মহাকাশলৈ যাত্ৰা কৰাৰ সপোন দেখা এজন বন্ধুৰ কথাৰে

দেউতাই কথাটো ভালকৈয়ে বুজিছিল ৷ ল’ৰাটোৰ মগজুটো ঠিকেই আছে ৷ পঢ়া-শুনা কৰিব পাৰিব কিন্তু আত্মবিশ্বাস বোলা বস্তুটো একেবাৰেই নাই ৷ ব্যক্তিত্বৰ বিকাশ হ’ব লাগিব ৷ গতিকে উপায় বিচাৰিবলৈ ধৰিলে ৷ বৰ যত্ন কৰে ইটো-সিটো কৰি ৷
মেট্ৰিক পৰীক্ষা দিয়াৰ পাছতে CINCAD (এই অনুস্থানটোৰ সম্পূৰ্ণ নামটো পাহৰিলো) নামৰ অনুস্থানটোৱে স্কুল কলেজৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ বাবে আয়োজন কৰা অনুস্থান এটাত নাম লগাই দিলে ৷ আশা কিৰিছিল ল’ৰা আত্মবিশ্বাস অকনমান বাঢ়িব, ব্যক্তিত্বৰ বিকাশ হ’ব ৷

তাত গৈ দেখো ইংৰাজীত কথা ক’ব লাগে, নাশ্ৰুত নাভূত কথাৰ উত্তৰ দিব লাগে ৷ ব্যক্তিত্ব বিকাশৰ যি অকমান অৱকাশ আছিল সেয়াও নোহোৱা হ’ল ৷

সেইবোৰ কথা থাকক বাৰু ৷ আচল কথালৈ আহো ৷
সেই অনুস্থানটোত ভালেমান ল’ৰা ছোৱালী আহিছিল ৷ তাৰে এজনে মোক বাৰুকৈয়ে আকৃষ্ট কৰিলে ৷ তেওঁক যেতিয়া জীৱনৰ লক্ষ্যৰ কথা সুধিলে, তপৰাই উত্তৰ দিলে, ‘‘মই স্পেছ মেডিচিনৰ ওপৰত পঢ়িম আৰু নাছাত কাম কৰিম ৷’’
নাছাৰ নাম মই শুনিছো, কিন্তু স্পেছ মেডিচিন ??
নাই কাহানিও ক’তো শুনা মনত নপৰে ৷ কি বস্তু এইটো ?
মোৰ যি স্বভাৱ মইআৰু ক’ত কাৰোবাৰ পৰা জানিবলৈ যত্ন কৰিম স্পেছ মেডিচিন মানে নো কি ? নিজেই বুজিলো ল’লো যে এইটো পঢ়িলে মহাকাশ যাত্ৰীসকলৰ চিকিৎসক হ’ব পৰা যাব ৷ কথাটো বেয়া নহয় কিন্তু ! চিকিৎসকো হ’ব পৰা যাব, লগতে চন্দ্ৰ মঙ্গলগ্ৰহ আদিৰো ভ্ৰমণ কৰিব পৰা যাব !
ল’ৰাজনে ইমান আত্মবিশ্বাসেৰে কথাবোৰ কয়, ইমান আত্মবিশ্বাসেৰে কামবোৰ কৰে ৷ তাকে দেখি মনটো ভাল লাগি যায় ৷ ভাল বন্ধুত্ব হ’ল ৷ কথা পাতি গম পালো তেওঁ মোৰ তেনেই নিকট সম্বন্ধীয়  পেহী এগৰাকীৰ ল’ৰা ৷

CINCADত অনুস্থান শেষ হ’ল ৷ মেট্ৰিকৰ ফলাফল ওলাল ৷ ভালেই কৰিলো ৷ কটনত নাম লগালো ৷ সেই মহাকাশ চিকিৎসকজনৰ লগতো যোগাযোগ নোহোৱা হ’ল ৷ এদিন কলেজ হোষ্টেলৰ পৰা আহিলো ওচৰৰে জজ খেলপথাৰত ক্ৰিকেট খেলিবলৈ বুলি ৷ তাত লগ পায় গ’লো সেই বন্ধুজনক ৷

বন্ধু বহি আছে এখন ভেছপা স্কুটাৰত, পাছফাল আন এজন ৷ অনুমান কৰিলো পাছফালে বহাজনেই স্কুটাৰৰ মালিক হ’ব ৷ পাছে সেইদিনা জজ খেল পথাৰত যি দৃশ্য দেখিছিলো তাৰ সঠিক বিৱৰণ দিয়াটো মোৰ পক্ষে সম্ভৱ নহ’ব ৷ এতিয়াও মোৰ চকুৰ আগত ভাঁহি আছে সেই দৃশ্য ৷ যি অকনমান পাৰো বাৰু তাৰেই বৰ্ননা কৰিবলৈ যত্ন কৰো ৷
এক মূহুৰ্তৰ বাবে ভেছপাখন জজ খেলপথাৰত চলি থাকে, পাছ মূহুৰ্তত আগ চকাটোৱে ভূপৃষ্ঠৰ সৈতে ৫০ ডিগ্ৰীমানৰ কোণ কৰি দাং খাই যায় ৷ সেই অৱস্থাতে ভেছপাখন ভালমান দূৰ আগবাঢ়ে ৷ পাছফালে বহি থকা মালিক যেন লগা মানুহজনৰ দুই হাত, দুই ভৰি এক আচৰিত ভংগীমাত মেল খাই যায় আৰু তেখেতে চিঞৰিলৈ ধৰে, ‘‘অই অই, ৰখা ৰখা ! ব্ৰেক মাৰ্ ব্ৰেক মাৰ্ ৷’’

মালিকেনো কি ৰখাবলৈ কৈছে, কিহত ব্ৰেক মাৰিবলৈ চিঞৰিছে তেখেতেহে বুজিছে ৷ জজ খেলপথাৰত ভেছপাখন যেনিয়ে তেনিয়ে চলি এটা চকাৰ ওপৰতে ঘুৰি ফুৰিবলৈ ধৰিলে ৷ মাজে মাজে আগ চকাটো ধুপুছকৈ মাটিত পৰে ৷ মালিকৰ চিঞৰ বন্ধ হয় ৷ তাৰ পাছ মূহুৰ্ততে আগ চকাটো আকৌ ভূপৃষ্ঠৰ সৈতে ৫০ ডিগ্ৰীমানৰ কোণ কৰি দাং খাই যায় আৰু ভেছপাৰ পগলা দৌৰ আৰম্ভ হয় ৷ সেই সময়ত জজ খেলপথৰাত থকা ক্ৰিকেট খেলুৱৈবোৰৰ কথা বাদ দিলো, তাত ঘাহ খাবলৈ যোৱা গৰু ছাগলীবোৰো যেনিয়ে পায় তেনিয়ে দৌৰিবলৈ ধৰিলে ৷ আগে আগে ক্ৰিকেট খেলুৱৈ, গৰু আৰু ছাগলীৰ দৌৰ, পাছে পাছে ভেছপা স্কুটাৰ ৷
মোৰ যেনিবা ভাগ্য ভাল আছিল ৷ খেলপথাৰ গৈ পাওঁতে অলপ দেৰী হৈছিল ৷ গতিকে মই গৈ খেলপথাৰৰ ভিতৰ সোমোৱাৰ আগতেই সেই দৌৰা-দৌৰি আৰম্ভ হৈছিল আৰু  আতৰৰ পৰা সেই অভূতপূৰ্ব দৃশ্য প্ৰতক্ষ কৰা সৌভাগ্য হৈছিল ৷

মই বুজিব পৰা নাছিলো বন্ধুৰ প্ৰচেষ্টাটো কি আছিল ৷ এপাক ভেছপা লুটি খাই পৰিল ৷ বন্ধু এফালে চিৎ ভেলেঙা মালিক আনফালে ৷ দৌৰ মাৰি বন্ধুৰ ওচৰ পালো গৈ ৷
‘‘হেৰা দুখ পালা নেকি ?’’
চোলা পেন্টৰ ধুলি  জোকাৰি  জোকাৰি বন্ধুৱে উত্তৰ দিলে, ‘‘নাই নাই পাৰ্টনাৰ, ষ্টিল বডী !’’
মই আকৌ সুধিলো, ‘‘তুমি আচলতে কৰি কি আছিলা ? দেখি লাগিছিল ভেছপা লৈয়ে স্পেছলৈ যাবা বুলি ৷ আগ চকাটো কিয় ইমান কৈ দাঙি আছিলা ?’’
‘‘আৰে মই ক’ত দাঙিছো ? নিজেই দাং খাই যায় দেখোন ৷ আজি প্ৰথম চলাবলৈ শিকিছিলো ৷’’

সেইদিনাৰ পাছত বহু বছৰলৈ তেওঁক লগ পোৱা নাছিলো ৷ মই গৈ অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয় পালো গৈ, তেওঁ পালেগৈ যোৰহাট অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয় ৷ স্পেছ মেডিচিন পঢ়া নহ’ল তেওঁৰ ৷ যোৰহাটতে দুবাৰ এবাৰ লগ পালো ৷ মাজে মাজে ঘৰৰ বিয়া-সবাহতো লগ পাওঁ ৷

যোগাযোগ কমি আহিল ৷ অৰকুটৰ যোগেদি আকৌ যোগসুত্ৰ স্থাপন হ’ল ৷ তাৰ পাছত ফেছবুক আহিল ৷ এতিয়া দৈনিক কথা বতৰা হৈ থাকে ৷

তেওঁৰ মহাকাশলৈ যোৱাটো এতিয়াও হোৱাগৈ নাই ৷ পাছে কাম কাজবোৰ দেখিলে মাজে মাজে মোৰ ভাব হয় এদিন যদি বন্ধু সঁচাকৈয়ে মহাকাশলৈ যায় কেনেবাকৈ আচৰিত হ’ব লগা একো কথা নাথাকিব ৷ অৱশ্যে তেওঁ গ’লে মহাকাশ চিকিৎসক হিচাবে নাযাব ছাগৈ, যাব ফটোগ্ৰাফাৰ হিচাবেহে ৷ আপোনালোকৰ বহুতেই তেওঁক চিনি পাব পাৰে বুলি নামটো কৈ দিছো – বিক্ৰমজিৎ কাকতি ৷