জয়ন্ত চলিহাৰ সংসাৰ - ৩

(জয়ন্ত চলিহা এজন চাকৰিয়াল ৷ গুৱাহাটীতে থাকে ৷ বিবাহিত ৷ তেওঁ মাজে মাজে, সুবিধা পালে মোৰ লগত বহি আড্ডা মাৰে ৷ মোক কয়,‘‘হেৰা লিখিবা হে !’’
১০ বছৰমান আগৰ কথা ৷ চলিহা প্ৰথমবাৰ বাবে সপত্নীক দিল্লীলৈ গৈছিল ৷ জয়ন্তৰেই কাহিনী ৷

"বুজিছা প্ৰতিভূ দিল্লীত বিহু দেখি গ’লো ৷"
সি আচলতে কি কৈছে মই বুজা নাই ভালকৈ ৷ গতিকে ক’লো, ‘‘অ’ হে ! ময়ো এবাৰ দেখিছিলো ৷ গুৰগাওঁ, নয়ডাৰ ফালে বহুত অসমীয়া আছেতো, পাতে তেওঁলোকে ৷’’
সি মোৰ ফালে এনেকৈ চালে যেনে ভস্মহে কৰি দিব ৷ 
ছিগাৰেট এটা জ্বলাই সুধিলো, ‘‘কিয় কি হ’ল ?’’
‘‘এহ্ নক’বা আৰু ! এওঁ পগলা কৰি দিলে  ৷  ৰাতিপুৱা চাৰে ন বজাত জনপথত আৰম্ভ কৰিছো ৰাতি ন বজাত হোটেল পালো গৈ ৷’’
‘‘জনপথত আকৌ কি চাইট ছিয়িং কৰিলা ?’’
‘‘ধেই ক’ত চাইট ছিয়িং কৰিম আকৌ ৷ প্ৰথমে জনপথ তাৰ পাছত লাজপট নগৰ, তাৰ পাছত আৰু কি কি ! বিহু দেখি গ’লো বুজিছা৷ ’’
মই মনতে ভাবিলো, ‘গোটেই দিল্লীখনতে বিহু দেখিলে দেখোন ?’

মই মনে মনে থকা দেখি জয়ন্তই আৰম্ভ কৰিলে ৷
‘‘দহ বছৰমান আগৰ কথা ৷ বিয়াৰ পাছত এওঁক লৈ ফুৰিবলৈ গৈছিলো বুজিছা ৷ হনিমুন বুলিয়ে ক’বা পাৰি ৷ নৈনিতাল, আলমোৰা, ৰানীখেট, কছৌনি, পিন্ডাৰী প্লেছিয়াৰ ফুৰাই আনিলো ৷’’
মই মাত লগালো, ‘‘হেৰা হনিমুনত শ্ৰীমতীক গ্লেছিয়াৰ দেখুৱালা ? তুমি মানুহ মাৰি দিবা দেখোন !’’
জয়ন্তই গহীন ভাবে ক’লে, ‘‘হনিমুনত গ্লেচিয়াৰ নেদেখুৱাই বুলি কোনে কৈছে ? আৰু আচলতে সেইটো হনিমুন নাছিল ৷ আচল হনিমুনত আমি ট্ৰাকত উঠি শ্বিলঙলৈ গৈছিলো ৷ এতিয়া শুনিবা নে দিল্লীৰ কথা ?’’
‘‘কোৱা কোৱা ৷ মই মনে মনে আছো ৷’’

জয়ন্তই দিল্লীৰ ঘটনাৱলীৰ বৰ্ননা কৰি গ’লো ৷
জয়ন্ত চলিহাৰ কাহিনী জয়ন্ত চলিহাৰ মুখেৰে )

পোন্ধৰদিন মান ঘুৰি ফুৰি আমি দিল্লীলৈ ঘুৰি আহিলো ৷ তাত দুৰাতি কটাই গুৱাহাটীলৈ ঘুৰি অহাৰ আহিম ৷ শ্ৰীমতী বৰ হাঁহি মুখে আছে ৷ গতিকে মই মনতে ভাবিলো  দুৰাতি হোটেলত জিৰণি ল’ব পাৰিম ৷ প্ৰথম ৰাতি ভালে ভালেই পাৰ হ’ল ৷

পাছ দিনা পুৱাৰ কথা ৷

‘‘হেৰা কিমান আৰু কুম্ভকৰ্ণৰ দৰে শোৱা হে ? উঠা ন বজাৰ আগতেই যাম কিন্তু ৷’’
মই খকমকাই উঠিলো ৷
‘‘হেৰা ন বজাতে ক’লৈ যোৱাহে ? ইমান সোনকালে ক’ত কি কৰিবা গৈ ?’’
‘‘মামু বাইদেৱে কৈছে ন বজামানতে জনপথ পাব গৈ লাগিব ৷ প্ৰথমে গৈ নাপালে একো লাভ নাই হেনো ৷’’
মোৰ উশাহ-নিশাহ বন্ধ হ’বৰ উপক্ৰম হ’ল ৷ মামুবাই ন বজাত জনপথ পাবলৈ কৈছে, তাকো প্ৰথমে পাবলৈ কৈছে ? মই জনপথ মানে মেডামৰ ঘৰৰ কথাই জানো ৷ মামুবাৰ আকৌ মেডামৰ সৈতে কি সম্পৰ্ক ? ভিনিহি ব্যৱসায়ী মানুহ ৷ ভিনিহি তেওঁলোকৰ ওচৰৰ পুজা আৰু বিহু কমিটিৰ সভাপতি ৷ সেই বুলি যে মেডামৰ সৈতে দৰহম-মৰহম আছে মই ভবা নাছিলো ৷

কোবা-কুবিকৈ ওলাই, অট’ এখনলৈ  পালোগৈ জনপথ ৷ এওঁ PCO এটালৈ যাব খুজিছে ৷ উদ্দেশ্য মামুবালৈ ফোন এটা কৰি গন্তব্যস্থান ঠিকনা বিচাৰিব হেনো ৷
‘‘হেৰা সেইটো কাৰনে নালাগে দিয়া ফোন কৰিব ৷ মই জানো ঠিকনা, ১০ জনপথ ৷’’
শ্ৰীমতীয়ে মোৰ কথা কিমান বুজিলে, কিমান বিশ্বাস কৰিলে নাজানো ৷ সোমাই গ’ল PCO এটাৰ ভিতৰলৈ ৷ তাৰ পৰা ওলাই আহি মোক ক’লে, ‘‘নাজানা যদি এনেয়ে কিয় মাতষাৰ মাতি দিয়া ? ১০ জনপথ বুলি কোনে ক’লে তোমাক ? ব’লা এইফালে ৷’’
মই শ্ৰীমতীৰ পাছে পাছে খোজ ল’লো ৷ মনতে ভাবিলো, ‘‘মেডামে ঘৰ সলনি কৰিলে, নেচনেল মিডিয়াই খবৰ নাই পোৱা ৷ অথচ মামুবাৰ জহত এতিয়া মই জানো ৷ India Todayৰ অফিছ ওচৰতে আছে ৷ সোমাই গৈ দি দিওঁ নেকি স্কুপ এটা ?’’

এওঁ ৰৈ দিলে সৰু দোকান এখনৰ সন্মুখত ৷ মোৰ ফালে চাই এটা ঈষৎ হাঁহি মাৰিলে ৷ মই ক’লো, ‘‘ব’লা আকৌ ৷ ৰৈ দিলা যে ?’’ মেডামক লগ পাবলৈ মোৰো মন গৈছে ৷
এওঁ মোক আচৰিত কৰি ক’লে, ‘‘আমি এইখন দোকানলৈকে আহিছো ৷’’
মই তেতিয়াহে দোকানখনলৈ মন কৰিলো ৷ তেনেই সাধাৰন দোকান ৷ মনোহাৰী সামগ্ৰী, বিভিন্ন ধৰনৰ ‘ইমিটেছন জুৱেলাৰী’, ৰাজস্থানী পাথৰৰ গহনা আৰু তেনে ধৰনৰ বস্তু সজাই ৰাখিছে ৷
মনতে ভাবিলো, ‘‘এইখন মেডামৰ দোকান ? তেওঁ ইয়াত থাকে ? কি আচৰিত !’’
‘‘ইয়াত কি কৰিবা আকৌ ?’’
‘‘কি কৰিম মানে বজাৰ কৰিম আকৌ ! মামুবাই কৈছে ৰাতিপুৱাই ইয়ালৈ আহিলে বস্তু আধা দামতে পোৱা যায় ৷ বহনিৰ সময়ত এনেয়ে দি দিয়ে ৷’’
তেতিয়াহে বুজিলো মামুবাৰ সৈতে এওঁ কিহৰ আলোচনা কৰিলে ৷
জনপথত বজাৰ কৰোতে কৰোতে এঘাৰমান বাজিল ৷ টোপোলাৰ ভিতৰত সোমাল ‘ইমিটেছন জুৱেলাৰী’, ৰাজস্থানী পাথৰৰ গহনা, ৰাজস্থানী ডিজাইনৰ কুশ্বন ক’ভাৰ আৰু কিবা কিবি ৷ পাছে মানিব লাগিব বস্তুবোৰ কম দামতে পোৱা যেন অনুমান হ’ল ৷

বজাৰ কৰি হোৱাৰ পাছ দুয়ো এগিলাছ এগিলাছ কুহিয়াৰৰ ৰস পান কৰিলো ৷ মনতে ভাবিলো, ‘এতিয়া হোটেলত ভালকৈ শুম ৷ আবেলি ইন্ডিয়া  ওলাই আহিম ৷ ৰাতি কনাট প্লেছ দেখুৱাম ৷ বছ হৈ যাব দিল্লী দৰ্শন ৷’
এওঁ মাত লগালে, ‘‘এতিয়া আমি লাজপট নগৰ যাম ৷’’
মই উচপ খোৱাৰ দৰেই সুধিলো, ‘‘লাজপট নগৰ ? কোন থাকে তাত ?’’
উচপ খোৱাৰে কথা ৷ এওঁ যে  দিল্লীত এখন লাজপট নগৰ আছে বুলি জানে মোৰ ভাব হোৱা নাছিল ৷
‘‘তাত আকৌ কোন থাকিব ? তুমি এইবোৰ একো নাজানা ৷ তাত কাপোৰ কম দামত পায় ৷’’
‘হমমম… ৷ বুজিলো কোনে খবৰ দিলে’, মনতে ভাবিলো ৷

লাজপট নগৰত বজাৰ আৰম্ভ হ’ল ৷ কিমান টি-ছাৰ্ট, পেন্ট, ছুৰিদাৰ-কামিজ কিনিলো হিচাব নাই ৷ খুদুৱণি মাৰিবলৈকে সুধিলো, ‘‘আৰু দুখনমান বজাৰ আছে ৷ যাবা নে তালৈ ?’’
‘‘কিয় নাযাম আকৌ ? মামুবাই কৈছে সৰোজিনীতো ভাল বজাৰ আছে ৷ তাৰ পৰা চাইথ এক্স যাম ৷ তাৰ পৰা কেৰল বাগ ৷ একেবাৰে শেষত পালিকা বজাৰ ৷’’
অকনমান ৰৈ কান্দো কান্দো ৰূপ এটা লৈ জয়ন্তই কৈ গ’ল, ‘‘কানত ধৰিছো আৰু জীৱন দিল্লীত বজাৰ নকৰো ৷ ১২ ঘন্টা বজাৰে বজাৰে তলৌ-তলৌকৈ ঘুৰি ফুলিলো ৷ শেষত বজাৰ কৰা বস্তু ভৰাবলৈ তেৰশ টকা খৰছ কৰি দুটা কাপোৰৰ এয়াৰ বেগ কিনিহে ৰক্ষা পৰিলো ৷’’

মামুবাৰ উপদেশত দিল্লী সপত্নীক জয়ন্ত চলিহা