তিনিবাৰত নিবাৰ (এটা আধৰুৱা কাহিনী)............ প্ৰথম খন্ড

তিনিবাৰত নিবাৰ (এটা আধৰুৱা কাহিনী)............ প্ৰথম খন্ড

সামৰণি :
বহুতৰে ধাৰনা হ’ব পাৰে এইটো এটা সঁচা ঘটনা ৷
সেয়ে দৃঢ় ভাবে কওঁ, ‘‘এইটো এটা মনে সজা গল্প ৷’’

বহুতেই সঁচা বুলি ভাবিব পাৰে কাৰন, এই গল্পত থকা ভালেমান চৰিত্ৰ নাম মোৰ ভালেমান সহপাঠীৰ নাম সৈতে মিলি যায় ৷ নামকেইটা হে মিলিছে তাৰ বাহিৰে একো কথাতে কোনো ধৰনৰ সাদৃশ্য নাই ৷

কথাবোৰ অলপ স্পষ্ট কৰি দিওঁ ৷
হয় মোৰ ৰূমমেটৰ নাম মৃদু, মৃদুমলয় সোনোৱাল ৷ তাৰ ভুতলৈ অকনমান ভয় নথকা নহয় ৷ এইটোও সঁচা কথা সি এবাৰ ৰেলিং বেকা কৰিবলৈ যত্ন কৰিছিল ৷ তাৰ বাহিৰে আন একো কথাতেই এই কাহিনীৰ মৃদুৰ সৈতে মোৰ প্ৰকৃত ৰূমমেটৰ সৈতে সাদৃশ্য নাই ৷

দিবাকৰ, অনিৰ্বান, দীপক, নয়ন, ভাস্কৰ, কছম’ৰ বিশ্ব, কল্যাণ এইবোৰ মোৰ সহপাঠী আছিল ৷ আমি একে লগে আছিলো ৷ গল্প এটা লিখোতে সিহঁতৰ নামবোৰকে দিবৰ মন গ’ল কাৰনে দি দিলো ৷ তাৰ বাহিৰে আন একো সাদৃশ্য নাই ৷

উদাহৰন স্বৰূপে শৌচাগাৰত দীপকে মৃদুৰ ৰখীয়া হোৱা নাছিল ৷ বৰং সি আৰু মৃদুৱে মোৰহে ৰখীয়া হৈছিল ৷
উদাহৰণ স্বৰূপে, আমাৰ লগত যি নয়ন আছিল সি বৰ সুখ্যাতিৰে পাছ কৰিছিল ৷ বৰ্তমান সি  স্থায়ী ছিকাগো চহৰ  বাসিন্দা ৷
উদাহৰণ স্বৰূপে, পৰীক্ষা শেষ কৰি ছামিমৰ সৈতে পাৰ্টী নকৰা নহয় ৷ পাছে বি.এন.ডেৰ এই পাৰ্টীৰ সৈতে একো সম্বন্ধ নাছিল ৷ আমি পাৰ্টী অশোকাত কৰিছিলো ৷
এইটো যে এটা কল্পনা প্ৰসুত গল্প তাৰ আন এক উদাহৰণ আমি ১৯৮৮চনত উচ্চতম মাধ্যমিকৰ পৰীক্ষা দিয়াই নাছিলো, বৰং ১৯৮৯চনতহে দিছিলো ৷

পাছে আৰু এটা সৰু কথা নথকা নহয় ৷
আমি পৰীক্ষা দিয়া বছৰ কিন্তু মঙলবাৰ আৰু শনিবাৰ এটাত ক্ৰমে মাধব আৰু বিপুলদাৰ ছতিয়না গছজোপাৰ ওচৰত অলপ লতিঘটি নোহোৱা নহয় ৷
মাধব এতিয়া এখন চিকিৎসা মহাবিদ্যালয়ত সহকাৰী অধ্যাপক হিচাবে কৰ্মৰত ৷
বিপুলদা এখন ৰাজ্যৰ মুখ্যমন্ত্ৰীৰ O.S.D ৷
পাছে তেওঁলোকৰ কথা মি ইয়াত লিখা নাই ৷

বাকী কোনো ল’ৰা পৰীক্ষাৰ নামত শিলিগুড়ীলৈ গুছি যোৱা নাছিল ৷

মানবৰ ৰূম

মুল কাহিনী

হোষ্টেলত আমাৰ এটা নিয়ম আছিল ৷ নিশা ভাত খাই উঠি আমি কেইটামান মানবৰ ৰুমলৈ গৈ আড্ডা মাৰো ৷ ছিগাৰেট, চাধা আৰু আড্ডাৰ প্ৰায় আধা ঘন্টামানৰ এটা ভাল লগা বিৰতি ৷ মানব যায় অনিৰ্বানৰ ৰুমলৈ ৷ সিহঁতে বোধহয় ফিজিক্স, কেমেষ্ট্ৰীৰ  কথা পাতে ৷ দহ বজাৰ লগে লগে মানব নিজৰ ৰুমলৈ উভটি অহাৰ লগে লগে আমাৰ আড্ডাৰ অন্ত পৰে ৷ নিজৰ ৰুমলৈ উভটি আহো ৷

উচ্ছতৰ মাধ্যমিকৰ পৰীক্ষা আৰম্ভ হ’ল ৷ মানবৰ ৰুমৰ আড্ডা নিয়ম মাফিক চলি আছে ৷

১৯৮৮ চনৰ ফেব্ৰুৱাৰী নে মাৰ্ছ মাহৰ কোনো এক মঙলবাৰৰ কথা ৷ মাহটো পাহৰিলো যদিও মঙলবাৰ বুলি মনত আছে ৷ কিয়, কেনেকৈ আপোনালোকে বুজি পাব সময়ত ৷

সেই মঙলবাৰৰ নিশা আমাৰ আড্ডা চলি আছে ৷ এপাকত কোনোবা এটাই মাত লগালে, ‘‘আৰে এঘাৰ বাজিবৰ হ’ল দেখোন ! মানব অহা নাই যে ?’’
‘‘এঘাৰ বাজিবৰ হ’ল ???’’দৌৰা-দৌৰিকৈ নিজৰ নিজৰ ৰুমলৈ উভটি আহিলো ৷ দুটামানে মানবক বিচাৰিবলৈ ধৰিলে ৷ ৰুমলৈ  আহিয়ে মই বিচনাত উঠিলো, ৰুমমেট মৃদু পঢ়া টেবুলত বহিল ৷ চকু দুটা মুদিবলৈ নৌ পাওঁতেই বাহিৰত হুলস্থুল এটা শুনিলো ৷
‘কি হৈছে অ মৃদু ?’
মৃদু পঢ়াৰ পৰা উঠি বাহিৰলৈ ওলাই গ’ল ৷ অলপ পাছতে সি দৌৰ মাৰি আহি মোক বিচনাৰ পৰা উঠাই ক’লে, ‘‘ব’ল ব’ল ! মানবক বিচাৰি পাইছে ৷’’
টিঙিচ কৈ খঙটো উঠি আহিল ৷
‘‘মানবক যদি বিচাৰি পালেই তেনেহ’লে আকৌ বাহিৰলৈ কিয় যাব লাগে ?’’
‘‘এহ্ তই ব’ল না !’’
উপায় নাপায় বাহিৰলৈ ওলাই আহিলো ৷ মানবৰ ৰুমত সকলোৱে ভিৰ কৰিছে ৷ গৈ দেখো মানব শুই আছে বিচনাত ৷ কোনোবাই তাৰ মুৰত তেল মালিছ কৰিছে, আন এটাই গৰম হৰলিক্স খুৱাবলৈ যত্ন কৰিছে ৷

মই ধৰিব পৰা নাই কি হৈছে ৷
সংকল্পৰ পৰাহে গম পালো ঘটনাটো কি ৷
আমাৰ হোষ্টেলৰ খোৱা ঘৰটোৰ পাছফালে এজোপা চতিয়না গছ আছে ৷ তাৰ কাষতে দেৱালৰ ওচৰত এটা প্ৰশ্ৰাবগাৰ আছে ৷ ৰাতি মানব হেনো তালৈ যাওঁতে কোনোবাই তাক পাছ ফালৰ পৰা গতা মাৰি দিলে ৷ কোনে গতা মাৰি দিলে মানবে গম নাপালে ৷ সংকল্পই হেনো পেচাব কৰিবলৈ যাওঁতে মানবক চতিয়না গছৰ ফেৰেঙণিত ওলমি থকা অৱস্থাত দেখি নমাই আনিলে ৷

‘‘ধুই আজি বেছিকৈ ‘পু টানিলে’ ছাগৈ ! টোপনিৰ জালত গৈ গছতে শুলে গৈ ৷ ব’ল ব’ল আমিও শুই থাকো ৷’’

মানবৰ কথা নাজানো, মোৰ চকু জাপ খাই আহিছে ৷ মই নিজৰ ৰুমলৈ উভটি আহিলো ৷ মৃদু থাকি গ’ল ৷ সি যে গোটেই খবৰখিনি লৈ আহিব মই জানো ৷ এনেকুৱা ধৰনৰ কথাবোৰত তাৰ বৰ আগ্ৰহ ৷ সময় কিমান হৈছিল নাজানো, কিন্তু টোপনিৰ মাজতে এবাৰ চকু দুটা মেলি দেখিলো মৃদু পঢ়া টেবুলত বহি আছে ৷
এপাকত সি আহি মোক মাত দিলে, ‘‘আজি কি বাৰ তই জান নে ?’’
‘‘কুকুৰ ! এক গোৰ মাৰি দিম ৷ ৰাতিখন কিহৰ কুইজ পাতিছ ?’’
‘‘অই তই জাননে আজি মঙলবাৰ ৷’’
‘‘মৃদু, মোক এতিয়া শুব দে ৷  আৰু এতিয়া মঙলবাৰ হৈ থকা নাই ৷ বুধবাৰ হ’ল ৷ বৃহস্পতি আৰু শুকুৰবাৰ পৰা হ’লেই শনিবাৰে ফিজিক্স আছে ৷ তোৰ কথা নাজানো মোক শুব দে ৷’’
‘‘নহয় অ মানব যে ওলমি আছিল সেইদিনা মঙলবাৰ আছিল ৷’’
‘‘আব্বে ছন ! মানব ওলমি থকাৰ লগত মঙলবাৰ বুধবাৰৰ কি কথা আছে ?’’
‘‘ধেই তই নাজান নেকি ?’’
মই আঠুৱাৰ তলত বহি ল’লো ৷ ‘‘মই কি নাজানো ?’’
‘‘ৰাজাই কৈছে মঙলবাৰে হেনো ভুত ওলায় ৷ কথাটো হয় নেকি ?’’
‘‘মঙলবাৰ ? ভুত ? পাগল হৈছ নেকি ? মানে তহঁতে কথা পাতিলি মানবক ভুতে গতা মাৰিছিল ? কাম নাই আৰু ! আব্বে সি আগতে তেতিয়াও মনিপুৰী মাল টনা নাই ৷ যোৱাকালি বেছি হৈছিল ৷ হয়ে তেনেকুৱা ৷ শুই থাক এতিয়া ৷’’
‘‘নহয় মানে..’’
‘‘মৃদু মা কছম কৈছো ! তই আৰু এবাৰ ভুতৰ নাম ল’বি আৰু মই তোক টানি নি মুতণিত পেলাই থৈ আহিম ৷ শুব দে !’’

বুধবাৰ পুৱাই গম পালো, হোষ্টেলত বহুতকে মঙলবাৰৰ ভুতে পালে ৷ কেইবাটাও ভুতৰ কথা পাতি আছে ৷ আমি এইবোৰ বিশ্বাস নকৰা কেইটাই চাহ খাই খাই বেলেগ কথাত মন দিলো ৷ আৰে ভাই এই কুৰি শতিকাত গুৱাহাটীৰ মাজ মজিয়াত ভুতৰ কথা পাতিম নেকি ?
‘‘মালবিকাক যোৱা কালি লাগিছিল কিন্তু..’’, ‘‘ডিম্পীক আকৌ কেতিয়া লগ কৰিবি ?...’’,‘‘শনিবাৰে ফিজিক্স শেষ কৰি বি.এন.ডেৰ পৰা হাফ এটা আনিম দেই ৷’’ … ইত্যাদি ইত্যাদি ৷ 

বুধ, বৃহস্পতি পাৰ হৈ শুকুৰবাৰ পালে গৈ ৷ ফিজিক্সত ফেইল মাৰিম যেনেই লাগিছে ৷
কল্যান, নয়নহঁতৰ ওচৰত টিউচন ল’ব লগা অৱস্থা এটা হৈছে ৷ মই পঢ়া টেবুলৰ পৰা উঠিবলৈকে সাহস কৰিব পৰা নাই ৷ মাজে মাজে কোনোবা এটাই আহি ছিগাৰেট বা মনিপুৰৰ পৰা অহা বিধ দি যায় ৷
তাৰ মাজতে এপাকত মৃদুৱে মাত লগালে, ‘‘অই গৰু ! কাইলৈ শনিবাৰ তই জাননে ?’’
‘‘নাজানিম ? কাইলৈ মোৰ বিয়া ৷ আব্বে কুকুৰ ফিজিক্স আছে, ফিজিক্স ! পাগল হৈ যাম ৷’’
‘‘তই খালি ফিজিক্স ফিজিক্স কৈয়ে থাক ৷ আব্বে কাইলৈ শনিবাৰ ৷ কাক বা নিয়ে কাইলৈ !’’
মই মৃদুৰ ফালে চাই সুধিলো, ‘‘কাক বা নিয়ে মানে ? কোনে, ক’লৈ নিব ?’’
‘‘গৰু তোকেই নিব ! নাস্তিক চালা !! ভুত মঙলবাৰে ওলায় আৰু শনিবাৰে ওলায় ৷ কাইলৈ শনিবাৰ আৰু মই কৈছো চাই থাক তোকে নিব ৷’’
‘‘অই মৃদু, তোক এইবোৰ ৰাজাই কৈছে নে ?’’
মৃদু মনে মনে আছে ৷
‘‘চা মৃদু, তই ডাঙৰীৰ পৰা আহিছ, পঢ়ি শুনি মানুহ হ’বলৈ ৷ এই ৰাজা কুকুৰৰ কথা শুনি শুনি নিজৰ মৰণ চপাই নল’বি ৷ পঢ়া শুনাত মন দে ৷ আৰু শনিবাৰে যদি ভুত ওলায় দেখা যাব ৷ তই ভয় খাব নালাগে ৷ মোৰ ওচৰত ভুতৰ তাবিজ আছে ৷’’
‘‘দেখা দেখা !’’
‘‘শুই থাক ৷ কাইলৈ দেখাম ৷’’

শনিবাৰ, বিয়লি ৫ মান বাজিছে ৷ পৰীক্ষা দি, বন্ধুৰ দোকানত আড্ডা মাৰি, ছোৱালী জোকাই হোষ্টেল আহি   পালো ৷
দূৰৰ পৰায়ে দেখিলো, খোৱা ঘৰৰ পাছফালে থকা চতিয়না গছজোপাৰ ওচৰত ল’ৰাৰ ভিৰ লাগিছে ৷
তাৰ মানে শনিবৰীয়া ভুত ওলাল নেকি ?

গম পালো মঙলবাৰৰ দৰেই ঘটনা ৷ এইবাৰ কোনোবাই দিন দুপৰতে বিমানদাক গতা মাৰি দিলে ৷ পাৰ্থক্য ইমানেই যে বিমানদা চতিয়না গছৰ সলনি পৰিল গৈ প্ৰশ্ৰাবখিনিৰ ওপৰত ৷ মই গৈ পাওঁতে যোজা চলিছে বিমানদাক তাৰ পৰা তুলি লৈ গৈ গা ধোৱা ঘৰৰ ওচৰত থকা পানীৰ চৌবাচ্চা দুটাৰ ওচৰলৈ লৈ যোৱাৰ ৷ তাৰ পাছত তেওক তাতেই পৰিস্কাৰ কৰা হব ৷
বিমানদাৰ সৈতে ব্যস্ত থকা কেইজনৰ বাহিৰে বাকী সকল ব্যস্ত হ’ল ভুতৰ চাল-চলন, ভুতৰ বৈশিষ্ট, ভুতৰ হবি আদিৰ ওপৰত  আলোচনাত ৷ নক’লেও হ’ব, মৃদু সেই আলোচনাৰ অংশ লোৱা সকলৰ ভিতৰৰ এজন  অন্যতম ৷
ৰাতি ভাত খাই উঠি মন কৰিলো পেচাব কৰিবলৈ চতিয়ান জোপাৰ ফালে কোনো যোৱা নাই ৷ যোৱা নাই মানে ভুত বিশ্বাস নকৰা সকলো যোৱা নাই ৷ মানবৰ ৰূমৰ আড্ডা মঙলবাৰেই শেষ বাৰৰ বাবে বহিছিল ৷ গতিকে মই পোনে পোনে নিজৰ ৰূম পালো গৈ ৷ পাছৰ মঙলবাৰে কেমেষ্ট্ৰী আছে ৷ অৰগেনিকে খাই দিব যেন আশংকা এটা বহু দিনৰে পৰা আছে ৷ পঢ়িবলৈ বহিলো ৷
মৃদু আহি ৰূম সোমাইছেহে ৷ মই মাত দিলো, ‘‘মৃদু এই খুকুৰীখন দেখিছ ? ভুতৰ কথা  যদি ভুলতেও
তোৰ মুখৰ পৰা ওলাই, এইখন তোৰ পেটত ভৰাই দিম ৷’’


মৃদুৱে মোৰ কথাত বিশেষ গুৰুত্ব নিদি পঢ়াত বহিল ৷
মাজে মাজে সি ভোৰ-ভোৰাবলৈ ধৰিলে, ‘‘তিনিবাৰত নিবাৰ, তিনিবাৰত নিস্তাৰ নাই ৷ তিনিবাৰত নিবাৰ, তিনিবাৰত নিস্তাৰ নাই ৷’’
মই মনতে ভাবিলো ই পঢ়িছে কি ?
‘‘অই গৰু, কি কৈ আছ ?’’
‘‘আব্বে তই হৈছ নাস্তিক মানুহ ৷ তই ভুতৰ কথা কি জানিবি ? ভুতে তিনিবাৰ গতা নামাৰে ৷ এইবাৰ লৈ যাব ৷ মঙলবাৰে নিব বুলি কৈছে ৷’’
অৰগেনিক, ইনঅৰগেনিকে মোক বাপ বাপ দেখুৱাই দিছে ৷ মনতে ভাবিলো মৃদুৰ সৈতে অকনমান ভুতৰ কথা পাতি ল’লে মনটো পাতল হ’ব ৷
‘‘ৰাজাই কৈছে নেকি ? সি ইমানবোৰ কথা কেনেকৈ জানিলে নো ?’’
‘‘ৰাজাহঁতৰ ঘৰৰ ওচৰতে এখন কালীবাড়ী আছে ৷ তাৰ আহঁতগছ জোপাৰ তলত হেনো এজন নাগা সন্যাসী থাকে ৷ তেওঁৰ পৰায়ে ৰাজাই ভুতৰ বহুতো কথা শিকিলে ৷  তই জাননে আমাৰ দৰে ভুতৰো এখন পৃথিবী আছে ?’’
‘‘ভুতৰ পৃথিবী ?’’
‘‘আব্বে সেইখন পৃথিবী নহয় আমাৰ বিশ্বব্ৰহ্মান্ডখনৰ দৰেই এখন ভুতৰ বিশ্বব্ৰহ্মান্ড ৷ ভুতে মানুহবোৰ টান মাৰি হেনো তালৈ লৈ যায় ৷ আমাৰ ইয়াত যিবোৰ বস্তু আছে তাতো সেইবোৰ বস্তু থাকে ৷’’
মৃদুৰ কথা শুনি অলপ ভয় খালো ৷ ভুতে টান মাৰি লৈ যাব সিহতৰ বিশ্বব্ৰহ্মান্ডখনলৈ সেইখিনিকে কথাটো ঠিক আছে ৷ এইখন বিশ্বব্ৰহ্মান্ডত বৰ বিশেষ একো কৰিব পৰা নাই ৷ নতুন এখনত কিবা এটা ভাল হ’বও পাৰে ৷ কিন্তু আমাৰ বিশ্বব্ৰহ্মান্ডখনৰ দৰে যে সকলো বস্তু তাতো আছে সেই কথাটোত ভয় লাগি গ’ল ৷ তালৈ গৈ যদি ভুতৰ ফিজিক্স, কেমেষ্ট্ৰী পঢ়িব লাগে পগলা হৈ যাব লাগিব !

মৃদুৱে ৰাজাৰ পৰা শিকি অহা নাগা সন্যাসীৰ ভুত-তত্ত্বৰ ওপৰত ভাষন দি গ’ল ৷ লৱনুদাৰ মুখত universe mutliverseৰ কথা শুনিছিলো ৷ সঁচাকৈয়ে বাৰু আমাৰ ব্ৰহ্মান্ডখনৰ সমান্তৰালকৈ আন এখন ব্ৰহ্মান্ড আছে নেকি ? মৃদুৰ ভাষন কেতিয়া শেষ হ’ল ক’ব নোৱাৰো ৷
পাছদিনা পঢ়া টেবুলত বহি Modern Approach To Chemisrtyখন পৌৰাণিক যুগৰ গ্ৰন্থ যেন হে লাগিবলৈ ধৰিলে ৷ ভুতৰ জগতৰ কেমেষ্ট্ৰী কেনেকুৱা হ’ব সেই কথা জানিবলৈহে বেছি মন গ’ল ৷ এনেও পৰীক্ষাৰ ৰিজাল্টৰ পাছত মই ভুতেই হ’ব গৈ লাগিব ৷
ৰাজাৰ ৰূম পালো গৈ ৷
‘‘এই তোৰ মতে বাৰু মঙলবাৰে ভুত ওলাব নেকি ?’’
ৰাজাই আচৰিত হৈ মোৰ ফালে চালে, ‘‘ওলাব নেকি মানে ? আৰে ভুত সদায়ে থাকে, সদায়ে ওলায় ৷ কিন্তু মঙলবাৰ আৰু শনিবাৰে সিহতে মানুহ টানি নিয়ে ৷’’
‘‘তই ভুত দেখিছ ?’’
ৰাজাই ঢেক-ঢেকাই হাঁহি দিলে, ‘‘আৰু আমি ভুত দেখা নাপাওঁ ৷ সিহতে আমাক দেখি থাকে কিন্তু ৷ আচল কথা কি জান নে ? আমি ভুত দেখা নাপাওঁ এই কথাটোও একদম ১০০ % সঁচা নহয় ৷ পাওঁ দেখা, কিন্তু বুজি নাপাওঁ ৷’’
‘‘আব্বে কি বকি আছ অ ? দেখা নাপাওঁ, দেখা পাওঁ !’’
‘‘ভুত আহি আমাৰ কাৰোবাৰ শৰীৰত সোমাই যায় ৷ ধৰ আহি মোৰ শৰীৰতে সোমাই গ’ল ৷ তই ভাবি থাকিব মই তোৰ চিনাকী গোলোকগঞ্জৰ ৰাজা ৷  কিন্তু মই আচলতে এটা ভুত ৷ দুদিন তোৰ সৈতে কথা পাতি থাকিম ৷ তাৰ পাছত শনিবাৰ বা মঙলবাৰে লৈ যাম তোক আমাৰ দুনীয়ালৈ ৷ তই গমেই নাপাবি তোৰ চিনাকীবোৰৰ মাজতে কেইটা ভুত আছে ৷’’
তাৰ পাছতে ৰাজাই হা হা কৈ আচৰিত ধৰনে হাঁহিবলৈ ধৰিলে ৷ এনে অৱস্থা পালেগৈ যে তাৰ মুখেৰে লেলাউটি ওলাই গ’ল ৷ তাৰ ৰূপ দেখি মোৰ সন্দেহ হ’ল ই ‘গোলোকগঞ্জৰ ৰাজা’ নে ‘ভুত ৰাজা’ ৷
‘‘অই মই কছম’ৰ পৰা আহো গৈ ৷ বিশ্বৰ পৰা নটছ অকনমান আনিব আছে ৷ তই থাক ৷’’
‘‘সাবধানে থাকিবি ৷’’

বিশ্বৰ তালৈ গৈ থাকোতে চিন্তা কৰি গ’লো ৰাজাই কোৱা কথাবোৰ ৷
অন্ততঃ এটা সঁচা কথা কৈছে সি ৷
‘‘তই গমেই নাপাবি তোৰ চিনাকীবোৰৰ মাজতে কেইটা ভুত আছে ৷’’ মই কেইবাটাও ভুতক চিনি পাওঁ ৷
বিশ্বৰ তাৰ পৰা নটছ আনি পঢ়িবলৈ আৰম্ভ কৰিলো ৷ অকনমান পঢ়িয়ে বুজিলো মোক ভুতে পালে ৷ পঢ়াত মন বহাব নোৱাৰা হৈছো ৷ ৰাজাৰ ৰূমলৈ খোজ দিলো ৷

মঙলবাৰ আহিল ৷ কেমেষ্ট্ৰী পৰীক্ষা শেষ হ’ল ৷ সেই নিশা ভাত-পানীও সোনকালেই খালো ৷ চতিয়ানৰ ফালে যোৱা কেতিয়াবাই বন্ধ হ’ল ৷ দহমান বজাত আহি ৰূম সোমালো ৷ মঙলবৰীয়া ভুতৰ কথা মনৰ পৰা আতৰি যোৱা নাই ৷ মৃদুক সুধিলো, ‘‘অই একো হোৱা নাই দেখোন !’’
‘‘হ’ব ৰ ৷ মঙলবাৰ এতিয়াও শেষ হোৱা নাই ৷ ৰাজাই কৈছে তিনিবাৰত নিবাৰ ৷’’
‘‘অই এই ‘নিবাৰ’ মানে কি ?’’
‘‘নাজানো মই ৷ ৰাজাই কৈছে ৷ নিবাৰ মানে লৈ যোৱা নেকি জানো !’’

মই নিবাৰ-চিবাৰ বাদ দি পঢ়াত মন দিলো ৷ কেমেষ্ট্ৰী বেয়া হোৱা নাই ৷ অহা শনিবাৰে অংক আছে ৷ যেনে তেনে পাছ কৰিব পাৰিলেই হ’ব ৷

অকনমান পাছতে দুৱাৰত কোনোবাই টক-টকালে ৷ সঁচা কথা কৈছো মৃদুৰ সৈতে ময়ো উচপ খাই উঠিলো ৷
মনতে ভাবিলো, ‘‘ভুতে দুৱাৰত টোকৰ মাৰি আহে নেকি বাৰু ? ৰাজাক সোধা নহ’ল নহয় ৷’’ 
সাহস গোটাই সুধিলো, ‘‘কোন ?’’
সিফালৰ পৰা বিজয় দাস দাদাৰ মাত, ‘‘নয়ন আছে নেকি তোমালোকৰ ৰূমত ?’’
বাহিৰলৈ ওলাই আহিলো ৷ দেখিলো আৰু দুটামান ৰৈ আছে ৷ তাৰ মাজতে ৰাজাও আছে ৷
‘‘এইবোৰ বাৰু মই চিনি পোৱা মানুহবোৰ নে ভিন্ন জগতৰ পৰা অহা কোনোবা ভুত ?’’
কোনোবাই কৈছে, ‘‘আছে সি বেলেগ কৰবাত ৷’’
আন এটাই কৈছে, ‘‘ছিনেমা চাব গৈছে ৷’’
বিজয়দাৰ খং উঠি আহিল, ‘‘সি কিয় ছিনেমা চাব যাব ? যোৱা দুবছৰত সি এখনো ছিনেমা চোৱা নাই ৷ এতিয়া সি পৰীক্ষাৰ মাজত ছিনেমা চাব যাব ?’’
ৰাজাই মাত লগালে, ‘‘নয়নে ছিনেমা চাব নাযায় ৷ তাক ভুতেই নিলে ৷ তিনিবাৰত নিবাৰ ৷’’
মই মনতে ভাবিলো ৰাজাই কেনেকৈ ইমান নিশ্চিত হৈ কথাবোৰ কৈছে ৷
মন কৰিলো মৃদুৱে মোৰ হাতত খামোছ মাৰি ধৰিছে ৷
এঘাৰমান বজালৈ নাইট শ্ব চাই বিভিন্ন ছিনেমা হ’ল পৰা দলে দলে ল’ৰাবোৰ উভটি আহিল ৷ এটা দলটো নয়ন নাই ৷
ইতিমধ্যেই হোষ্টেলৰ সকলোবোৰ ল’ৰা আহি সৰু ফিল্ডখনত জুম বান্ধিলে ৷ সকলোৰে চকু-মুখত এক উৎকন্ঠাৰ চিন ৷ ভাগে ভাগে ল’ৰা ওলাল ৷ এটা দল গ’ল থানালৈ এজাহাৰ দিবলৈ ৷ আন এটা দল গ’ল মহেন্দ্ৰ মোহন চৌধুৰী হস্পিতালৰ ইমাৰ্জেঞ্চীত খবৰ কৰিবলৈ ৷ বহুতেই ধাৰনা কৰিছে কৰবাত কিবা এটা দুৰ্ঘটনাত নয়ন আহত হৈছে ছাগৈ ৷ ৰাজাৰ নেতৃত্বত আন এটা দল ওলাল খাল-ডোং, আহঁত গছ – বট গছবোৰ নিৰিক্ষণ কৰিবলৈ ৷ সেই দলটোৱে ধাৰনা কৰিছে ‘তিনিবাৰত নিবাৰ’ ৷ ভুতে নয়নক লৈ গ’ল ৷

(আগলৈ)............