পয়গম্বৰ

মই যে মোৰ ব্লগ অবিশ্ৰান্তত লেখিবলৈ ল’লো তাৰ পাছত মূলতে আছে বহুকেইটা ঘটনা৷ তাৰে এটা ঘটনা আছিল ‘তপন শৰ্মা’ৰ বিয়া ৷

অচিনাকী নম্বৰ এটাৰ পৰা ফোন আহিল, ‘‘দাদা মই বাপনে কৈছো ৷’’

মই অলপ অপ্ৰস্তুত হৈ উত্তৰ দিলো, ‘‘অ..অ ….. ….. কোৱা !’’ আচলতে মই ধৰিব পৰা নাই কোন তপন শৰ্মা ৷

‘‘দাদা মই AECৰ পৰা পাছ কৰিছো ৷ আপুনি মোক চিনি নাপাব ৷ আপোনাৰ লগত দেখা সাক্ষাৎ হোৱা নাই মোৰ ৷’’

মোৰ ভ্ৰু কোচ খাই আহিল,‘‘মই তেওঁ চিনি নাপাওঁ, তেওঁ মোক লগ পোৱা নাই ৷ তেনেহ’লে ফোন বাৰু কিয় কৰিছে ? কিবা বেলেগ কথা আছে নেকি ? চাকৰি-বাকৰি, ঠিকা-ঠুকুলিৰ কথা ?’’

‘‘দাদা, অহা ১৩ তাৰিখে মোৰ বিয়া ৷ বিয়া টংলাৰ পৰায়ে পাতিছো ৷ আপুনি আহিব লাগিব কিন্তু ৷’’

মোৰ এনে লাগিল যেন তপনে গ্ৰীক জাতীয় ভাষা এটাত কথাবোৰ কৈছে ৷ মই একো বুজি পোৱা নাই ৷ না মই তেওঁক চিনি পাওঁ, না মোক তেওঁ চিনি পায় আৰু বিয়াৰ নিমন্ত্ৰণ টংলালৈ !!

‘‘হেৰি নহয় আপুনি মানে তুমি মোৰ ফোন নম্বৰ ক’ত পালা বাৰু ?’’ মই সোধো নোসোধোকৈ সুধিলো ৷

‘‘অ’ দাদা, মোক নীৰজে দিলে, আপোনাৰ নম্বৰ ৷ সিয়ে আপোনাৰ কথা কৈ দিলে মোক ৷ সেই কাৰনে ফোন কৰিলো ৷’’

তাৰ মানে ‘গুৰু ঘন্টাল’ এই নীৰজ !!! তপনো কম নহয় ৷ নীৰজে মোৰ কথা তাৰ আগত ক’লে, তাকে শুনি তাৰ ইমান আপোন আপোন লাগিল যে বিয়ালৈকে মাতি দিলে ৷ মনতে ভাবিলো, ‘‘কিয় যাম বাৰু মাতিলে বুলিয়ে ? বেগানী ছাদী মেই আব্দুল্লা দিৱানা ৷ কাম নাই আৰু মোৰ !’’

মই কথাটো পাহৰিলো ৷ ১২ ফেব্ৰুৱাৰী, শনিবাৰৰ দিনা নিশা নীৰজৰ ফোন আহিল ৷ ‘‘দাদা কাইলৈ যাব নহয় ?’’

মই আচৰিত হৈ সুধিলো,  ‘‘ক’লৈ ?’’

নীৰজে আৰু আচৰিত হৈ সুধিলে, ‘‘কিয় বাপনৰ বিয়ালৈ নাযায় ?’’

মোৰ খং উঠি গ’ল, ‘‘ধেই কাম নাই নেকি ? নাযাওঁ নাযাওঁ ৷’’

নীৰজে হাঁহি হাঁহি ক’লে, ‘‘অ.কে. দাদা, তেনেহ’লে ১১ বজাত সাজু হৈ থাকিব ৷ মই আৰু অগ্নিয়ে গৈ প্ৰথমে আপোনাক উঠাম আৰু তাৰ পাছত মৃন্ময়দাক উঠাম ৷’’

এনেয় মই তাৰ নাম ‘গুৰু ঘন্টাল’  ৰখা নাই ৷ মই তাক ক’লো ‘মই নাযাওঁ’ আৰু সি মোক বুজালেগৈ কিখন ?

পাছদিনা তপনৰ শৰ্মা বিয়ালৈ বুলি ১১ বজাতে সাজু ৷ এওঁ মোক সুধিলে, ‘‘টংলালৈ বিয়া খাব যোৱা ৷  কাৰ বিয়া নো ?’’

আমাৰ অসমখনৰ পৰা মুৰ নডঙাকৈয়ে ক’লো, ‘‘বাপন শৰ্মাৰ বিয়া ৷’’

এওঁ অলপ আচৰিত হৈ সুধিলে, ‘‘কোন বাপন শৰ্মা আকৌ ?’’

প্ৰশ্নটো শুনিয়ে মোৰ অলপ খং উঠিল ৷ কি বুলিনো কওঁ, ‘‘ময়ো নাজানো বুলি ৷’’ গতিকে ক’লো, ‘‘তুমি মোৰ গোটেইবোৰ বন্ধুকে চিনি পোৱা নেকি কিবা ? এইজন স্পেছিয়েল বন্ধু ৷’’

এওঁ আৰু জেৰা নকৰিলে ৷ নীৰজ আৰু অগ্নি আহিল ৷ মোক উঠাই মৃন্ময়দাৰ ঘৰ পালো গৈ ৷ তাৰ পাছত দাদাৰ ক’লা ৰঙৰ ‘ছেভী’খনত আমি টংলালৈ যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলো ৷

চাংসাৰি মান পাওঁতে অগ্নিয়ে প্ৰশ্ন কৰিলে, ‘‘বাপন মানে তিনি নম্বৰৰ বাপন নহয় জানো ?’’

নীৰজে বুজালে কোন বাপন শৰ্মা ৷  মই বুজিলো অকল ময়ে নহয় অগ্নিয়েও চিনি নাপায় কাৰ বিয়া খাব গৈ আছে ৷ মই লাগে কৈ এওঁ যে মোক জেৰা কৰিছিল সেইখিনি ক’লো ৷ মৃন্ময়দাই কথাটোত ইমানেই ৰস পালে যে গাড়ী নি ট্ৰাকৰ পাছফালে খুন্দা মাৰি দিব ওলাইছিল ৷

সেইয়াই আৰম্ভণি আছিল ৷ তাৰ পাছত আমি চাৰিজন অসমৰ ইমূৰৰ পৰা সিমূৰ সেই ক’লা ‘ছেভী’খনত উঠি বিভিন্ন মাংগলিক অনুস্থানত দেখা দি ফুৰিছো ৷ সেই টংলাত খোৱা বিয়াখনৰ  পাছতো আমি ৩০০ কিল’মিটাৰ গাড়ী চলাই গৈ বিয়া খাইছো গৈ ৷ বিয়াঘৰত মানুহ আচৰিত হৈ যায় যেতিয়া গম পায় দৰা বা কইনাক আমি সেইদিনাহে প্ৰথম লগ পাইছো ৷ আমাৰ কথা হ’ল, ‘‘মাতিছে যেতিয়া যামই আমি ৷’’ নীৰজক মই এটা ফকৰা যোজনা শিকাই দিছো সি তেনেকুৱা পৰিস্থিতিত সেইটো শুনাই দিয়ে, ‘‘নামাতিলে ভোজলৈকো যাবা, মাতিলে ৰণলৈকো নাযাবা ৷’’

পাছে কথাটো আৰম্ভ হৈছিল ব্লগত লেখিবলৈ আৰম্ভ কৰাৰ পৰা ৷ প্ৰথম যাত্ৰাতে মই বাকী তিনিজনক শুনাইছিলো ‘অশান্ত প্ৰহেলিকা’ৰ কাহিনী ৷ তিনিওজনে মৰ মন দি শুনিলে ৷ তাৰ পাছতে মোৰ লেখিবলৈ মন গ’ল ৷

সেই যাত্ৰাৰ পাছত আৰু বহু যাত্ৰা কৰিলো ৷ প্ৰত্যেক যাত্ৰাতে এসোপামান কাহিনী গোট খায় ৷ অহা শনিবাৰে শিৱসাগৰলৈ যোৱাৰ কথা ৷ এইবাৰ পাছে বিয়ালৈ বুলি নহয়, এইবাৰ যাম আমাৰ লগৰ এজনৰ ঘৰলৈহে যাম ৷ দূৰ্ঘটনা এটাত তাৰ ককায়েক আৰু খুড়া এজন ঢুকাইছিল অলপতে ৷ তাৰেই খবৰ কৰিবলৈ যাম ৷

এটা কথা জানো, কাহিনী এইবাৰো ওলাব অনেক ৷ পাছে সমস্যাটো হ’ল তাৰে কিমান কাহিনী নো চেঞ্চৰ কৰি ইয়াত দিব পাৰিম সেইটোহে নাজানো  দেই !!!! 

টোকা -

লেখাটোৰ নাম পয়গম্বৰ কিয় ৰাখিলো, পয়গম্বৰ কেইজনে জানিব ৷