বিদ্যা

বিদ্যা                                                                                            

প্ৰিঞ্চিপাল চাৰ আহিল চাৰপ্ৰাইজ ৰেইডত ৷

আহিবই লাগিব ,  তেখেতৰ উপায়ো নাই ৷  যোৱা কেইদিনমান কলেজত বিৰাট হুলস্থুল ৷ সুন্দৰবড়ীৰ লগত কাজিয়া লাগিল, 5th sem বনাম 7th sem কাজিয়া লাগিল, কোনোধৰনৰ বাখ্যা নথকা কাজিয়া দুখন মানো লাগিল ৷ চাৰৰ এটা ধাৰনা ল’ৰাবোৰে ‘ফুৰ্টি পানী খাই’ আৰু এইটোৱে যতকুটৰ ঘাই ৷ চাৰে এই ‘ফুৰ্টি পানী’ কলেজৰ পৰা নোহোৱা কৰিব ৷

চাৰে ঠিক কৰিলে তেওঁ ৰাতি প্ৰায় ১১ মান বজাত হোষ্টেলে হোষ্টেলে ৰেইড মাৰিব আৰু ল’ৰা হাতে লোটে ধৰা পেলাব ৷ কথামতেই কাম ৷ তেওঁ কাটাই কাটাই ৰাতি ১১ বজাত ১ নং হোষ্টেল পালে গৈ ৷ ব্লক মনিটৰ নৃপেন দাৰ দুৱাৰত টোকৰ মাৰিলে ৷

নৃপেনে মাত দিলে, ‘‘আব্বে, কোন বে এই ৰাতি খন?‘’
চাৰে মাত নামাতি আকৌ টোকৰ মাৰিলে ৷
‘‘আব্বে, জহনিত যোৱা, শুব নিদিবি নেকি বে?’’
নৃপেন দাই ভাবিলে এইটো  কে. শৰ্মা (K. Sarma) ই হ’ব লাগিব ৷ বেটাই দুই পেগ মাৰিব পালেই ৰঙা ঘোৰাত উঠে ৷ আজি মজা দিম বাপ্পেকে !

পাইজামাৰ ৰচি বান্ধি—বান্ধি দুৱাৰ খুলি দি নৃপেন দাই ‘দুই পেগৰ’ নিছা ফাটিল নে বাঢ়িল ধৰিব নোৱাৰা হ’ল ৷ সন্মুখত চুপাৰ চাৰ, প্ৰিঞ্চিপাল চাৰ আৰু HoD ৷ চুপাৰ চাৰক বাৰু নৃপেন দাই পাত্তা নিদিয়ে ৷  কিন্তু HoD পৰা ক্লিয়েৰেঞ্চৰ কথা আছে আৰু প্ৰিঞ্চিপাল চাৰ দেউতাকৰ বন্ধু !!! কি কাৰনে এই ৰাতিখন আহিছে বাৰু ? নৃপেন দাই মনে মনে ঠিয় হৈ চিন্তা কৰিলে, কাৰ ভৰিত প্ৰথমে পৰাটো ভাল হ’ব ?

চুপাৰ চাৰে প্ৰথমে মাত লগালে,‘চোলা এটা পিন্ধি লোৱা ৷ আমি অলপ ৰূমবোৰ চেক কৰিম ৷’
নৃপেন দাৰ মূৰি-ঘন্ট খোৱা মাথাই অভাৰ—টাইম কাম কৰিবলৈ ধৰিলে ৷ বুজি পাই গ’ল, চেকিং কিহৰ কাৰনে হৈছে ৷
চিন্তা কৰিলে,‘উফ ৰাম!! কিহে যে পাইছিলে এইকেইটাৰ লগত থাকিবলৈ ৷ কাইলৈৰ পৰা বাদ দিম ৷’
সেইবোৰ নেদেখুৱাই, হাঁহি এটা নৃপেন দাই মাৰি ক’লে,‘চাৰ চিন্তা কৰিব নালাগে ৷ গোটেইকিটা ৰূমতে খিড়িকীত আইনাবোৰ লগালে ৷ এতিয়া আৰু পানী সোমোৱা প্ৰব্লেমটো নাই চাৰ ৷ চেকিং নকৰিলেও হ’ব চাৰ ৷’’
প্ৰিঞ্চিপাল চাৰ, ‘‘don’t TALKS non-sense. GETS, ready we will check all the rooms’
প্ৰিঞ্চিপাল চাৰে কথাই কথাই ইংৰাজীত বহু বচন কিয় মাতে ?? নৃপেনদাই যোৱা তিনি বছৰত সেইটো কথা বুজি নাপালে ৷

উপায় নাপায় ওলাল নৃপেন দা ৷ এটা কথাত অবশ্যে আশ্বস্ত আছিল ৷ তেওঁ নিজে বিপদত ৷ কাৰন মাল খাইছিল কে. শৰ্মাৰ ( K. Sarma) ৰূমত আৰু এতিয়া কে. শৰ্মাৰ (K. Sarma) ৰূমত জুই লগাই দিলেও তাক টোপনিৰ পৰা উঠাব নোৱাৰে ৷

প্ৰথম ৰেইড পৰিল বটুৰ ৰূমত ৷ তাৰ পোচাকী নামেৰে নৃপেন দা মাতিছে, চুপাৰ চাৰে মাতিছে ভিতৰত সাৰ—সিকটি নাই ৷ নৃপেন দাৰ মূৰত বুদ্ধি এটা আহিল ৷ যিমান পাৰে জোৰে—জোৰে চিঞৰিবলৈ ধৰিলেষ ‘‘উঠ, প্ৰিঞ্চিপাল চাৰ ৰেইডত আহিছে ৷’’ ফলত বটুৱে গম নাপালেওঁ কৰিডৰোত থকা বাকী ৰূমবোৰৰ ল’ৰাই কথাটো গম পালে যে ৰেইড পৰিছে ৷

প্ৰিঞ্চিপাল চাৰে HoDক ক’লে,‘খাই আউট ছাগৈ!’
দুৱাৰত মৰা গোৰ, ‘বটু, বটু’ কৈ মৰা টেটু ফলা চিঞৰৰ অন্তত এটা সময়ত বটুৱে গম পালে গৈ কথাটো ৷ সি দুৱাৰ খুলি তাৰ বিশেষ  হাঁহিটো মাৰিলে ৷
প্ৰিঞ্চিপাল চাৰে সুধিলে, ‘‘ কি নাম?’’
বটুৱে তাৰ নামটো ক’লে ৷
প্ৰিঞ্চিপাল চাৰে সুধিলে, ‘‘মদ খাই আছিলা ?’’
বটু, ‘‘ বিদ্যা-ৰ শপত, নাই খোৱা চাৰ ৷’’
প্ৰিঞ্চিপাল চাৰ, ‘‘কথা ক’ব আহিছা ? ইমান দেৰি মাতি আছো দুৱাৰ খোলা নাই ৷ ক’ত আছে গিলাছ—বটল ?’’

বটু, ‘‘চাৰ মই অলপ আউট  হৈ আছিলো, গমেই পোৱা নাছিলো আপোনালোক আহিছে বুলি ৷’’
প্ৰিঞ্চিপাল চাৰ, ‘‘দেখিছে নে বাৰু নিজেই কৈছে নিছাত আউট বুলি ?’
বটু, ‘‘মানে চাৰ আজি তাইৰ পৰা চিঠি এখন পালো ৷ মনতো ভাল লাগি আছিল ৷ সেইখনৰে উত্তৰ দি আছিলো ৷’’

চাৰহঁ’ত নালাগে নৃপেনদা নিজেই আচৰিত হৈ গ’ল বটুৰ কথা শুনি ৷ নৃপেন দাই মনতে ভাবিলে, ‘‘বটুক কাহানিও মদ খোৱা দেখা নাই ৷ ই নিশ্চয় ভাং খাই, নহলে গুটা খায় ৷’’
চুপাৰ চাৰ,‘‘মদ খাই আবোল-তাবোল বকিবলৈ লাজ নালাগে?’’
বটু, ‘‘মদ কোনে খাইছে নাজানো চাৰ ৷ মই মোৰ প্ৰেমিকা বিদ্যালৈ লাভ লেটাৰ লিখি আছিলো ৷’’

…

…….

সেইটো ৰূমত ৰেইড সিমানতে অন্ত পৰিল ৷
এইবাৰ ৰেইড পাৰ্টী আগবাঢ়িল পল্লবৰ ৰূমৰ ফালে ৷
আকৌ একেই দশা ৷ পল্লব, পল্লবকৈ টেটুফালি চিঞৰি চিঞৰি একো কাম নিদিলে ৷
নৃপেন দাৰ খং উঠি আহিল ৷ এই পল্লবটোৱে কেতিয়াৰ পৰা মদ খোৱা হ’ল ? দিলে দুৱাৰত প্ৰচন্ড গোৰ এটা সোধায় ৷
দুৱাৰ খোল খালে ৷
প্ৰথম চুপাৰ চাৰ, তাৰ পাছত প্ৰিন্চিপাল চাৰ, তাৰ পাছত HoD আৰু একেবাৰে শেষত নৃপেনদা ৷

পল্লবৰ হাতত যি ‘মাল’ আছিল দেখি আনৰ কথা নাজানো কিন্তু প্ৰিঞ্চিপাল চাৰৰ চকুৰ চাৱনিৰ মানে আছিল ৰাতি ১২ বজাত এইয়া দেখিবলৈকে বাকী আছিল ৷
প্ৰিঞ্চিপাল চাৰ,‘ তোমাৰ এই বিদ্যা কিমান পুৰণি ?’
পল্লব,‘ চাৰ মই ক্লাছ নাইনত থাকোতেই এই ‘বিদ্যা’ৰ প্ৰেমত পৰিছিলো ৷’

চুপাৰ চাৰ, HoD চাৰ, ‘‘কেনেকৈ পৰিলা প্ৰেমত ?’’
পল্লব, ‘‘চাৰ আমাৰ ঘৰৰ ওচৰতে মনমী বাইদেউৰ ঘৰ ৷ তেওঁৰ পৰা দেখি দেখিয়ে শিকিলো ৷’’
HoD চাৰ, ‘‘হেৰা পল্লব, শুনাচোন মোক এটা দিব পাৰিবা নে?’’
পল্লব, ‘‘পাৰিম চাৰ কিয় নোৱাৰিম ? ফিটাডালৰে জোখ এটা লৈ ল’ওঁ চাৰ ৷ চাৰ, হাফ—চুৱেটাৰ গুঠিম নে ফুল হাফ—চুৱেটাৰ গুঠিম ?’’
———————————————————

কৰিডোৰত কোনোবা এটাই গাইছে ‘সুৰাত মগন ……’ আৰু আন এটাই গাইছে ‘ঊল গুঠিব জানানে,…..’
________________________
Dedicated to my dear friend Nripen Kumar Das.
ৰচনা — ১০ আগষ্ট,২০১২