জনকপুৰী, নতুন দিল্লী-৫৮

জনকপুৰী, নতুন দিল্লী-৫৮                                                             
----------------------------
আজিৰ পৰা ১৫/১৬ বছৰ আগৰ কথা ৷

বন্ধু নৃপেন তেতিয়া ভাৰত চৰকাৰৰ এক অভিযান্ত্ৰিক প্ৰতিস্থানৰ দিল্লীস্থ কাৰ্যালয়ত কৰ্মৰত ৷ দা—দৰমহা ভালে পায় ৷ সি জনকপুৰীত ঘৰ এটা ভাড়া ল’লে ৷ সেই সময়ত মই আৰু চন্দন থাকো জনকপুৰীৰ তেনেই ওচৰতে বিকাশপুৰী নামৰ ঠাই এদোখৰত ৷ নৃপেনে ভাড়া ঘৰত সোমাবৰ দিনা আমি দুটাও লগতে আছো ৷ নৃপেনৰ ঘৰৰ মালিক ভাল্লা চাহাবক লগ পালো ৷ মানুহজন অ

কমান শকত,মাৰুটি জেন এখনত কোনোমতেহে সোমাব পাৰে ৷ তেখেতৰ মাত কথাবোৰ অলপ হুটা, থাকে গুৰগাওঁৰ ফালে ৷ তেখেতৰ ফালে চালোহে চালো মই কিন্তু তেওঁৰ ডিঙিটো আৰু ঠুতৰিটো বিচাৰি নাপালো ৷ ভাল্লা চাহাবে ‘নৰিপেন নৰিপেন’ বুলি নৃপেনক ঘৰতোৰ বিষয়ে কিবা কিবি অলপ কৈ অকমান পাছত গ’ল গৈ ৷

নৃপেন বন্ধুপ্ৰিয় মানুহ, আমাক ক’লে — ভাই এইটো তহঁতৰে ঘৰ, তহঁত ইয়াতে থাকিবি ৷
আমি দুটাই ইটোৱে সিটোৰ ফালে চালো, অৰ্থ — এই ‘হোলা’টোৱে আমি আজি কিয় আহিছো বুলি ভাবিছে নো?

 

দিন বাগৰিল ৷ আমি বেছিভাগ সময় জনকপুৰীতে কটোৱা হ’লো ৷
তাতেই এদিন চিনাকি হ’লো অমৰৰ সৈতে, নৃপেনৰ ভায়েক ৷ সি তেতিয়া কুৰুক্ষেত্ৰৰ ৰিজিয়নেল ইন্জিনিয়াৰীংত পঢ়ি আছে, ফাইনেল ইয়াৰত ৷ চুলিত এগালমান তেল ঘঁহি থয় ৷ দেখিলেই লাগে বিৰাট চোকা ৷ ভালকৈ চা—চিনাকি বোৱাৰ পাছত গম পালো এই অমৰটো আচলতে ‘হোলাৰ ভাই মোলা’হে ৷ তেতিয়া ইন্টাৰনেটৰ যুগ আৰম্ভ হৈছে, মানুহৰ মেইল আই.ডি. বুলিও চিনাকি থকা হৈছে ৷ কথাই কথাই গম পালো এই ‘মোলা’ৰো এটা আই.ডি আছে ৷ মোৰ আকৌ তেতিয়া হবি এটা আছিল, মেইল আই.ডি. গোটোৱাৰ ৷ অমৰৰটো খুজিলো ৷ মই খুজিবলৈহে পালো ৷ সি মাটিত শুই থকাৰে পৰা জাপ মাৰি উঠি গৈ আলনাত আৰি থোৱা তাৰ পেন্টৰ পকেটত কিবা এটা খুচৰিলৈ ধৰিলে ৷ এপাকত সৰু কাগজৰ টুকুৰা এটা আনি মোৰ হাতত দি ক’লে — দাদা এইটো ৷
মই চাই দেখো কাগজখনত লিখা আছে amarsupernova121@hotmail নে তেনে জাতীয় কিবা এটা ৷ মই মূৰ তুলি চোৱাৰ লগে লগে সি ক’লে — দাদা পাছৱৰ্ডটো পাছ ফালে লিখা আছে ৷
মই — মোক পাছৱৰ্ডটো আকৌ কিয় দিছা?
অমৰ — নহলে মেইল কেনেকৈ পঠিয়াব ?

এই হোলাৰ ভাই মোলাটো কিন্তু কুৰুক্ষেত্ৰৰ পৰা ঘনাই আহি থাকে দিল্লীলৈ ৷ এদিন সি কথাই কথাই ক’লে — দাদা (আমি তিনিওটা আছিলো, সি কাক মাত দিছে ধৰিব পৰা নাই) এজনী পাঞ্জাৱী ছোৱালী মোৰ প্ৰেমত পৰিছে ৷ তাইৰ ঘৰ কেৰ’ল বাগত,দেউতাক ডাঙৰ প্ৰপাৰ্টী ডিলাৰ ৷
নৃপেন — তই পৰিছ নে তাই পৰিছে ?
অমৰ — তাই দাদা তাই ৷
অমৰৰ কথা শুনি বাকী দুটাৰ কি হ’ল নাজানো, মোৰ কিন্তু মাথাই কাম নকৰা হ’ল ৷ মই ইমান চেষ্টা কৰিও এজনী ছোৱালীক মাত এষাৰ মাতিব পৰা নাই আৰু এই মূৰত জবাকুসুম সানি থকা ‘মোলা’ই পাকৰাও কৰিলে প্ৰপাৰ্টী ডিলাৰৰ জীয়েকক ৷
সি আকৌ মাত লগালে — জ্যোতিৰ (প্ৰপাৰ্টী ডিলাৰৰ জীয়েক) দেউতাকে কৈছে মই হেনো পাছ কৰাৰ পাছত চাকৰি নকৰিলোও হ’ব ৷ তেওঁৰ বিজনেছকে চলাব পাৰিম ৷
ইমান দেৰী মনে মনে থকা চন্দনে মাত লগালে — অই মোলা জ্যোতিৰ বায়েক আছে নেকি অ ?
অমৰ কুৰুক্ষেত্ৰলৈ ঘুৰি যোৱাৰ পাছত নৃপেনে এদিন ক’লে — পাৰ্টনাৰ, এই অমৰক ঘৰলৈকে ঘুৰাই পঠিয়াও নেকি? যি পঢ়িলে পঢ়িলে ৷ আৰু নালাগে পঢ়িব ৷ ইয়াত সি প্ৰপাৰ্টী ডিলাৰৰ জোঁৱায়েক হোৱাতকৈ ঘৰতে খেতিবাতি চাব ৷
আমি দুটাই প্ৰায় একেলগেই মাত লগালো — ধুই, ক’ত পাঞ্জাৱী ছোৱালী পতিব অ’ তাৰ লগত ৷ এনেয়ে মাতে ছাগৈ তাক ভাল কৈ ! তই বাজে চিন্তা কৰি নাথাকিবি দেই ! (পাৰিলে আমিয়ে কিবা এটা চেষ্টা কৰিম তাক ওফৰাই প্ৰপাৰ্টী ডিলাৰৰ জোঁৱায়েক হ’বলৈ !)

অমৰৰ ফাইনেল পৰীক্ষা হৈ গ’ল ৷ তাৰ পাছত সি নৃপেনৰ তাতে আছেহি ৷ কেইমাহমান ঠিকে—ঠাকে গ’ল ৷ নবেম্বৰ মানত নৃপেন গুৱাহাটীলৈ যাবলৈ ওলাল, তাৰ নিজৰ বিয়া ঠিক কৰিবলৈ ৷ নৃপেনে ঘৰৰ দ্বায়িত্ব আমাৰ হাতত দিলে ৷ দুদিনতে অমৰৰ টেঙা সহ্য কৰিব নোৱাৰি আমি ‘কাটি খাই’ বিকাশপুৰীৰ আমাৰ ‘নিজৰ’ ঘৰ পালোগৈ , উদ্দেশ্য নৃপেন ঘুৰি নহালৈকে জনকপুৰী নাযাওঁ ৷

দুসপ্তাহ পাছত নৃপেন ঘুৰি আহিব বুলি জানো আমি ৷ নিৰ্দিষ্ট দিনা সন্ধিয়া আমি আকৌ জনকপুৰী পালোগৈ ৷ নৃপেনৰ ঘৰ পাই আমাৰ দুয়োৰে ‘হোশ’ উৰি গ’ল ৷ তাৰ ঘৰত মস্ত ডাঙৰ পেন্ডেল এটা ৷ এগালমান ৰঙা—নীলা লাইট জ্বলি আছে, কাণ ফাটি যোৱাকৈ ‘তাৰা ৰাৰা’ জাতীয় গান বাজি আছে ৷ 

এগালমান মানুহ নৃপেনৰ ঘৰৰ পৰা ওলোৱা সোমোৱা কৰি আছে ৷ হ’ল কি? হৈছে কি? আমি অকমান আঁতৰত থিয় হৈ চাই আছো, চিন্তা কৰি আছো ৷ মোৰ মূৰলৈ দুটাই কথা আহিল —
১) ভাল্লা চাহাবে নৃপেন নাথাকোতেই ঘৰটো আন কাৰোবাক ভাড়া দি দিলে
২) কেৰ’ল বাগৰ প্ৰপাৰ্টী ডিলাৰে নৃপেন নাথাকোতেই অমৰৰ লগত জ্যোতিৰ বিয়া পাতি দিলে ৷

কথাটোনো কি হ’ল জানিবলৈ বুলি চুচুক—চামাককৈ সোমাই গ’লো সেই পেন্ডেলৰ ভিতৰলৈ ৷ চোতাল পাৰ হৈ ঘৰৰ ভিতৰ সোমালো ৷ নৃপেন বহি আছে প্ৰথম ৰূমটোৰ মজিয়াত, কাষত তাৰ বেগটো ৷ নৱেম্বৰ মাহৰ সেই সন্ধিয়া সি পিন্ধি আছে এটা গেন্জি আৰু ঘামি—জামি মানুহটোৰ অবস্থা নাই ৷ আমাক দেখাৰ লগে লগে খেদা মানি আহি চিঞৰিবলৈ ধৰিলে — কুকুৰহঁত তহঁতে মোৰ ভাইটোক কি কৰিলি? মোৰ বস্তুবোৰ কি হ’ল?

কোনোমতে তাক বুজালো যে আমি যোৱা কেইবাদিনো ‘আমাৰ বিকাশপুৰীৰ ঘৰতে’ই আছিলো ৷ চাৰিওফালে চাই দেখো ঘৰটোত ফ্ৰীজটোৰ বাহিৰে তাৰ একো বস্তু নাই ৷ ভিতৰলৈ সোমাই দেখো তাৰ অকমানি পাগঘৰটোত আলু, পিয়াজ, আটা আদিৰ বস্তা দ’ম বান্ধি আছে, লগতে তেলৰ টিন, বিভিন্ন মছলাৰ পেকেট আদি ৷ তাৰ শোৱা ৰূমটোত দুটা গেছৰ চুলাত ইউ.পি.ৱালা মহাৰাজ দুজনে কিবা ৰান্ধি আছে ৷ পাছফালৰ বাৰান্ডাখনতো আৰু এককোব আগবঢ়া ৷ তাত বাপ্পেকে দুটা চৌকাকে বনাই থোৱা আছে !

নৃপেনৰ ওচৰ পাই সুধিলো — এইবোৰ কি হৈছে ? অমৰ ক’ত ? তোৰ বস্তুবোৰ ক’ত??

সুধিবলৈ হে পালো কথাষাৰ ৷ নৃপেনে হুকহুকাই কান্দিবলৈ ধৰিলে ৷ কান্দি কান্দিয়ে ক’লে — মই একো নাজানো ৷ আধা ঘন্টা আগেয়ে আহি পাইছো ৷ মই বৰবাদহৈ গ’লো ৷

মই — সেই গঁড়কিটাক (ৰন্ধা বঢ়া কৰি থকা কিটাৰ ফালে দেখুৱাই) একো সোধা নাই নেকি ?

নৃপেন — তহঁতেই সোধচোন!

চন্দন — অহ’ ক্যা হো ৰাহা হ্যায় ইয়ে সব?

এটা গঁড় — অ জী, আলু গবি বণ ৰাহা হ্যায় ৷ আপলোগোনে নাস্তা কিয়া কি নেহি?

চন্দন — আৰে ভাই, খানা কিছ লিয়ে বণ ৰাহা হ্যায়?

গঁড় — হঃ হাঃ হাঃ হঃ, লড়কেৱালে হামেসা মজাক কৰতে হ্যায় ৷ হঃ হঃ হঃ ৷

লড়কেৱালে!!
কথা শুনি মই কণফাৰ্ম হ’লো কেৰ’ল বাগৰ প্ৰপাৰ্টী ডিলাৰে নৃপেন নাথাকোতেই অমৰৰ লগত জ্যোতিৰ বিয়া পাতি দিলে ৷

নৃপেনে হঠাতে সুধিলে — অই কোনোবাই অমৰক কিডনেপ কৰি ভাল্লা চাহাবৰ ঘৰটোত কব্জা কৰি ল’লে নেকি?

চন্দন — ফাল্টু কথা কৈ নাথাকিবি অ! কব্জাই যদি কৰিছিল বিয়াখন আকৌ কিহৰ?

এনেতে লৰা এটা সোমাই আহি আমাৰ হাতত পেকেট এটা দি ক’লে — আপলোগোকে লিয়ে চাহাব নে ভেজা হ্যায় ৷
কিহৰ পেকেট কোন চাহাব একো ধৰিব নোৱাৰি ভয়ে ভয়ে পেকেটতো খুলি দেখো ভিতৰত আছে এটা জনী ৱাকাৰৰ বটল ৷ বটল দেখিয়ে নৃপেনে জাপ মাৰি গৈ গিলাছ তিনিটা আনিলে আৰু পেগ তিনিটা বনালে ৷
নৃপেন — ৰহ মাৰি লওঁ দুটামান তাৰ পাছত চিন্তা কৰিম ৷
দুটামান পেগ মাৰিয়ে নৃপেন আকৌ জাপ মাৰি উঠিল আৰু আমাক ক’লে — উঠ ! অমৰ সুৰী চাহাবৰ ঘৰত আছে ৷ ব’ল তাক দুই চৰ মাৰিবি গৈ ৷

চন্দন — জ্যোতিৰ বাপেকৰ নামতো সুৰী নাছিল !

নৃপেন — সুৰী মোৰ Neighbour , সৌটো ঘৰ ৷

মই — তই কেনেকৈ গম পালি অমৰ তাত আছে বুলি ?

নৃপেন — ব’লচোন তহঁত ৷ এইযে বটলতো দি গ’ল সেই লৰাটোৰ চাহাবেই হৈছে সুৰী ৷ মোক আজি তহঁতি নাৰাখাবি ৷ মই হয় সুৰী নহয়, অমৰ কোনোবা এটাক মাৰি পেলাম ৷

তিনিওটা গৈ পালোগৈ সুৰী চাহাবৰ ঘৰ ৷
আমাক দেখিয়ে মানুহ এজন ওলাই আহি চিঞৰিবলৈ ধৰিলে — বাধায় হ’ বাধায় ! অ’ জী আপলোগ’ লড়কেৱালে হ’ !!

নৃপেন — এয়ে সব ক্যা হ্যায় সুৰী চাহাব?

তাৰমানে নৃপেনে যে আজি ইপুৰীলৈ পাৰ কৰাৰ কথা আছিল সেই সুৰী চাহাব এইজনেই !

সুৰী চাহাব — সব আপ কি মেহেৰৱানী জী ! আপকে লিয়ে ড্ৰেস ভি মাঙ্গোৱাকে ৰাখে হ্যায় জী ৷ ভেজৱা দেতা হুন ৷

নৃপেন — মেৰা ভায় কাহা হ্যায়?

সুৰী চাহাব — অ’ জী অমৰ বেটে থড়া জসন মানা ৰাহা হ্যায় ৷

সুৰী চাহাবে তাৰ পাছত নৃপেনক তেওঁৰ ঘৰৰ ভিতৰলৈ লৈ গ’ল ৷ আমি দুটাই কিহৰ ‘জসন’ বুজিব নোৱাৰি বাহিৰতে ৰৈ থকিলো ৷

অলপ পৰ পাছত নৃপেন ওলাই আহিল আৰু আমি তিনিটা অহা বাটেৰেই উভতি আহিলো ৷
কোনেও মুখেৰে একো মাতবোল কৰা নাই ৷

শেষত নৃপেনে ক’লে — আমি এতিয়া বাৰাতীৰ লগত যাব লাগিব , তহঁত দুটায়ো ড্ৰেস কৰি আহ গৈ যা ৷ কাহিনী মই কইনা ঘৰত বুজাই ক’ম ৷

চন্দন — হেৰি নৃপেন চাহাব, আমি ড্ৰেস কৰিয়ে আছো ৷ প্ৰথমে জনী ৱাকাৰটো শেষ কৰি লওঁ ৷ আপুনি মন কৰিলে তেতিয়াই আমাক কৈ দিব কাৰ বাৰাতী ক’লৈ যাব ৷

নৃপেনৰ ঘৰত আমি চাৰিটা — মই, চন্দন, নৃপেন আৰু জনী ৱাকাৰৰ বটলটো মাটিতে বহি ললো ৷

দুই নম্বৰ পেগটো ঢালিলৈ নৃপেনে বাখ্য আৰম্ভ কৰিলে —মই ঘৰলৈ যোৱাৰ দুদিনমান আগয়ে সুৰী চাহাবৰ লগত অমৰক চিনাকি কৰি দিছিলো ৷ মই অলপ ফুটনি মাৰি ক’লো যে সুৰী চাহাব মোৰ বন্ধু ! চাল্লা সুৰী কুকুৰৰ পোৱালীয়ে মই নাথাকোতে এই অমৰক পতায় ঘৰটো কব্জা মাৰি দিলে ! মোৰ বেডৰূমত খানা বনাইছে ৷
আজি তাৰ পুতেকৰ বিয়া !!! কুক্কুৰৰ পুতেককককক!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
———————————————————————————————
নৃপেনে কাক কুকুৰ পুতেক বুলি ক’লে নাজানো ৷ সি তাতেই টোপনি গ’ল ৷ ৰাতি ১২ বজাত আমি মিন্টো ব্ৰীজৰ ওচৰত থকা IAS কলোনীত খুব ভাংৰা নাচিলো ৷

ৰচনা কাল — ৩১/০৮/২০১২