Wednesday, 29 May 2013

উপাৰ্জনৰ ধন

ৰাতিপুৱাৰে পৰা নৃপেনৰ মনটো ভাল আজি তাৰ এটা বহু দিনৰ সপোন সাৰ্থক সি কামটোৰ কাৰণে   সন্ধিয়া সময়তহে যাব লাগিব যদিও ৰাতিপুৱাই গা-পা ধুই সাজু ল’লে বাৰে বাৰে বায়েকৰ ওচৰলৈ যায় সি আচলতে কলেজ এৰাৰে পৰা বায়েক-ভিনিহিয়েকৰ লগতে আছে
‘‘ বাইদেউ, কি আনিম ?’’
‘‘এহ্ কি আনিবিনো ? তোৰ যি মন যায় আনিবি আৰু কিবা এটা মিঠাইকে আনিবি দে !’’
‘‘ধেই মিঠাই বাদ দে, মই আজি মাংসকে আনিম সেইবোৰ সোধা নাই মই তোৰ কাৰনে কি আনিম সেইটো ! পাটৰ কাপোৰ ?’’
‘‘তই পগলা হৈছ নেকি ? মোৰ কাৰনে আকৌ কিয় কাপোৰ আনিবি ? ইমান পইছা খৰছ কৰিব নালাগে তই ’’
নৃপেনে অকনমান সময় চিন্তা কৰি লে, ‘‘বাইদেউ তই টকাৰ কথা চিন্তা নকৰিবি আজি প্ৰথম উপাৰ্জন অৱশ্যে তোৰ কাৰনে পাটৰ কাপোৰ এজোৰ আনিবলৈ বহু টকা লাগিব   মাহটোৰ শেষৰ ফালে টনা-টনি হৈ যাব পাৰে বাবু আৰু মাইনাৰ কাৰনেই কিবা কিবি লৈ আনিম দে ’’ বাবু আৰু মাইনা মানে নৃপেনৰ ভাগিন দুটা বায়েকে মুখেৰে একো নামাতি আতৰি

নৃপেনে তাৰ জীৱনটোৰ কথা চিন্তা কৰিবলৈ ধৰিলে
সেই সৰু গাওঁখনৰ পৰা সি আহি কেনেকৈ কষ্ট কৰি পঢ়িলে’, ‘তাৰ মাক আৰু বায়েকহঁতে কেনেকৈ তাৰ কাৰনে কিমান কষ্ট কৰিলেএই সকলোবোৰ কথা তাৰ মনলৈ আহিবলৈ ধৰিলে
নৃপেন পঢ়া শুনাত ভালেই আছিল মেট্ৰিক ভালকৈ পাছ কৰিলে , তাৰ পাছত বিজ্ঞান শাখাত উচ্চতৰ মাধ্যমিক পাছ কৰিলে তাৰ পাছত ৰাজ্যৰ আগশাৰীৰ অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়খনতো নাম লগালে চাৰি বছৰ অশেষ কষ্ট কৰিলে এদিন সুখ্যাতিৰে তাৰ পৰাও পাছ কৰিলে
ঘৰত সকলোৱে স্বস্তিৰ নিশ্বাস পেলালে সকলোৱে ধাৰণা কৰিলে কষ্টৰ, সমস্যাৰ শেষ ঘৰৰ ৰা অভিযন্তা হৈ আহিছে এতিয়া নৃপেনেই সকলো চম্ভালি

পাছে তাতেই কেণা লাগি যদিও নৃপেনৰ হাতত এটা প্ৰথম শ্ৰেণীৰ অভিয়ান্ত্ৰিক ডিগ্ৰী আছে চাকৰিৰটোকেই সি বিচাৰি পোৱা নাই চাকৰিৰ সন্ধান কৰিবৰ বাবেই সি গাওঁৰ পৰা আহি গুৱাহাটীত থকা বায়েকৰ ঘৰতে থাকিবলৈ লে সদায় ৰাতিপুৱা বায়েকে ৰান্ধি দিয়া গৰম ভাত কেইটা খায়ে নৃপেন ওলাই যায় বায়েকে দুৱাৰ মুখলৈ গৈ তাক আগবঢ়াই আহে গৈ আৰু লগতে তাৰ হাতত টকা ১০টা গুজি দিয়ে আজি এই ১৯৯৪ চনত ১০ টকাৰ মুল্য নৃপেনে বুজি পায় সি বায়েকক সদায় কয়, ‘‘দৰমহা পালেই তোৰ টকাকেইটা মই ঘুৰাই দিম ’’ সন্ধিয়া সি যেতিয়া বিমৰ্ষ হৈ ঘুৰি আহে বায়েকে তাৰ ওচৰতে বহি কয়, ‘‘বাপু দে, কাইলৈ যাবিচোন ভিনিহিয়ে কোৱা মানুহজনৰ ওচৰলৈ কিবা এটা লাগে ’’

লাহে লাহে নৃপেনৰ মস্তিস্কই কাম নকৰা হৈ আহিছে সি মাজে মাজে লগৰে প্ৰতিভূহঁতক লগ কৰিব যায় সেই সময়ত তাৰ লগৰবোৰেই চাকৰি পোৱা নাই দুটামানে মাজে মাজে চোৰাং ব্যৱসায় আদিৰ কথাও চিন্তা নকৰা নহয় কেতিয়াবা নৃপেনেৰ মনলৈকো আহে চোৰাং ব্যৱসায়ৰ কথা

এদিন নৃপেনে চান্দমাৰি কলনিত লগ পায় অজিত কলিতাক অজিত কলিতা আচলতে নৃপেনতকৈ এবছৰমান আগতে সি পঢ়া কলেজখনৰ পৰায়ে পাছ ৰিছে ৷ অজিত কলিতাই নৃপেনক খবৰ দিলে টিউচন কৰি ভালেমান টকা ঘটিব পৰা যায় ৷ তেওঁ মানুহৰ ঘৰে ঘৰে গৈ টিউচন কৰে ৷ কিছুমান ঘৰত দুই নালাগে আঢ়ৈ হাজাৰ টকামানো মাননি পোৱা যায় ৷ কথাখিনি শুনি নৃপেনৰ মুখলৈ পানী আহিল ৷ আঢ়ৈ নালাগে সি যদি ডেৰ হাজাৰমানকৈয়ো মাননি পায় এটা এটা ঘৰৰ পৰা তেনেহ’লে সি আৰু জীৱনত টিউচনৰ বাহিৰে আন একো কাম নকৰে ৷ পাছে সমস্যা এটাই দেখা দিলে ৷
‘‘আজিত দা, মইনো ইমান টকা দিয়া ঘৰ ক’ত বিচাৰি পাম ?’’
‘‘চিন্তা নকৰিবি ৷ মই তোক সকলো ঠিক কৰি দিম ৷ তই মাথো টকা পইছাৰ কথা ভালকৈ পাতি ল’বি ৷’’

দুদিনমান পাছত সঁচাকৈয়ে অজিত কলিতাই ‘টিউচন’ এটাৰ খবৰ দিলে ৷ বৰা ছাৰ্ভিছৰ ওচৰলৈ যাব লাগিব ৷ যথা সময়ত নৃপেন গৈ উপস্থিত হ’ল গৈ নিৰ্দিষ্ট ঠিকনাত ৷ ঘৰটো দেখিয়ে নৃপনৰ মুখত হাঁহি এটা বিৰিঙি উঠিল ৷ ইমান ডাঙৰ ঘৰ, দুখনকৈ মাৰুতী গাড়ী !!!!! সি ডেৰ নহয়, আঢ়ৈহে খুজিব ৷

ছাত্ৰ তথা ছাত্ৰৰ মাক দেউতাকৰ সৈতে চিনাকি হ’ল ৷ কথাই কথাই গম পালে ছাত্ৰৰ দেউতাকে ‘টকা থকা’ বিভাগ এটাতে কাম কৰে ৷ নৃপেনে ভাবিলে সি আঢ়ৈতকৈ এক টকাও কম নলয় ৷ মানুহজনেও ক’লে, ‘‘দাস আপুনি ভালকৈ পঢ়াওক ৷ ফীজৰ কথা চিন্তা নকৰিব ৷’’ নৃপেনক আৰু কোনে পায় !!! সদায় চান্দমাৰীৰ ৰেল ক্ৰচিঙৰ পৰা খোজ কাঢ়ি বৰা ছাৰ্ভিছ পায় গৈ ৷ তাৰ পাছত আৰম্ভ হয় জামেতি, ট্ৰিগ’নমেট্ৰী, দ্বিঘাত সমীকৰণ আদি ৷ মাজে মাজে ছাত্ৰৰ দেউতাকৰ সৈতে দেখা দেখি হয় ৷ তাৰ মনটো ভাল লাগি আহে ৷ মনতে ভাব হয় আজি ছাগৈ মাননিটো পাব ৷ পাছে নাই, তেনে একে নহয় গৈ ৷

এদিন ছাত্ৰৰ দেউতাকে ক’লে, ‘‘দাস মাহটো শেষ হ’বৰ হৈছে ৷ আপোনাক ফীজ কিমান দিব লাগিব ?’’
নৃপেনে মুখৰ হাঁহিটো যিমান পাৰি সিমান লুকুৱাই উত্তৰ দিলে, ‘‘আঢ়ৈমান নল’লে বৰ কম লোৱা হ’ব ৷’’
নৃপেনৰ উত্তৰ শুনিয়ে ছাত্ৰ দেউতাক জাঙোৰ খায় উঠিল, ‘‘এহ্ দাস, কি কৈছে হে ?? আপুনি এজন ইঞ্জিনীয়াৰ হৈ আঢ়ৈ কিয় ল’ব হে ????? আপোনালোককলৈ এইটোৱে প্ৰবলেম ৷ নিজৰ মূল্যটো বুজি নাপায় ৷ মই আপোনাক আঢ়ৈ দিব নোৱাৰে দেই !!!’’
কথা শুনি নৃপেনৰ মুখ শুকাই গ’ল ৷ মনতে ভাবিলে প্ৰথম দিনাখনেই কৈছিল টকাৰ কথা চিন্তা কৰিব নালাগে ৷ সেয়েহে সি আঢ়ৈৰ কথা কৈছে ৷ কোনো মতেহে তাৰ মুখৰ পৰা ওলাল, ‘‘তেনেহ’লে আপুনি যি ভাল দেখে তাকেই দিব ৷’’
মানুহজনে অকনমান চিন্তা কৰি ক’লে, ‘‘আপুনি ইমান কষ্ট কৰিছে, ইমান ভালকৈ পঢ়াইছে যে মোৰ ল’ৰাই আপোনাক বৰ ভাল পাইছে ৷ আপোনাক মই তিনি এটা দিম হ’ব নে ? তাতকৈ বেছি দিবলৈ মোৰো অকনমান অসুবিধা হ’ব ৷’’
নৃপেনে পাৰিলে মানুহজনৰ ভৰিত পৰি দিলে হয় ৷

আজি মাহটো শেষ হ’ব ৷ আজি সি তাৰ জীৱনৰ প্ৰথম উপাৰ্জনৰ টকাকেইটাত হাত দিব ৷
মনতে ভাবিলে আজি সি চান্দমাৰিৰ পৰা খোজ কাঢ়ি নহয় ৰিস্কা এখনতে যাব ৷

সময়ত গৈ নৃপেন বৰা ছাৰ্ভিছ পালে গৈ ৷ কোনে মতেই সি পঢ়া-শুনাত মন দিব পৰা নাই ৷ এটা চিন্তা এশ টকীয়া নোট দিব নে, নে পঞ্চাছ টকীয়া নোট দিব বাৰু ? দহ টকীয়া নোট দিলে আৰু ভাল লাগিব ৷ পকেটত তিনিশখন নোট লৈ ফুৰিবলৈ কেনেকুৱা লাগিব বাৰু ?

টিউচন শেষ হোৱাৰ লগে লগেই ছাত্ৰ দেউতাকে আহি নৃপেনৰ হাতত তুলি দিলে এটা বন্ধ লেফাফা ৷ লেফাফাটো হাতত লৈ তাৰ উশাহ-নিশাহ বন্ধ হৈ যাবৰ উপক্ৰম হ’ল ৷
বাহিৰলৈ ওলাই আহি এবাৰ পকেটত থকা লেফাফাত হাত দিয়ে পাছ পাকৰে কেনেকৈ টকাকেইটা খৰছ কৰিব তাৰে হিচাব কৰে ৷ মিঠাই, মাংস, বাবুহঁতৰ নতুন চোলা-কাপোৰ!!!!!!!!!
সি ৰিক্সা এখনত উঠি চান্দমাৰিৰ দিশে যাবলৈ ধৰিলে ৷ বাৰে বাবে তাৰ মন গৈছে লেফাফাটো খুলি ভিতৰত থকা নোট কেইখন চুই চাবলৈ ৷ পাছে ৰাজপথত ইমান খিনি টকা তেনেকৈ উলিয়াই লোৱাও ঠিক নহ’ব ৷ সি মনতে ভাবিলে গোটেইখিনি টকা বায়েকৰ হাততে দি দিব ৷

নাই সি পাছে নোৱাৰিলে নিজকে চম্বালিবলৈ ৷ লেফাফাটো খুলি দিলে ৷ ভিতৰৰ নোটকেইখন দেখি সি নিজৰ চকু দুটাকে বিশ্বাস কৰিব নোৱাৰা হ’ল ৷

নৃপেনৰ হাতত তেতিয়া আছে তিনিখন এশ টকীয়া নোট !!!

তাৰ উপাৰ্জনৰ ধন !!

No comments:

Post a Comment