোনে বন্ধ কৰিছিল এই কলমটো ? 

মই !!!!!!!!!!!!!

মোৰ নিজকে দাৰা সিঙতকৈয়ো শক্তিশালী যেন লাগিবলৈ ধৰিলে ৷

ঘৰলৈ ঘুৰি আহিলো ৷ মায়ে সুধিলে, ‘‘ইমান দেৰি ক’ত আছিলি ?’’

মোৰ উত্তৰ দিবৰ মন নাছিল ৷ তথাপিও মাৰ প্ৰশ্নত তথা মাতত থকা সুৰটোৰ ভয়তে কলমটোৰ কথা জনালো ৷ মায়ে ক’লে, ‘‘মোক দে ৷ মই খুলি দিম ৷’’

মই দুখৰ মাজতো মোৰ হাঁহি উঠি গ’ল ৷ মই নোৱাৰিলো, দেউতাই নোৱাৰিলে, চুবুৰীৰ আটাইবোৰ He-Man ফেইল মাৰিলে ৷ দাৰা সিঙেই এতিয়া একমাত্ৰ ভৰষা ৷ তাৰ পাছত যদি মায়ে কয় ‘‘‘‘মোক দে ৷ মই খুলি দিম’’, হাঁহি  উঠিবৰে কথা ৷ তথাপিও কলমটো মাক দিলো ৷

মায়ে কলমটোত অকনমান গৰম পানী ঢালি দিলো ৷ তাৰ পাছত ক’লে, ‘‘হো ল ৷’’

মই আচৰিত হৈ কমলটো চালো ৷ কি হ’ল নো আকৌ ? কলমটো খোল খালে জানো ? লাহে কৈ পাক এটা মাৰি চালো ৷ খোল খাই গ’ল ৷

এতিয়াৰ দিনত হোৱা হ’লে কব পাৰিলো হয়, ‘‘মেন্টছ খাৱো, ডিমাগ কি বট্টি জলাৱো !’’