জয়ন্ত চলিহাৰ সংসাৰ - ৫

সৌজণ্য - অগ্নি মিত্ৰ^(১) 

(জয়ন্ত চলিহা এজন চাকৰিয়াল ৷ গুৱাহাটীতে থাকে ৷ বিবাহিত ৷ তেওঁ মাজে মাজে, সুবিধা পালে মোৰ লগত বহি আড্ডা মাৰে ৷ মোক কয়,‘‘হেৰা লিখিবা হে !’’
এইয়া চলিহাৰে কাহিনী, মোৰ মুখেৰে )

৩১ মাৰ্ছৰ কথা ৷

মই, ৰামনুজ, মৃন্ময় আৰু জয়ন্ত চলিহা পুৱাই পালো গৈ আমাৰ পুৰণি গাড়ীৰ যাদুঘৰ ^(২) ৷ গাড়ীৰ মাজত ভালেমান সময় কটাই আমি ত্ৰিদিবদাৰ ৰিজৰ্টত সোমালো ৷ অকমান সতেজ হৈ লওঁ বুলি ফষ্টাৰছ্ কেইটামান খুলি ল’লো ৷

ভালে মান কথা ওলাল ৷
স্বাভাবিক ভাবেই প্ৰথমেই সাহিত্যৰ কথাই ওলাল ৷ ৰামানুজয়ে আগৰে পৰায়ে সাংঘাতিক লিখে ৷ মই বহুতৰে আগত বহুবাৰ  কৈছো, ‘‘এই ৰামানুজটো এলেহুৱা ৷ সি যদি ইচ্ছা কৰে ফাইভ পইন্ট ছামওৱানতকৈ ওপৰৰ কিতাপ এখন লিখিব পাৰে ৷’’ ৷ ৰামানুজ বাৰু ৰামানুজয়ে আজিকালি মৃন্ময়েও সুন্দৰ লিখিবলৈ লৈছে ৷ এনে হৈছে প্লট পালেই তাৰ ‘মন মেই লাড্ডু ফুটে’ ৷ পাছে সাহিত্যৰ কথা সোনকালেই বাদ দিব লগা হ’ল ৷ জয়ন্তৰ সাহিত্যৰ লগত কোনো ধৰনৰ সম্পৰ্ক নাই ৷ আমাৰ আলোচনাৰ ফালে কোনো ধৰনৰ গুৰুত্ব নিদি জয়ন্ত ব্যস্ত ফষ্টাৰছ্ৰ ওপৰত ৷

আমি তিনিও জয়ন্তলৈ মন কৰি কি ক’ম কি নক’ম ভাবি থাকোতেই ৰামানুজয়ে মাত লগালে, ‘‘মোক এটা কথা কওকচোন ৷’’
আমি সকলোৱে তাৰ ফালে চালো ৷
সি কৈ গ’ল, ‘‘Female Brain বুলি কিবা বস্তু থাকে নে নাই ?’’
মৃন্ময় ক’লে, ‘‘কিয় নাথাকিব ৷ আছে, আছে ৷’’
ৰামানুজয়ে মৃন্ময়ৰ ফালে এটা ৰহস্যপূৰ্ণ হাঁহি মাৰি ক’লে, ‘‘অই, তই বেটা সাহিত্যিক মানুহ সাহিত্যই কৰি থাক, এই ফ্ৰয়ডৰ কথা কি বুজি পাবি ?’’
মই মনে মনে ৰ’লো ৷ Female Brainৰ ওপৰত মোৰ কোনো ধৰণৰ ধাৰনা নাই ৷ মোৰ শ্ৰীমতী ভাল বন্ধুৰ দৰে ৷ গতিকে মই কাহানিও একো ভাবিব লগা হোৱা নাই ৷
জয়ন্তৰ ফালে চালো ৷ সি তেতিয়াও ফষ্টাৰছ্ লৈ ব্যস্ত ৷
ৰামানুজে কৈ গ’ল, ‘‘ব্ৰেইনৰ ছেক্সুৱেলিটি ক’ৰ পৰা আহিলে আকৌ, কেনেকৈ আহিলে আকৌ ? যেনেকৈ ফিমেল লিভাৰ, ফিমেল গলব্লাডাৰ আদি থাকিব নোৱাৰে তেনেকৈয়ে ব্ৰেইন বুলিও বস্তু থাকিব নোৱাৰে ৷’’

এইবাৰ জয়ন্তই ফষ্টাৰছৰ পৰা মুৰ তুলিলে ৷
‘‘হেৰা ৰামানুজ, তুমি বীমা কোম্পানীৰ মানুহ বীমাকে কৰি থাকা ৷ এই মানব শৰীৰৰ ওপৰত কিহৰ ভাষণ দি আছা ? তুমি কিমান গবেষণা কৰিছা হে ?’’
জয়ন্তক মই বহু বছৰৰ পৰা চিনি পাওঁ ৷ আজি দেখিছো জয়ন্ত চলিহা is on fire ৷ মই ঠিকেই বুজি পালো এই ৩১ মাৰ্ছ আৰু ফষ্টাৰছেই এনে কৰিলে ৷

ময়ে মাত লগালো, ‘‘হেৰা জয়ন্ত কি ইমান ছিৰিয়াছ হৈ থাকা হে ?’’
‘‘তোমালোকৰ কথা বেলেগ ৷ মই চৰকাৰী চাকৰীয়াল মানুহ ৷’’
মই খঙেৰেই ক’লো, ‘‘দেওবাৰে কিহৰ চৰকাৰী চাকৰিহে ?’’
‘‘আৰে নাজানা ? আজি ৩১ মাৰ্ছ ৷’’
৩১ মাৰ্ছৰ কথা শুনিয়ে কিয় জানো মই ৰামানুজৰ ফালে চালো ৷
‘‘বছ ইমান টেনচন কিয় লৈছে ? মই বীমা কোম্পানীৰ মানুহ হৈ ইয়াত বহি আছো ৷ আপুনিও বহি থাকক না’’, ৰামানুজৰ খাৰাংখাছ কথা ৷
বিৰক্তিৰে জয়ন্তই উত্তৰ দিলে, ‘‘ধুই ! বীমা কোম্পানী ! মই ইয়েৰ এন্ডিঙৰ কথা ভাবি থকা নাই ৷ বেলেগ কথা ভাবি আছো হে ৷’’
মৃন্ময় মনে মনে বহি আছিল ৷ এইবাৰ সি টপককৈ মাত দিলে,‘‘দাদা ভাবক ভাবক ৷ ভাবোতে ভাবোতে যদি কিবা প্লট পায় মোক ক’ব ৷ মই ফাটাফাটি কিবা এটা লিখি দিম ৷’’
‘‘কি ভাবি আছা হে জয়ন্ত ?’’
মোৰ ফালে ঘোপাকৈ চাই উত্তৰ দিলে, ‘‘আৰে ভাই তোমাৰ কাৰনেই য’ত চব গৰবৰ হৈ গ’ল ৷ আজি দেওবাৰে অফিছ বুলি শুই আছো ৷ তুমি ফোন কৰিলা ফুৰিবলৈ যাওঁ বুলি ৷ গতিকে খৰধৰকৈ ওলালো ৷ এওঁৰ ‘ফিমেল ব্ৰেইন’ আকৌ কমখন বুলি ভাবিছা ? ধৰিলে নহয় বন্ধৰ দিনা ক’লৈ যাওঁ বুলি ৷ তেতিয়া ৩১ মাৰ্ছটো উলিয়ালো ৷’’
‘‘দাদা মানি গৈছো ! দাদা মানি গৈছো !আপোনাৰ পৰা শিবলৈ বহুত কথা আছে ৷’’ মৃন্ময় আৰু ৰামানুজয়ে একেলগে কৈ উঠিল ৷
জয়ন্তই ভোৰভোৰালে, ‘‘শিকিবলৈ কি বহুত কথা আছে হে ? মই ৰিজৰ্টলৈ আহিম বুলি নতুন DSLRটো লৈ আহিলো ৷ এতিয়া ঘৰত গৈ ঘমৰ-ঘন্ট লাগি যাব ৷’’
‘‘মানে কি হ’লনো তাতে ?’’
‘‘কি হ’ল মানে ? এতিয়া এওঁ SMS দিছে ‘৩১ মাৰ্ছত অফিছত কেমেৰা লাগে নেকি ?’ মই ভাবি পোৱা নাই কি উত্তৰ দিম ৷’’

টোকা
(১) https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10200964074730518&set=a.3880441375934.2167710.1425780112&type=1&theater

(২) http://pratibhudutta.blogspot.in/2013/02/blog-post_14.html