জয়ন্ত চলিহাৰ সংসাৰ - ৫

সৌজণ্য - অগ্নি মিত্ৰ^(১) 

(জয়ন্ত চলিহা এজন চাকৰিয়াল ৷ গুৱাহাটীতে থাকে ৷ বিবাহিত ৷ তেওঁ মাজে মাজে, সুবিধা পালে মোৰ লগত বহি আড্ডা মাৰে ৷ মোক কয়,‘‘হেৰা লিখিবা হে !’’
এইয়া চলিহাৰে কাহিনী, মোৰ মুখেৰে )

৩১ মাৰ্ছৰ কথা ৷

মই, ৰামনুজ, মৃন্ময় আৰু জয়ন্ত চলিহা পুৱাই পালো গৈ আমাৰ পুৰণি গাড়ীৰ যাদুঘৰ ^(২) ৷ গাড়ীৰ মাজত ভালেমান সময় কটাই আমি ত্ৰিদিবদাৰ ৰিজৰ্টত সোমালো ৷ অকমান সতেজ হৈ লওঁ বুলি ফষ্টাৰছ্ কেইটামান খুলি ল’লো ৷

ভালে মান কথা ওলাল ৷
স্বাভাবিক ভাবেই প্ৰথমেই সাহিত্যৰ কথাই ওলাল ৷ ৰামানুজয়ে আগৰে পৰায়ে সাংঘাতিক লিখে ৷ মই বহুতৰে আগত বহুবাৰ  কৈছো, ‘‘এই ৰামানুজটো এলেহুৱা ৷ সি যদি ইচ্ছা কৰে ফাইভ পইন্ট ছামওৱানতকৈ ওপৰৰ কিতাপ এখন লিখিব পাৰে ৷’’ ৷ ৰামানুজ বাৰু ৰামানুজয়ে আজিকালি মৃন্ময়েও সুন্দৰ লিখিবলৈ লৈছে ৷ এনে হৈছে প্লট পালেই তাৰ ‘মন মেই লাড্ডু ফুটে’ ৷ পাছে সাহিত্যৰ কথা সোনকালেই বাদ দিব লগা হ’ল ৷ জয়ন্তৰ সাহিত্যৰ লগত কোনো ধৰনৰ সম্পৰ্ক নাই ৷ আমাৰ আলোচনাৰ ফালে কোনো ধৰনৰ গুৰুত্ব নিদি জয়ন্ত ব্যস্ত ফষ্টাৰছ্ৰ ওপৰত ৷

আমি তিনিও জয়ন্তলৈ মন কৰি কি ক’ম কি নক’ম ভাবি থাকোতেই ৰামানুজয়ে মাত লগালে, ‘‘মোক এটা কথা কওকচোন ৷’’
আমি সকলোৱে তাৰ ফালে চালো ৷
সি কৈ গ’ল, ‘‘Female Brain বুলি কিবা বস্তু থাকে নে নাই ?’’
মৃন্ময় ক’লে, ‘‘কিয় নাথাকিব ৷ আছে, আছে ৷’’
ৰামানুজয়ে মৃন্ময়ৰ ফালে এটা ৰহস্যপূৰ্ণ হাঁহি মাৰি ক’লে, ‘‘অই, তই বেটা সাহিত্যিক মানুহ সাহিত্যই কৰি থাক, এই ফ্ৰয়ডৰ কথা কি বুজি পাবি ?’’
মই মনে মনে ৰ’লো ৷ Female Brainৰ ওপৰত মোৰ কোনো ধৰণৰ ধাৰনা নাই ৷ মোৰ শ্ৰীমতী ভাল বন্ধুৰ দৰে ৷ গতিকে মই কাহানিও একো ভাবিব লগা হোৱা নাই ৷
জয়ন্তৰ ফালে চালো ৷ সি তেতিয়াও ফষ্টাৰছ্ লৈ ব্যস্ত ৷
ৰামানুজে কৈ গ’ল, ‘‘ব্ৰেইনৰ ছেক্সুৱেলিটি ক’ৰ পৰা আহিলে আকৌ, কেনেকৈ আহিলে আকৌ ? যেনেকৈ ফিমেল লিভাৰ, ফিমেল গলব্লাডাৰ আদি থাকিব নোৱাৰে তেনেকৈয়ে ব্ৰেইন বুলিও বস্তু থাকিব নোৱাৰে ৷’’

এইবাৰ জয়ন্তই ফষ্টাৰছৰ পৰা মুৰ তুলিলে ৷
‘‘হেৰা ৰামানুজ, তুমি বীমা কোম্পানীৰ মানুহ বীমাকে কৰি থাকা ৷ এই মানব শৰীৰৰ ওপৰত কিহৰ ভাষণ দি আছা ? তুমি কিমান গবেষণা কৰিছা হে ?’’
জয়ন্তক মই বহু বছৰৰ পৰা চিনি পাওঁ ৷ আজি দেখিছো জয়ন্ত চলিহা is on fire ৷ মই ঠিকেই বুজি পালো এই ৩১ মাৰ্ছ আৰু ফষ্টাৰছেই এনে কৰিলে ৷

ময়ে মাত লগালো, ‘‘হেৰা জয়ন্ত কি ইমান ছিৰিয়াছ হৈ থাকা হে ?’’
‘‘তোমালোকৰ কথা বেলেগ ৷ মই চৰকাৰী চাকৰীয়াল মানুহ ৷’’
মই খঙেৰেই ক’লো, ‘‘দেওবাৰে কিহৰ চৰকাৰী চাকৰিহে ?’’
‘‘আৰে নাজানা ? আজি ৩১ মাৰ্ছ ৷’’
৩১ মাৰ্ছৰ কথা শুনিয়ে কিয় জানো মই ৰামানুজৰ ফালে চালো ৷
‘‘বছ ইমান টেনচন কিয় লৈছে ? মই বীমা কোম্পানীৰ মানুহ হৈ ইয়াত বহি আছো ৷ আপুনিও বহি থাকক না’’, ৰামানুজৰ খাৰাংখাছ কথা ৷
বিৰক্তিৰে জয়ন্তই উত্তৰ দিলে, ‘‘ধুই ! বীমা কোম্পানী ! মই ইয়েৰ এন্ডিঙৰ কথা ভাবি থকা নাই ৷ বেলেগ কথা ভাবি আছো হে ৷’’
মৃন্ময় মনে মনে বহি আছিল ৷ এইবাৰ সি টপককৈ মাত দিলে,‘‘দাদা ভাবক ভাবক ৷ ভাবোতে ভাবোতে যদি কিবা প্লট পায় মোক ক’ব ৷ মই ফাটাফাটি কিবা এটা লিখি দিম ৷’’
‘‘কি ভাবি আছা হে জয়ন্ত ?’’
মোৰ ফালে ঘোপাকৈ চাই উত্তৰ দিলে, ‘‘আৰে ভাই তোমাৰ কাৰনেই য’ত চব গৰবৰ হৈ গ’ল ৷ আজি দেওবাৰে অফিছ বুলি শুই আছো ৷ তুমি ফোন কৰিলা ফুৰিবলৈ যাওঁ বুলি ৷ গতিকে খৰধৰকৈ ওলালো ৷ এওঁৰ ‘ফিমেল ব্ৰেইন’ আকৌ কমখন বুলি ভাবিছা ? ধৰিলে নহয় বন্ধৰ দিনা ক’লৈ যাওঁ বুলি ৷ তেতিয়া ৩১ মাৰ্ছটো উলিয়ালো ৷’’
‘‘দাদা মানি গৈছো ! দাদা মানি গৈছো !আপোনাৰ পৰা শিবলৈ বহুত কথা আছে ৷’’ মৃন্ময় আৰু ৰামানুজয়ে একেলগে কৈ উঠিল ৷
জয়ন্তই ভোৰভোৰালে, ‘‘শিকিবলৈ কি বহুত কথা আছে হে ? মই ৰিজৰ্টলৈ আহিম বুলি নতুন DSLRটো লৈ আহিলো ৷ এতিয়া ঘৰত গৈ ঘমৰ-ঘন্ট লাগি যাব ৷’’
‘‘মানে কি হ’লনো তাতে ?’’
‘‘কি হ’ল মানে ? এতিয়া এওঁ SMS দিছে ‘৩১ মাৰ্ছত অফিছত কেমেৰা লাগে নেকি ?’ মই ভাবি পোৱা নাই কি উত্তৰ দিম ৷’’

টোকা
(১) https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10200964074730518&set=a.3880441375934.2167710.1425780112&type=1&theater

(২) http://pratibhudutta.blogspot.in/2013/02/blog-post_14.html

জয়ন্ত চলিহাৰ সংসাৰ - ৪

জয়ন্ত চলিহা এজন চাকৰিয়াল ৷ গুৱাহাটীতে থাকে ৷ বিবাহিত ৷ তেওঁ মাজে মাজে, সুবিধা পালে মোৰ লগত বহি আড্ডা মাৰে ৷ মোক কয়,‘‘হেৰা লিখিবা হে !’’

যোৱাকালি জয়ন্ত চলিহা দৌৰ মাৰি অহা দি আহি মোৰ অফিছ পালে ৷
মুৰে কপালে হাত দি বহি দিলে, ‘‘মৰিলো বুজিছা নে ?’’

‘‘কি হ’ল নো ?’’

‘‘হেৰা এই অৰিফ্লেমৰ ক্ৰীম ক’ত পায় জানানে ?’’

‘‘অৰিফ্লেম?’ ৰাতিপুৱাই ৰাতিপুৱাই অৰিফ্লেম লগা হ’ল যে ? কেছ কি পাৰ্টনাৰ ?’’

‘‘তুমি জানানে নাজানা ?’’

‘‘পাবা ছাগৈ ডাঙৰ কছমেটিকৰ দোকানত ৷’’

‘‘ধেই তুমিও মোৰ দৰেই মক্কেল হে ৷ এইবোৰ হেনো দোকানত নাপায় ৷ মই মেধিৰ দোকান, আমাৰ ৰাজুদাৰ দোকানকে ধৰি কেইবাখনটো বিচাৰিলো ৷ ক’তো নাপায় ৷ কিবা এজেন্টৰ তাত পায় ৷’’

‘‘এজেন্ট ? কি কৈছাহে ? এই অৰিফ্লেমটো স্ন’-ক্ৰীম নহয় জানো ?’’ মই অলপ সন্দেহেৰে সুধিলো ৷

‘‘অ’ হে ! জানা যদি কোৱা নহ’লে মই যাওঁ ৷’’

মই একো সহায় কৰিব নোৱাৰা যেন দেখি জয়ন্ত উভটি গ’ল ৷
তাৰ পাছতহে মনত পৰিল, ‘‘কিয় জানো তাক অৰিফ্লেম লগা হ’ল ?’’

কিছু সময়ৰ পাছত কৰো নকৰো কৈ ফোন কৰিলো, ‘‘বন্ধু কথা এটা হ’ল নহয় ৷’’
সিফালৰ পৰা উৎসাহেৰেই ক’লে, ‘‘অ কোৱাচোন ৷’’
‘‘মানে তোমাক অৰিফ্লেমৰ কথা কিয় লগা হ’ল ?’’
‘‘হেৰা প্ৰতিভূ অৰিফ্লেম বিচাৰি পালো হে !’’
‘‘পালা বুজি পালো ৷ কিন্তু অৰিফ্লেম কিয় লগা হ’ল ?’’
‘‘অ’ সেইটো ! দেওবাৰে ৰাতিপুৱা তোমাৰ তাতে ব্ৰেকফাষ্ট কৰিম ৷ তেতিয়াই বুজাম ৷’’
তাৰপাছতে লাহেকৈ ক’লে, ‘‘তুমি মোক এটা সহায়ো কৰি দিব লাগিব ৷’’

আজি পুৱাই আহি হাজিৰ হ’ল জয়ন্ত ৷
দুয়ো বহি লেকচাৰ আৰম্ভ কৰিলো ৷
দেশৰ কথা পাতিছে, বতৰৰ কথা পাতিছে ৷
মই ভাবিছো, ‘‘অৰিফ্লেম কি হ’ল ?’’
অকনমান পাছত নাটকীয় ভাবেই আৰম্ভ কৰিলে
‘‘হেৰা তুমি নাইট ক্ৰীমৰ কথা জানা নে ?’’
‘‘নাইট ক্ৰীম ?’’
‘‘নাজানা ? ময়ো নাজানিছিলো হে !’’
‘‘তাতে কি হ’ল ?’’
‘‘যোৱাকালি কামলৈ যাবলৈ ওলালো ৷ ছেভিং কৰি উঠি ক্ৰীমৰ টেমা এটা দেখি ঘঁহি দিলো ৷ এওঁ ধৰিলে নহয় - তাৰমানে তুমি এইটো ঘঁহি ঘঁহি শেষ কৰিছা ? মই এনেয়ে জয়তুন বিবিক সন্দেহ কৰি আছো ৷’’
‘‘জয়তুন বিবি কোন আকৌ ?’’
‘‘এহ্ আমাৰ ঘৰত কাপোৰ ধুবলৈ আহে ৷ সেইবোৰ বাদ দিয়া আচল কথা শুনা ৷ তাৰ পাছত এওঁ মোক ধৰিলে নহয় ৷’’

জয়ন্তই তাৰ দুৰৱস্থাৰ কথা বৰ্ননা কৰিবলৈ ধৰিলে ৷
শ্ৰীমতী চলিহাই জেৰা কৰিবলৈ ধৰিলে,‘‘তুমি ইমান পঢ়া শুনা কৰা মানুহ, অৰিফ্লেমৰ নাম শুনা নাই ? খুব দেখোন ইন্টাৰনেট কৰি থাকা !’’
জয়ন্তই থেৰো-গেৰো কৰাৰ বাহিৰে উপায় নাই ৷ সি হেনো মনতে ভাবিলে, ‘‘ইন্টাৰনেটত অৰিফ্লেম আকৌ কেনেকৈ জানিম ?’’
শ্ৰীমতী চলিহাই ক’বলৈ ধৰিলে, ‘‘অৰিফ্লেম কি নাজানা নাই বাৰু ৷ কিন্তু নাইট ক্ৰীম যে দিনত নঘঁহে নাজানা নেকি ? নাইট মানে ৰাতি তুমি দিনত কিয় ঘঁহিছা ? ইমানো নাজানা নে ?’’
জয়ন্তই লগে লগে গৈ মুখখন ধুই ক্ৰীমখিনি আতৰাই দিলে ৷
‘‘এতিয়া ক্ৰীম আতৰাই কি লাভ হ’ব ? মই এইবোৰ নাজানো মোক এটা নতুন নাইট ক্ৰীম লাগিব ৷ ’’
উপায় নাপায় জয়ন্তই টকা ১০০ শ্ৰীমতী চলিহাৰ হাতত ধৰাই দিলে ৷
শ্ৰীমতী চলিহাৰ কান্দোন আৰম্ভ হ’ল, ‘‘এইটো কি দিছা ? জানানে কিমান দাম এইটোৰ ? ৮০০ টকা !’’
দাম শুনি এইবাৰ জয়ন্তৰ অৱস্থা কান্দো কান্দো হ’ল ৷
মনতে ভাবিলে, ‘‘ইমান দামী বস্তু এটা এনেকৈ ৰাখিব লাগে নেকি ?’’

জয়ন্তই চাহৰ কাপটো হাতত লৈ মোৰ ফালে চালে ৷
‘‘বুজিলা কথাটো ?’’
‘‘অৰিফ্লেম কিয় লগা হ’ল বুজিলো ৷ কথাটো হ’ল ক্ৰীম পালা নে নাই ? কিবা এজেন্টৰ কথা কৈছিলা যে !’’
‘‘পালো পালো ৷ মেইন অফিছেই পাই গ’লো ৷ অগ্নিৰ অফিছৰ তলতে আছে ৷’’
‘‘আৰু তুমি যে কৈছিলা মই কিবা এটা সহায় কৰি দিব লাগে , সেইটো আকৌ কি ?’’
‘‘মানে কাইলৈ মই অৰিফ্লেমৰ অফিছলৈ যাম ৷ তাত হেনো লাইন পাতি কিনিব লাগিব ৷ বহুত মাইকী মানুহ থাকিব ৷ তুমিও মোৰ লগত যাব লাগিব ৷ না নক’বা কিন্তু ৷’’

মই খাই থকা চাহখিনি মোৰ নাকে মুখে সোমাই গ’ল দেখোন !!

(কাইলৈ আমাৰ দুয়োকে অৰিফ্লেমৰ লাইনতে পাব, কিবা দৰকাৰ থাকিলে জনাব )

জয়ন্ত চলিহাৰ সংসাৰ - ৩

(জয়ন্ত চলিহা এজন চাকৰিয়াল ৷ গুৱাহাটীতে থাকে ৷ বিবাহিত ৷ তেওঁ মাজে মাজে, সুবিধা পালে মোৰ লগত বহি আড্ডা মাৰে ৷ মোক কয়,‘‘হেৰা লিখিবা হে !’’
১০ বছৰমান আগৰ কথা ৷ চলিহা প্ৰথমবাৰ বাবে সপত্নীক দিল্লীলৈ গৈছিল ৷ জয়ন্তৰেই কাহিনী ৷

"বুজিছা প্ৰতিভূ দিল্লীত বিহু দেখি গ’লো ৷"
সি আচলতে কি কৈছে মই বুজা নাই ভালকৈ ৷ গতিকে ক’লো, ‘‘অ’ হে ! ময়ো এবাৰ দেখিছিলো ৷ গুৰগাওঁ, নয়ডাৰ ফালে বহুত অসমীয়া আছেতো, পাতে তেওঁলোকে ৷’’
সি মোৰ ফালে এনেকৈ চালে যেনে ভস্মহে কৰি দিব ৷ 
ছিগাৰেট এটা জ্বলাই সুধিলো, ‘‘কিয় কি হ’ল ?’’
‘‘এহ্ নক’বা আৰু ! এওঁ পগলা কৰি দিলে  ৷  ৰাতিপুৱা চাৰে ন বজাত জনপথত আৰম্ভ কৰিছো ৰাতি ন বজাত হোটেল পালো গৈ ৷’’
‘‘জনপথত আকৌ কি চাইট ছিয়িং কৰিলা ?’’
‘‘ধেই ক’ত চাইট ছিয়িং কৰিম আকৌ ৷ প্ৰথমে জনপথ তাৰ পাছত লাজপট নগৰ, তাৰ পাছত আৰু কি কি ! বিহু দেখি গ’লো বুজিছা৷ ’’
মই মনতে ভাবিলো, ‘গোটেই দিল্লীখনতে বিহু দেখিলে দেখোন ?’

মই মনে মনে থকা দেখি জয়ন্তই আৰম্ভ কৰিলে ৷
‘‘দহ বছৰমান আগৰ কথা ৷ বিয়াৰ পাছত এওঁক লৈ ফুৰিবলৈ গৈছিলো বুজিছা ৷ হনিমুন বুলিয়ে ক’বা পাৰি ৷ নৈনিতাল, আলমোৰা, ৰানীখেট, কছৌনি, পিন্ডাৰী প্লেছিয়াৰ ফুৰাই আনিলো ৷’’
মই মাত লগালো, ‘‘হেৰা হনিমুনত শ্ৰীমতীক গ্লেছিয়াৰ দেখুৱালা ? তুমি মানুহ মাৰি দিবা দেখোন !’’
জয়ন্তই গহীন ভাবে ক’লে, ‘‘হনিমুনত গ্লেচিয়াৰ নেদেখুৱাই বুলি কোনে কৈছে ? আৰু আচলতে সেইটো হনিমুন নাছিল ৷ আচল হনিমুনত আমি ট্ৰাকত উঠি শ্বিলঙলৈ গৈছিলো ৷ এতিয়া শুনিবা নে দিল্লীৰ কথা ?’’
‘‘কোৱা কোৱা ৷ মই মনে মনে আছো ৷’’

জয়ন্তই দিল্লীৰ ঘটনাৱলীৰ বৰ্ননা কৰি গ’লো ৷
জয়ন্ত চলিহাৰ কাহিনী জয়ন্ত চলিহাৰ মুখেৰে )

পোন্ধৰদিন মান ঘুৰি ফুৰি আমি দিল্লীলৈ ঘুৰি আহিলো ৷ তাত দুৰাতি কটাই গুৱাহাটীলৈ ঘুৰি অহাৰ আহিম ৷ শ্ৰীমতী বৰ হাঁহি মুখে আছে ৷ গতিকে মই মনতে ভাবিলো  দুৰাতি হোটেলত জিৰণি ল’ব পাৰিম ৷ প্ৰথম ৰাতি ভালে ভালেই পাৰ হ’ল ৷

পাছ দিনা পুৱাৰ কথা ৷

‘‘হেৰা কিমান আৰু কুম্ভকৰ্ণৰ দৰে শোৱা হে ? উঠা ন বজাৰ আগতেই যাম কিন্তু ৷’’
মই খকমকাই উঠিলো ৷
‘‘হেৰা ন বজাতে ক’লৈ যোৱাহে ? ইমান সোনকালে ক’ত কি কৰিবা গৈ ?’’
‘‘মামু বাইদেৱে কৈছে ন বজামানতে জনপথ পাব গৈ লাগিব ৷ প্ৰথমে গৈ নাপালে একো লাভ নাই হেনো ৷’’
মোৰ উশাহ-নিশাহ বন্ধ হ’বৰ উপক্ৰম হ’ল ৷ মামুবাই ন বজাত জনপথ পাবলৈ কৈছে, তাকো প্ৰথমে পাবলৈ কৈছে ? মই জনপথ মানে মেডামৰ ঘৰৰ কথাই জানো ৷ মামুবাৰ আকৌ মেডামৰ সৈতে কি সম্পৰ্ক ? ভিনিহি ব্যৱসায়ী মানুহ ৷ ভিনিহি তেওঁলোকৰ ওচৰৰ পুজা আৰু বিহু কমিটিৰ সভাপতি ৷ সেই বুলি যে মেডামৰ সৈতে দৰহম-মৰহম আছে মই ভবা নাছিলো ৷

কোবা-কুবিকৈ ওলাই, অট’ এখনলৈ  পালোগৈ জনপথ ৷ এওঁ PCO এটালৈ যাব খুজিছে ৷ উদ্দেশ্য মামুবালৈ ফোন এটা কৰি গন্তব্যস্থান ঠিকনা বিচাৰিব হেনো ৷
‘‘হেৰা সেইটো কাৰনে নালাগে দিয়া ফোন কৰিব ৷ মই জানো ঠিকনা, ১০ জনপথ ৷’’
শ্ৰীমতীয়ে মোৰ কথা কিমান বুজিলে, কিমান বিশ্বাস কৰিলে নাজানো ৷ সোমাই গ’ল PCO এটাৰ ভিতৰলৈ ৷ তাৰ পৰা ওলাই আহি মোক ক’লে, ‘‘নাজানা যদি এনেয়ে কিয় মাতষাৰ মাতি দিয়া ? ১০ জনপথ বুলি কোনে ক’লে তোমাক ? ব’লা এইফালে ৷’’
মই শ্ৰীমতীৰ পাছে পাছে খোজ ল’লো ৷ মনতে ভাবিলো, ‘‘মেডামে ঘৰ সলনি কৰিলে, নেচনেল মিডিয়াই খবৰ নাই পোৱা ৷ অথচ মামুবাৰ জহত এতিয়া মই জানো ৷ India Todayৰ অফিছ ওচৰতে আছে ৷ সোমাই গৈ দি দিওঁ নেকি স্কুপ এটা ?’’

এওঁ ৰৈ দিলে সৰু দোকান এখনৰ সন্মুখত ৷ মোৰ ফালে চাই এটা ঈষৎ হাঁহি মাৰিলে ৷ মই ক’লো, ‘‘ব’লা আকৌ ৷ ৰৈ দিলা যে ?’’ মেডামক লগ পাবলৈ মোৰো মন গৈছে ৷
এওঁ মোক আচৰিত কৰি ক’লে, ‘‘আমি এইখন দোকানলৈকে আহিছো ৷’’
মই তেতিয়াহে দোকানখনলৈ মন কৰিলো ৷ তেনেই সাধাৰন দোকান ৷ মনোহাৰী সামগ্ৰী, বিভিন্ন ধৰনৰ ‘ইমিটেছন জুৱেলাৰী’, ৰাজস্থানী পাথৰৰ গহনা আৰু তেনে ধৰনৰ বস্তু সজাই ৰাখিছে ৷
মনতে ভাবিলো, ‘‘এইখন মেডামৰ দোকান ? তেওঁ ইয়াত থাকে ? কি আচৰিত !’’
‘‘ইয়াত কি কৰিবা আকৌ ?’’
‘‘কি কৰিম মানে বজাৰ কৰিম আকৌ ! মামুবাই কৈছে ৰাতিপুৱাই ইয়ালৈ আহিলে বস্তু আধা দামতে পোৱা যায় ৷ বহনিৰ সময়ত এনেয়ে দি দিয়ে ৷’’
তেতিয়াহে বুজিলো মামুবাৰ সৈতে এওঁ কিহৰ আলোচনা কৰিলে ৷
জনপথত বজাৰ কৰোতে কৰোতে এঘাৰমান বাজিল ৷ টোপোলাৰ ভিতৰত সোমাল ‘ইমিটেছন জুৱেলাৰী’, ৰাজস্থানী পাথৰৰ গহনা, ৰাজস্থানী ডিজাইনৰ কুশ্বন ক’ভাৰ আৰু কিবা কিবি ৷ পাছে মানিব লাগিব বস্তুবোৰ কম দামতে পোৱা যেন অনুমান হ’ল ৷

বজাৰ কৰি হোৱাৰ পাছ দুয়ো এগিলাছ এগিলাছ কুহিয়াৰৰ ৰস পান কৰিলো ৷ মনতে ভাবিলো, ‘এতিয়া হোটেলত ভালকৈ শুম ৷ আবেলি ইন্ডিয়া  ওলাই আহিম ৷ ৰাতি কনাট প্লেছ দেখুৱাম ৷ বছ হৈ যাব দিল্লী দৰ্শন ৷’
এওঁ মাত লগালে, ‘‘এতিয়া আমি লাজপট নগৰ যাম ৷’’
মই উচপ খোৱাৰ দৰেই সুধিলো, ‘‘লাজপট নগৰ ? কোন থাকে তাত ?’’
উচপ খোৱাৰে কথা ৷ এওঁ যে  দিল্লীত এখন লাজপট নগৰ আছে বুলি জানে মোৰ ভাব হোৱা নাছিল ৷
‘‘তাত আকৌ কোন থাকিব ? তুমি এইবোৰ একো নাজানা ৷ তাত কাপোৰ কম দামত পায় ৷’’
‘হমমম… ৷ বুজিলো কোনে খবৰ দিলে’, মনতে ভাবিলো ৷

লাজপট নগৰত বজাৰ আৰম্ভ হ’ল ৷ কিমান টি-ছাৰ্ট, পেন্ট, ছুৰিদাৰ-কামিজ কিনিলো হিচাব নাই ৷ খুদুৱণি মাৰিবলৈকে সুধিলো, ‘‘আৰু দুখনমান বজাৰ আছে ৷ যাবা নে তালৈ ?’’
‘‘কিয় নাযাম আকৌ ? মামুবাই কৈছে সৰোজিনীতো ভাল বজাৰ আছে ৷ তাৰ পৰা চাইথ এক্স যাম ৷ তাৰ পৰা কেৰল বাগ ৷ একেবাৰে শেষত পালিকা বজাৰ ৷’’
অকনমান ৰৈ কান্দো কান্দো ৰূপ এটা লৈ জয়ন্তই কৈ গ’ল, ‘‘কানত ধৰিছো আৰু জীৱন দিল্লীত বজাৰ নকৰো ৷ ১২ ঘন্টা বজাৰে বজাৰে তলৌ-তলৌকৈ ঘুৰি ফুলিলো ৷ শেষত বজাৰ কৰা বস্তু ভৰাবলৈ তেৰশ টকা খৰছ কৰি দুটা কাপোৰৰ এয়াৰ বেগ কিনিহে ৰক্ষা পৰিলো ৷’’

মামুবাৰ উপদেশত দিল্লী সপত্নীক জয়ন্ত চলিহা