পানী পথৰ যুজ (ধাৰাবাহিক)

ঘটনাৰ পটভুমি :

এটা হোষ্টেলৰ নং ৪ ব্লক, মোৰ  ব্লক ৷

ঘটনাৰ পাতনি :
আমাৰ সেই ব্লকতো কলেজখনৰ আটাইতকৈ সৰু ব্লক, মাথো ৬টা ৰুম আৰু ১২জন আবাসী ৷ এশ-এবুৰি সমস্যা ৷ আটাইতকৈ ডাঙৰ সমস্যা  পানীৰ ৷
 

ব্লকৰ কাষতে দুটা টেঙ্কি আছে – এটা ১ নং ব্লকৰ আৰু ইতো ৪ নং ব্লকৰ ৷ দুয়োটা টেঙ্কিতে পানী সমানে থাকিলেও এক নম্বৰৰ বাথৰুমত পানী চৌচৌৱাই ওলাব কিন্তু চাৰি নম্বৰৰ বাথৰুমত ওলাব এটোপাল-দুটোপালকৈ  ৷

অনুসন্ধান আৰম্ভ হ’ল, Brain Storming হ’ল কিবা উপায় ওলায় নেকি! অলেখ পৰীক্ষ-নিৰীক্ষাৰ অন্তত আবিস্কাৰ হ’ল এটা উপায় ৷
 

উপায় : 

যেতিয়া ৪ নম্বৰত পানী লাগে তেতিয়া এক নম্বৰৰ টেঙ্কিত থকা outlet valve টো অকমান বন্ধ কৰি দিব লাগে ৷
তেনে কৰিলত চাৰি নম্বৰৰ বাথৰুমত পানী চৌচৌৱাই ওলাল কিন্তু এক নম্বৰৰ বাথৰুমত ওলাল এটোপাল-দুটোপালকৈ ৷ আমাৰ সুখ আৰম্ভ হ’ল আৰু এক নম্বৰৰ আৰম্ভ হ’ল অনুসন্ধান ৷ এদিন নে দুদিন পাছতে তেওঁলোকে গম পাই গ’ল উৰহী গছৰ ওৰ ক’ত ৷ দিলে এক নম্বৰৰ outlet valve ঠিক কৰি ৷ আমাৰ আকৌ পানী নোহোৱা হ’ল ৷
এইবাৰ আমি আমাৰ strategy change কৰি দিলো ৷ যেতিয়াই আমাক পানীৰ দৰকাৰ হয় ভাল্ভ ঘোটালাটো কৰি লওঁ আৰু তাৰ পাছতে ভাল্ভ আকৌ আগৰ দৰে কৰি দিওঁ ৷ এক নম্বৰত ক্ষনিকৰ কাৰণে পানী নোহোৱা হয় ছাগৈ কিন্তু কাকো মই ভাল্ভ চাবলৈ পাহাৰ বগাই আমাৰ ব্লকলৈ অহা নেদেখিলো ৷

গোপন মিটিং : 

এদিন ৰাতি এখন গুপুত মিটিং বহিল ৷  মিটিঙত  ব্লকৰ গোটেই কেইজন আবাসী গোট খালে ৷  স্থায়ী সমাধান সূত্ৰ বিচাৰি বহুত দেৰি মিটিং চলিল ৷ এপাকত মোৰ ‘তিখৰ’ ৰুমমেট আৰু ‘ভয়ঙ্কৰ’ ৱালমেট উঠি গ’ল ৷ দুয়োৰে মাজত চলিল ফুচ্-ফুচ, ফাচ্-ফাচ ৷ কাগজ-কলম লৈ কিবা-কিবি আক-বাক চলিল ৷ ৰেখাঙ্কণ হ’ল ৷ দূৰৈৰ পৰা দেখি আমাৰ engineering drawing যেন লাগিল ৷
 

হঠাতে দুয়ো ঘোষণা কৰিলে,  ‘problem solve হৈ যাব ৷’
আমি বাকীবোৰে একো নকৈ চাই থাকিলো ‘তিখৰ’ আৰু ‘ভয়ঙ্কৰ’ৰ মুখলৈ ৷
আকৌ দুয়ো ক’লে,  ‘না ৰহেগা বাঁশ, না বাজেগা বাঁসুৰী’৷
আমি চক খাই উঠিলো ৷ 

‘কি কৈছে এই দুটাই?????? ১ নম্বৰত বম্-চম দি দিব নেকি?’
এইবাৰ ৱালমেটে মাত লগালে,  ‘শুই থাক, শুই থাক এতিয়া৷ কাইলৈ বহুত কাম আছে৷ আমি (মানে ‘তিখৰ’ ৰুমমেট আৰু ‘ভয়ঙ্কৰ’ ৱালমেট) দুটা ৰাতিপূৱাই যাম হাথিয়াৰ আনিবলৈ ৷’

২য় খন্ড :

পাছদিনা কলেজত দুয়োৰে দেখাদেখি নাই ৷ কেনেবাকৈ দেখো নেকি  বুলি  ইফালে-সিফালে বিচাৰিলো ৷ কিন্তু দুই সিদ্ধক কোনেও মন কৰা নাই কলেজত  ৷ দুপৰীয়া যেতিয়া ঘুৰি গৈ হোষ্টেল পালো, দেখো দুয়ো বহি আছে বাৰান্ডাত চকি দুখনত ৷ ৰুমত সোমাই দেখিলো বিচনাখনৰ ভৰিৰ ফালৰ খুটাদুটা প্ৰায় এক-ডেৰ ইঞ্চিমান কাটি থোৱা আছে ৷ বিচনাখন এতিয়া এঢলীয়া হৈ গ’ল ৷ ঘুৰি চাই দেখো ৰুমমেটৰ বিচনাখনৰো একেই অবস্থা ৷ ইতিমধ্যে বাহিৰত হৈ হাল্লা আৰম্ভ হৈছে ৷ জবাব বিচৰা হৈছে দুয়োৰে পৰা ৷ সিহতো কম নহয়, প্ৰশ্ন কৰোতাৰ status আৰু প্ৰশ্নত থকা ভাবুকিৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি উত্তৰ দি গৈছে ৷
কাৰোবাক যদি কৈছে : মন গৈছিল, কৰি দিলো (তোৰ যিমন যায় তই কৰ এতিয়া)৷
আন কাৰোবাক কৈছে : কৰিলো আৰু (কিবা কৰিবি এতিয়া?)
কাৰোবাক আকৌ কৈছে : আমাৰ হাথিয়াৰ খিনি testing কৰি আছিলো ৷

তেতিয়ালৈ বাহিৰত যি কথা বতৰাৰ শুনিলো তাৰ পৰা বুজিলো ৪ নং ব্লকৰ আটাইবোৰ বিচনা এঢলীয়া হ’ল ৷ হঠাতে ৰুমমেট,ৱালমেট দুয়ো জাপ মাৰি উঠিল আৰু উপস্থিত সকলো ব্লকাবাসী(block-mate)ক ৪০ নং ৰুমলৈ লৈ গ’ল ৷ সকলো সোমালো ৰুমটোৰ ভিতৰলৈ ৷ ৰহস্যজনক হাহিঁ মাৰি ৱালমেটে আলমাৰিৰ পৰা উলিয়াই আনিলে এখন কৰত, এটা বটালি আৰু এটা মাৰতুল ৷ বুজিলো যোৱাকলি ৰাতি উল্লেখ কৰা হাথিয়াৰ এইখিনিয়ে ৷ কিন্তু পানী কেনেকৈ আনিব এই হাথিয়াৰেৰে?
ৰুমমেটেই আৰম্ভ কৰিলে : এই হাথিয়াৰ কেইপদ দি আমি এটা মাৰাত্মক ‘জিনিস্’ তৈয়াৰ কৰিম আৰু আমাৰ পানীৰ সমস্যা খতম ৷
কোনোবা এটাই সুধিলে : তহতে এই হাথিয়াৰ পালি ক’ৰ পৰা?
ৱালমেটে আট্টহাস্য এটা কৰি ক’লে : ক’ৰ পৰা আনিম আৰু???? Workshopৰ পৰা আনিলো আকৌ ৷

ৰুমমেটে আকৌ আৰম্ভ কৰিলে : এইতো এটা top-secret operation হ’ব ৷ কোনেও যেন গম নাপায় ৷
পুলক নে মিশ্ৰজী কোনোবাই সুধিলে : অপাৰেশন কেতিয়া শুৰু হ’ব?
ৱালমেটে হাহিঁ এটা মাৰি ক’লে : the game has started ৷ তহতে মাত্ৰ বাট চাই থাক ৷

৩য় খল্ড :

পাছদিনা ৰাতিপূৱা ৪-৩০ মানতে বাৰান্দাত ভূন-ভূন, ভান-ভান ৷ ভালদৰে মন দি গম পালো ‘তিখৰ’ আৰু ‘ভয়ঙ্কৰ’ ৷ কথা কি ? যি দুটাই আজিলৈকে ৭-২০ৰ ফাৰ্ষ্ট বাছতে উঠি পোৱা নাই সিহঁত দুইটা ৪-৩০ বজাতে বাৰান্দাত যে!!!!!!!!!!!!
কথা যি য়ে নহওঁক, এতিয়া শুই থকাতোৱে বুদ্ধিমানৰ কাম হ’ব ৷ এই দুটাৰ পাল্লাত পৰি আগতে দুবাৰমান কোনোমতে এক্সপেল নোহোৱাকৈ বাছিলো ৷ এতিয়া 7th semesterত ৰিস্ক নলওঁ দেই মই!!!

অলপ পৰ শুবলৈ পালো যেনিবা ৷
এপাকত পুলকে আহি মাত লগালে  : আপোনাক দিগন্তদাৰ ৰুমলৈ মাতিছে ৷
মই কথাসাৰত  গুৰুত্ব নি দি শুই থাকিলো ৷ এক-দুই মিনিট পাছতে কাষৰ ৰুমৰ পৰা যেনেকৈ মোৰ নামতো চিঞৰি-চিঞৰি মাতিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে মই আৰু নুঠি নোৱাৰিলো ৷

পালোগৈ দিগন্তৰ ৰুম ৷ মোৰ বাহিৰে ব্লকৰ বাকীবোৰ দিগন্তৰ ৰুমতে আছে ৷ ৰুমত সোমায়ে দেখিলো ‘তিখৰ’ৰ হাতত এক ইঞ্চিমান ব্যাস (diameter)ৰ আৰু প্ৰায় আঠ ইঞ্চিমান দৈৰ্ঘ(length)ৰ টাঙোনৰ টুকুৰা এডোখৰ ৷ মই সোমাই অহা দেখিয়ে গদা ঘুৰোৱা দি অঙ্গি-ভঙ্গি কৰিবলৈ ধৰিলে ৷ মই কাৰোফালে বিশেষ মন নিদি দিগন্তৰ আলমিৰাৰ পৰা উলিয়াই ফিল্টাৰ এটা জ্বলাই ল’লো ৷

দেখিলো ‘ভয়ঙ্কৰে’ চকুৰে ‘তিখৰ’ক ইঙ্গিত এটা দিলে ৷
খুব সম্ভব ক’লে : আৰম্ভ কৰ ৷
তিখৰ : দেখিছে নে নাই?
‘খিতি খিতি খিত তাও, খিতি খিতি খিত তাও’ জাতীয় ভঙ্গিমা ৷ বাকীবোৰৰ কি হৈছিল মই নাজানো, কিন্তু মই মনে মনে ভবিছিলো : দিওঁ নেকি তাক সেইডালেৰেই বেল্টি খুৱাই ? ৰাতিপুৱাই উঠাই এইবোৰ দেখুৱাব আহিছ ?
ইতিমধ্য ‘ভয়ঙ্কৰে’ হয়তো অনুমান কৰিলে ৰুমৰ ভিতৰত  বাকীবোৰৰো ভাব-ভঙ্গি বৰ উৎসাহজনক  নহয় ৷
কাৰণ,
দাসে বড়োৰ হাত চাবলৈ আৰম্ভ কৰিলে ৷
মিশ্ৰজীয়ে চাদা মলিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে ৷
পুলক আৰু লম্বুৱে টোপনিয়াবলৈ আৰম্ভ কৰিলে ৷
দিগন্তই তাৰ ৱাকমেনত ‘আনে ৱালা কাল এক স্বপ্না হেয়’ শুনিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে ৷
মোৰ চকু দুটাৰে জুই ওলাবলৈ  আৰম্ভ কৰিলে ৷

‘ভয়ঙ্কৰে’ কথা বেগতিক দেখি ‘তিখৰ’ৰ হাতৰ পৰা টাঙোনডাল লৈ আৰম্ভ কৰিলে : এইডাল দেখিছ ?
দিগন্তই  চকু দুটা মুদি-মুদিয়ে ক’লে : নাই দেখা, আমি গোটেইকিটা অন্ধ ৷ তই কৈ যা কি কৰিব খুজিছ ৷
ভয়ঙ্কৰ : এইডালৰ অ’. ডি. (O.D= Outer Diameter) ১ নন্বৰলৈ যোৱা পাইপডালৰ আই.ডি.(I.D.= Inner Diameter)কৈ ১ মি.মি. কম ৷
বড়োৱে সুধিলে : মেজাৰমেন্টটো কেনেকৈ ল’লি ?
ভয়ঙ্কৰ আৰু তিখৰৰ দুয়োটা প্ৰশ্ন শুনি অলপ আচৰিত হ’ল ৷ যেতিয়া মেজাৰমেন্টৰ প্ৰচিডিইওৰ শুনিলো তেতিয়া মনতে ভাবিলো এইদুটাই জোখ-মাখ বিভাগত চাকৰি পোৱাতো খাটাং ৷
তিখৰে তাৰ তৰ্জনী আৰু বুঢ়া আঙুলি দুটাৰে টাঙোনডালৰ ব্যাস জুখি দেখুৱালে ৷
বুজিলো, স্লাইড কেলিপাৰৰ দিন উকলিল ৷
পুলকে শুধিলে : অ’. ডি. বুজিলো, পাইপডালৰ আই.ডি. কেনেকৈ ল’লি ?
ভয়ঙ্কৰে এটা আলোড়নকাৰী পদ্ধতিৰ বিষয়ে জনালে : দেখিয়ে গম পালো ৷

ভয়ঙ্কৰে কথা আৰু আগবাঢ়িব নিদি ক’লে : ৰাতিপুৱাৰে পৰা হাতূৰি-বতালী মাৰি আমি এইডাল ৰেডি কৰিছো ৷ আজি দুপৰীয়া যেতিয়া হোষ্টেল খালী থকিব তেতিয়া আমি এইডাল এক নন্বৰৰ পাইপডালত থুকি দিম ৷
দিগন্ত বিচনাৰ পৰা জাপ মাৰি উঠিল : পাগল হৈছ নেকি তহতঁ দুটা ? খবৰদাৰ  তেনেকুৱা নকৰিবি কিন্তু ৷

ভয়ঙ্কৰ : ধুৰ, বেহু নেকি বে?? কোনেও কিন্তু মুখ নেমেলিবি ৷ বাকী আমাৰ ৰিস্ক ৷

আমি এটা-দুটাকৈ ৰুমৰ পৰা ওলাবলৈ ল’লো ৷
তিখৰে কিন্তু নাচি থাকিল ‘খিতি খিতি খিত তাও, খিতি খিতি খিত তাও’

৪থ খন্ড :

সময়মতেই কলেজ পালোগৈ ৷ প্ৰথম ক্লাছ কৰিয়ে গ’ম পালো তিখৰ আৰু তাৰ গুৰু ক্লাছ কৰিবলৈ অহা নাই হেনো ৷ এবাৰ ভাবিলো, যাওঁ নেকি কানত ধৰি চোচৰাই আনো দুয়োকে ৷
কি কৰিম, কি নকৰিম ভাবি থাকোতেই ১২-৩০ বাজিল ৷ বাছখনৰ পৰা নামিয়ে বেলেগ সকলো কথা বাদ দি ভয়ঙ্কৰ আৰু তিখৰৰ খবৰ ল’লো ৷ এফালৰ পৰা বিচাৰি গ’লো – নিজৰ ৰুম, ডাইনিং হল, কমন ৰুম, হোষ্টেলৰ 24/7 কেচিনো-বাৰ (casino-bar) ৷ কিন্তু দুয়োটাৰে টিকনি এডালো বিচাৰি নাপালো ৷ গ’ল কলৈ ?
কমন ৰুমৰ সমুখৰ বাৰান্ডাখনত নাপাত্তাহৈ থিয় হৈ আছো ৷ দেখিলো হোষ্টেলৰ পিয়ন হৰেন দা আহি আছে নিজৰ ৰুমৰ পৰা, মুখত এমোকোৰা হাঁহি ৷
মোক দেখি সুধিলে, ‘দত্তবাবু, পাৰ্টিলৈ নাযায় নেকি?’
‘পাৰ্টি, কিহৰ পাৰ্টি?’
‘মোৰ ৰুমত চাওক গৈ’ ৷
একে দৌৰে পালো গৈ  হৰেন দাৰ ৰুম ৷ ভিতৰৰ দৃশ্য দেখি টেমা গৰমহৈ আহিল ৷ ভয়ঙ্কৰ বহি আছে টুল এখনত, দেখি ভাব হ‘ল যেন ‘দশ মূলূকৰ পুলিছে ধৰিব নোৱাৰা ডন’ ৷ মুখত চিগাৰেটো  ওলমি আছে আৰু জুইশলা আছে তিখৰৰ হাতত ৷ ‘চাল্লা, ক্লাছ নকৰি এইখন কৰি আছ?’

মোক দেখাৰ লগে লগে ভয়ঙ্কৰে মাত লগালে, ‘প্ৰভু, গিলাছ এটা লৈ বহি দিয়া ৷ অলপ চেলিব্ৰেট  কৰো ৷’
‘চেলিব্ৰেট ? কি চেলিব্ৰেট ?’
তিখৰ একে জাপে আহি মোৰ ওচৰ পালেহি ৷
‘গিলাচ পাতক, গিলাচ পাতক ৷ mission successful ৷’
মোক আচৰিত হোৱা যেন দেখি ভয়ঙ্কৰে বুজাই দিলে, ‘ঠিলা ঠুকি দিলো ৷ একৰ পানী বন্ধ আজিৰ পৰা ৷ ’
মই লগে লগে গিলাচ পাতি দিলো ৷

পানীপথ মানে water lineৰ যুজ আৰম্ভ হৈ গ’ল তেনেহ’লে!!!!!!!!!!!


৫ম খন্ড :

হৰেনদাৰ কেছিন’ বাৰৰ পৰা আবেলি চাৰিমান বজাত আহি নিজৰ ব্লকলৈ বুলি উভটিলো ৷
দুৰৈৰ পৰায়ে দেখিলো ব্ৰজেন, হেমন্ত, ছি.আৰ.পি., সুৰেশ,মামা আৰু কেইবাটাও পানী টেঙ্কিৰ ওচৰত পায়চাৰি কৰি আছে ৷ 
মই পোনে পোনে ৰূমলৈকে পোনালো যদিও বাকী দুটা গৈ পানী টেঙ্কিৰ ওটৰ পালে গৈ ৷
‘‘কি হ’ল ? এক নম্বৰত পানী নাই নেকি ?’’
হেমন্তই জেৰা কৰা দি সুধিলে,‘‘তহঁত দুটাই কেনেকৈ গম পালি ? কোনটো ভাল্বত গৰবৰ কৰি থৈছ ?’’
লগে গলে বাকী কেইটায়ো জেক-জেকাই ধৰিলে,‘‘মাথা বেয়া হৈ আছে ৷ সোনকালে ঠিক কৰ ভাল্ব ৷ কথা বেয়া হৈ যাব কিন্তু ৷’’
মোৰ ৰূমমেটে মাত লগালে,‘‘আব্বে কি ভাল্বৰ কথা কৈছ ? নিজেই চাই ল, কৰবাত কিবা গৰবৰ আছে যদি ৷ ছেলেঞ্জ আছে বে একো বিচাৰি নাপাবি তহঁতে ৷’’
ৱালমেটে গম পালেই গৰবৰ হৈয়ে গ’ল !!
গলে গলে নামি গ’ল ডেমেজ কন্ট্ৰলত,‘‘তহঁতে এটা কাম নকৰ কিয় ? নিজে কিমান পানী টেঙ্কিৰ ভাল্ব ঘুৰাই থাকিবি ? ডাইৰেক্ট পি.ডাব্লিউ.ডি অফিছত গৈ হাঙ্গামা কৰি নিদিয় কিয় ? আব্বে জংগী আন্দোলন গঢ়ি তোল বে ৷’’
আন্দোলনৰ নাম শুনাৰ লগে লগে গোটেই কেইটা টেঙ্কিৰ ওচৰৰ পৰা আহি ঠিক মোৰ ৰূমৰ সন্মুখত থকা চিৰিৰ ওচৰ পালে ৷
আৰম্ভ হ’ল আন্দোলনৰ পৰিকল্পনা ৷
ময়ো ৰূমৰ পৰা ওলাই আহিলো ৷
এক নম্বৰৰ কেইটাই মন দি শুনি আছে আৰু আচল দুটাই পৰামৰ্শ দি আছে ৷
শেষত সিদ্ধান্ত হ’ল কলেজলৈ যাওঁতে আৰু কলেজৰ পৰা উভটি আহোতে প্ৰতিবাৰতে পি.ডাব্লিউ.ডি অফিছত সোমাই চিঞৰ-বাখৰ কৰিব আৰু যদি তাতো কাম নিদিয়ে তেনেহ’লে এদিন পি.ডাব্লিউ.ডি অফিছত ঘেৰাও কৰিব ৷
‘‘চা আমি কিন্তু ঘেৰাও কৰিমেই, পানী নোলালেতো কৰিমেই ওলালেই কৰিম ৷’’
মই সুধিলো,‘‘পানী ওলালে কি বুলি ঘেৰাও কৰিবি ?’’
‘‘পানী কিয় ওলোৱা নাছিল বুলি কৰিম ৷ এদিনতো ক্লাছ কেঞ্চেল হ’ব ৷’’
গোটেই কেইটাৰ মুখৰ ফালে চাই বুজিলো এতিয়া আৰু ৰক্ষা নাই ৷
আন্দোলন হ’বই তাৰমানে .............

(আগলৈ)

সত্যৰ সন্ধান

মই ৩য় শ্ৰেণীৰ বছৰেকীয়া দি ঘৰত সময় কটাইছো ৷ আজৰি পৰত নিউটন, আৰ্কিমিডিছ, এডিচন, গেলিলিও আদিৰ কথা পঢ়ি অনুপ্ৰাণিত হৈছো ৷

হঠাতে থিৰাং কৰিলো, ‘‘নাই এনেকৈ আৰু নহ'ব ৷ মই বৈজ্ঞানিক হৈহে এৰিম ৷ কিবা এটা সূত্ৰ, কিবা এটা তথ্য আৱিস্কাৰ কৰিহে এৰিম ৷’’

কোনে পাই আৰু !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

হৈ গলো মই বৈজ্ঞানিক ৷ একানপতীয়াকৈ লাগি গলো সত্যৰ সন্ধানত  ৷

এডিচনক হেনো দেউতাকে ঘৰৰ গেৰেজতে এটা লেবৰেটৰী সাজি দিছিল ৷ মই এখোপ ওপৰলৈ গৈ “দেউতাৰ গেৰেজতে” এটা লেবৰেটৰী সাজি ললো ৷ 

মোৰ লেবৰেটৰীতত যথেষ্ঠখিনি সাসৰঞ্জাম যেনে লোহা-লক্কৰ, হাতুৰি-বটালি আদি আছিল ৷ মাজে মাজে মই দেউতাৰ লগত তেখেতৰ “প্ৰজেক্ট site” লৈ গৈ মোৰ লেবৰেটৰীতত কামত আহিব পৰা বিভিন্ন সা-সামগ্ৰী আনিবলৈ আৰম্ভ কৰিলো ৷ তেনে  যাত্ৰা এটাত মই পাইছিলো এক অত্যাধুনিক যন্ত্ৰ – এটা ৱেল্ডিঙ হেলমেট ৷ (১৯৮০ চনত হোৱা পূৰ্ণগ্ৰাস সূৰ্যগ্ৰহণৰ সময়তহে মোৰ হেলমেটটোৰ মূল্য বুজি পাইছিলো মই)৷

পাছে লেবৰেটৰীত মই “সত্যৰ সন্ধানত” বৰ বিশেষ একো কৰিব পৰা নাছিলো ৷ গতিকে মই   এটা “ৰাসায়নিক শাখা” খুলিলো ৷ ‘সুলেখা’ৰ বটল, ‘অন্নপূৰ্ণা ঘিউৰ’ বটল আদিত মই বিভিন্ন ধৰনৰ ৰাসায়নলৈ “সত্যৰ সন্ধান” চলাই গলো ৷ মোৰ ৰাসায়নত আছিল মিঠাতেল, চিয়াঁহী, চাবোন পানী, টুহিনা আদি ৷ কামটো কৰি বেচ ভাল লাগিছিল ৷

কিন্তু ৰাসায়ন বিজ্ঞানটো একো এটা আৱিস্কাৰ কৰিব নোৱাৰি মই মোৰ “সত্যৰ সন্ধান” মহাকাশ বিজ্ঞান আৰু প্ৰাণীবিজ্ঞানলৈ প্ৰসাৰিত কৰিলো ৷

ৰাতি হ’লে আকাশত হাতীপটি, তাৰকামন্ডল আদিত “সত্য” বিচাৰি পাওঁ নেকি তাৰ চেষ্টা চলালো ৷

দুপৰীয়া মা অকনমান জিৰাবলৈ লওঁতেই মই বাৰীৰ চুক পাওঁগৈ ৷ চেষ্টা চলাও প্ৰাণীজগতত কিজানি পাই যাওঁ কিবা “সত্য”!!!

এদিন বাৰীৰ মধুৰি নে বগৰী গছজোপাৰ তলত ৰৈ বৰ আশাৰে চাই আছিলো ৷  আশা কৰি আছিলো কিজানিবা ফল এটা মোৰ মূৰত পৰিব আৰু মই “ছাৰ নিউটনৰ” দৰেই কিবা এটা আবিস্কাৰ কৰিব পাৰিম ৷

হঠাৎ চকু পৰিল মোৰ নিজৰে বাওঁহাতৰ বুঢ়া আঙুলিটোলৈ !!!!!!!!!!!!!!

হে প্ৰভূ এয়া কি দেখিছো মই!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

আৰ্কিমিডিছৰ দৰে “ইউৰেকা,ইউৰেকা” বুলি (কাপোৰ পিন্ধি আছিলো দেই) দৌৰ মাৰিলো মোৰ বন্ধুকেইজনমানৰ ওচৰলৈ ৷

মোৰ বন্ধুকেইজনমানে জানিছিল মই সেই সময়ত “সত্যৰ সন্ধান”ত ব্ৰতী বুলি ৷ মোৰ মুখমণ্ডলৰ ভাব-ভঙ্গিমা দেখিয়ে সিহঁতে বুজিলে “কিবা এটা” আৱিস্কাৰ হ’ল ৷ বেছ আগ্ৰহেৰে সুধিলে,‘‘ কি আৱিস্কাৰ কৰিলি ?’’

মই যেতিয়া মোৰ আৱিস্কাৰৰ কথা ক’লো তেতিয়া বন্ধু সকলৰ যি প্ৰতিক্ৰিয়া আছিল তাৰ কাৰণে মই প্ৰস্তুত আছিলো ৷ গেলিলিওলৈ মনত পেলালো ৷ সেই মহান গেলিলিওৰ কথাও প্ৰথমে কোনেও মানি লোৱা নাছিল ৷ মোৰ বন্ধু সকলেও মোৰ আবিস্কাৰ কথা মানি লোৱা নাছিল ৷ মই গেলিলিওৰ দৰেই এটা প্ৰয়োগৰ যোগেদি মোৰ আৱিস্কাৰৰ সত্যতা প্ৰমাণ কৰিবলৈ মনস্থ কৰিলো ৷

প্ৰয়োগৰ কাৰণে প্ৰয়োজন হ’ল এটা নখ, প্ৰায় দুমাহ মানৰ বাবে ৷ কোনো আগবাঢ়ি নহা দেখি মই নিজৰ নখতে প্ৰয়োগটো কৰিব খুজিলো ৷

কিন্তু মোৰ চকুছৰহা বন্ধুসকলে ক’লে,‘‘নহ’ব, তই তোৰ নিজৰ আবিস্কাৰৰ প্ৰয়োগ নিজৰ নখত কৰিব নোৱাৰ ৷ আমি তোক নখ আনি দিম ৷’’

যদিও বন্ধুকেইজনে তেনেকৈ কৈছিল তথাপিও  কিন্তু নখ বিচাৰি পোৱাটো বৰ সহজ কথা নাছিল ৷ উপায় উলিয়ালে শিবুৱে ৷ তাৰ ভায়েক ৰাজু আমাতকৈ ৩ বছৰমান সৰু আছিল ৷ ৰাজু বেছিভাগ সময় আমাৰ লগতে থাকে ৷ তাৰ ভৰিৰ বুঢ়া আঙুলিৰ নখতে আমি প্ৰয়োগটো কৰিবলৈ ঠিক কৰিলো ৷
শিবুক মাথো দহাই দহাই বুজালো যে তাৰ এটা গুৰুদ্বায়িত্ব থাকিব ৷
সি ৰাজুৰ “বুঢ়া আঙুলিৰ নখটো” মাকৰ চকুৰ পৰা লুকুৱাই ৰাখিব লাগিব ৷

...

.....

মোৰ বৈজ্ঞানিক জীৱনৰ সবাতোকৈ গুৰুত্বপৰ্ণ মূহুৰ্ত ৷ শিবুহঁতৰ বাৰীৰ চুকত নিৰ্ধাৰিত সময়ত মই, শিবু, ৰাজু আৰু বাকী বন্ধুকেইজন উপস্থিত হ’লো ৷ বন্ধুকেইজনে প্ৰথমেই কাগজৰ ফুলৰ মালাৰে মোক সম্বৰ্ধনা জনালো ৷ সত্যৰ সন্ধানৰ বাবে নিজৰ নখ এটা আগবঢ়াই দিয়াৰ বাবে ৰাজুকো কাগজৰ ফুলৰ মালাৰে সম্বৰ্ধনা জনাৱো হ’ল ৷ হাত চাপৰি বাজিল ৷

তাৰ পাছত ঘৰৰ পৰা মনে মনে লুকুৱাই অনা জেতুকাখিনি ৰাজুৰ বুঢ়া আঙুলিৰ নখত লগাই ক’লো, ‘‘বাছ্ ! হৈ গ’ল কাম ৷’’

বন্ধুকেইজন ঠিয়হৈ ৰ’ল বিস্ফুৰিত নেত্ৰে, যেন এইমাত্ৰই কিবা এটা হ’ব ৷

মই ক’লো,‘‘ব’ল হৈ গ’ল কাম ৷ আমি দুমাহমান পাছত চাম কি হ’ল ৷’’

...

.....

তাৰ দুদিনমান পাছত দেউতাই গুৱাহাটীৰ পৰা আনি দিলে এখন চাইকেল ৷ চাইকেল পোৱাৰ পাছত মোৰ “সত্যৰ সন্ধান” অলপ কমি আহিল ৷ পাছত গৈ এনে অৱস্থা হ’লগৈ যে দুমাহমান পাছত মনতেই নপৰিল ৰাজুৰ বুঢ়া আঙুলিৰ নখটোৰ কথা ৷

...

....

সেই ঘটনাৰ পাছত প্ৰায় ২০/২২ বছৰ পাৰ হ’ল৷ বিয়া পাতিলো ৷ শ্ৰীমতীয়ে এদিন ৰিম’ভাৰেৰে “বুঢ়া আঙুলিৰ নখ”ৰ নেইল পলিছ গুচাই আছিল ৷ মোৰ হঠাৎ মনত পৰি গ’ল ৰাজুৰ “বুঢ়া আঙুলিৰ নখ”ৰ জেতুকাখিনিলৈ ৷

নিজৰ দাম বঢ়াও বুলি শ্ৰীমতীক কাহিনীটো শুনালো ৷
আধা শুনিয়ে শ্ৰীমতীয়ে ধমক দিলে, ‘‘নিজৰ কাম বন নাই বুলি আমাৰো নাই বুলি ভাবিছা নেকি? নখ যেতিয়া গজি আহে জেতুকাৰ ৰং তেনেকৈ নুগুছি কেনেকৈ  গুছিব আকৌ ?’’

মই মনে মনে ৰ'লো ৷

...
....
মোৰ আবিস্কাৰটো আছিল : নখত লগোৱা জেতুকা আদিৰ ৰঙ নখৰ পৰা এটা অৰ্ধগোলাকাৰ patternত নোহোৱা হৈ আহে৷ সময় যোৱাৰ লগে লগে নখটো চন্দ্ৰকলাৰ দৰে বাঢ়ি যায় আৰু জেতুকা ৰঙো ক্ৰমান্নয়ে আগুৱাই গৈ এসময়ত নোহোৱা হৈ যায় ৷

সৰু কালৰ খেলিমেলি

মই সৰু থাকোঁতে মোৰ বহু বৰ বৰ খেলিমেলি হৈ গৈছিল ৷
যেনে : বাওঁহাত আৰু সোঁহাতৰ মাজত খেলিমেলি হৈ গৈছিল ৷
যেনে : ডেৰ আৰু আঢ়ৈৰ মাজত খেলিমেলি হৈ গৈছিল ৷ উপায় নাপায় মই "চাৰে এক" আৰু "চাৰে দুই" নামৰ দুটা নতুন সংখ্যা আৱিষ্কাৰ কৰি লৈছিলোঁ ৷
যেনে : (ভাতৃপ্ৰতীম অভিজিতে মনত পেলাই দিলে) ওপৰৰ শ্ৰেণীত অক্ষৰেখা আৰু দ্ৰাঘিমা ৰেখাৰ মাজত খেলিমেলি হৈ গৈছিল ৷

এতিয়া আৰু কি ক'ম ?
মাথোঁ খেলিমেলি ৷
ভাৱ হয়, সৰুকালৰ খেলিমেলিখিনিয়ে ভাল আছিল নেকি বাৰু !!!!!!!!!!!!!

অশান্ত প্ৰহেলিকা : মোৰ JATৰ প্ৰস্তুতি, চিত্ৰনাট্য আৰু কিবা কিবি

অশান্ত প্ৰহেলিকা : মোৰ JATৰ প্ৰস্তুতি, চিত্ৰনাট্য আৰু কিবা কিবি.......

(বিয়া এখন খাবলৈ টঙলালৈ গৈ আছিলো ৷ বাটতে ভোক বেছিকৈয়ে লাগিল৷ তৃপ্তি ধাবাত সোমাই কিবা অলপ খাই ল’লো ৷ লগত আছিল মৃণ্ময় বৰুৱা দাদা আৰু ভাতৃ প্ৰতীম নিৰজ আৰু অগ্নি ৷ কথা পাতোতে, পাতোতে আমি চেৰাপুন্জিৰ চুনশিলৰ খনিৰ পৰা গৈ ছিলেট, বম্বেহৈ জাকাৰ্টা পালোগৈ ৷ অগ্নিয়ে ক’লে : দাদা আপুনি কি সদায়ে এনেকৈ “চাৰপ্ৰাইজ” দি থাকে নেকি?
অলপ ফুলি গ’লো ৷ কিবা এটা কথা মনত পৰি গ’ল ৷ ভাবিলো লিখা যাওঁক ৷
বিয়াৰ পৰা আহি লগ পালো বণিদাক ৷ বণিদাই যি ক’লে শুনি মাথা ঘুৰি গ’ল ৷ ঠিক কৰিলো লিখিম ৷ মোৰ বৰটোকোলা দুটা আছে৷ এটা পুণেত থাকে, আনটো অইল দুলিয়াজানত থাকে৷ দুয়ো জাপ মাৰি উঠিল : লিখক, লিখক৷

তাৰ পাছতে এইখন আৰম্ভ কৰিলো)

১ম খন্ড :

কটনৰ নিউ হোষ্টেল ৷ হায়াৰচেকেন্ডেৰী পৰীক্ষা দি আছো ৷ মাজে মাজে মোৰ বন্ধু এটাই খা-খবৰ ল’বলৈ আহে ৷ বন্ধু মানে মোৰ তাৱৈদেউৰ ল’ৰা ৷ তাৰ দেউতাক আৰু মোৰ দেউতা ইন্জিনীয়াৰীং কলেজৰ দিনৰে বন্ধু ৷ এতিয়া সি আৰু মই ৷

এদিন সি মোক সুধিলে : ফাইনেলৰ পাছত কি কৰিবা?

মই ক’লো : JAT-ৰ কাৰনে প্ৰিপেয়াৰ কৰিব লাগিব৷

সি আাকৌ সুধিলে : ক’ত থাকিবা তেতিয়া?

মই ক’লো : হোষ্টেলতে থাকিম ৷ বাকীবোৰো থাকিব ৷

বন্ধু জাঙোৰ খাই আহিল ৷ ক’লে : তুমি আমাৰ ঘৰ থাকোতে আকৌ হোষ্টেলত কিয় থাকিবা ? আমাৰ ঘৰত থাকিবা আকৌ ৷

মই অলপ আচৰিত হ’লো আৰু লগতে অলপ বিৰক্ত হ’লো ৷ আচৰিত হ’লো, কাৰণ দুবছৰ দেখোন ইয়াতে থাকিলো আৰু এমাহ থাকিলে আকৌ কি অসুবিধা হ’ব  ? বিৰক্ত হ’লো কাৰণ, দুবছৰীয়া বান্ধোনৰ পাছত এতিয়া অলপ আজাদি পাইছো ৷ ৰাতি ৰাতি অশোকা, অপ্সৰা যাব লাগিব ৷ ক’ত অশোকা, অপ্সৰা ক’ত আৰু ক’ত তাৱৈদেউৰ ঘৰ!!!!!!!!!!!!

ফিজিক্স নে কেমেস্ট্ৰীৰ প্ৰেক্টিকেল আছিল ৷ তাৰ পাছতে নেগুৰ কটা বাঘ!!! কোনে পাই আজি???  প্ৰেক্টিকেল শে্ষ কৰি ততাতৈয়াকৈ হোষ্টেলৰ ফালে খোজ ল’লো ৷ চি.এম. হোষ্টেলৰ গেইটখন পাৰহৈয়ে চকুত পৰিল নিউ হোষ্টেলৰ সন্মুখত তাৱৈদেউৰ ৰঙা লাইট লগোৱা বগা এম্বেছাডৰ গাড়িখন ৷ বুকু চিৰিংকৈ মাৰিল ৷ ঘটনা বেলেগ যেন লাগিল ৷

নিউ হোষ্টেল পাই গম পালো আজি বন্ধু অকলে নহয়, লগত আমৈদেউ ৷ কিন্তু ৰুমৰ ভিতৰত সোমাই মোৰ চকু কপালত উঠিল ৷ হাঁহিম নে কান্দিম ধৰিব পৰা নাই ৷

২য় খন্ড :

ৰুমত সোমাই দেখো বন্ধুবৰ বহি আছে মোৰ পালেংখনৰ তক্তাৰ ওপৰত, আমৈ বহি আছে কাঠৰ চকিখনৰ ওপৰত আৰু মোৰ ৰুমমেটতো বহি আছে মোৰ ট্ৰাঙ্কতোৰ ওপৰত ৷
ট্ৰাঙ্কৰ কাষতে ধুনীয়াকৈ বান্ধি থোৱা আছে মোৰ হ’ল্ড-ও’লতো!!!
বুজিলো কি হ’ল ৷
ৰুমমেটতোকে দোঘোচামান সোধাই দিম যেন লাগিল ৷
আমৈলৈ চাই বেঙা হাঁহি এটা মাৰিলো ৷
তেখেতে ক’লে : পৰীক্ষা শেষ হ’ল নহয়, ব’লা ৷
মই ক’ব খুজিছিলো : আমৈ পৰীক্ষাহে শেষ হ’ল , আচলখিনি আজি ৰাতিহে আছে ৷ নাযাওঁ নেকি আজি ?
ঘুৰি চাই দেখো লাভ নাই ৷ মোৰ বস্তু গৈ ৰঙা লাইট লগোৱা বগা এম্বেছাডৰৰ ডিকিত ৷
চুপ-ছাপ গাড়িত উঠিলোগৈ ৷ খঙতে ৰুমমেটতোকো ভালকৈ মাত দিয়া নহ’ল ৷ নিতু, পদুম, প্ৰণব কাকো মাত লগোৱা নহ’ল ৷

গৈ বন্ধুৰ ঘৰ পালোগৈ ৷ দুমহলীয়া ঘৰ ৷ আমৈদেউহ’ত তলত থাকে, বন্ধু অকলে দুটা ৰুমলৈ ওপৰত থাকে ৷ মই যাম, পঢ়া-শুনা কৰিম গতিকে মোক ওপৰৰ ৰুম দুটা এৰি দি বন্ধু তলৰ মহলা পালেগৈ ৷ দেখো বিচনা, চকি-টেবুল সকলো ৰেডি কৰি থৈছে ৷
যেতিয়া বন্ধুৱে মোক বৰুৱা এজেঞ্ছিৰ দ্বাৰা প্ৰকাশিত আৰু তিনিজন গ’ল্ডমেডেলিষ্টিৰ দ্বাৰা প্ৰণিত ইন্জিনীয়াৰিং এন্ট্ৰেন্ছ পৰীক্ষাৰ সহায়িকাখন উলিয়াই দিলে মই আৰু ৰ’ব নোৱাৰিলো ৷ অলপ ভয়ে ভয়েই ক’লো : বন্ধু ষড়যন্ত্ৰতো কি কৈ দিয়া ৷
বন্ধুৱে মোৰ মুখলৈ চাই যি হাঁহি মাৰিলে মোৰ অন্তৰাত্মা কঁপি উঠিল ৷ বৰ চিনাকি এই হাঁহি ৷ আমি ভুক্তভোগীয়েহে জানো এই হাঁহিৰ অৰ্থ কি হ’ব পাৰে !

কি কি কৰোৱা নাই বন্ধুৱে আমাৰ দ্বাৰা ৷ এইবাৰতো মই অকলে ৷ বাচিমনে বাৰু অভিযানৰ অন্তত ? ৰাতি শুবলৈ লৈ মনতে ভাবিবলৈ ধৰিলো কি হ’ব বাৰু এইবাৰ!!!!!
কোকৰাঝাৰৰ অটব্য শালকাঠনিত চোৰাং চিকাৰীৰ বিৰুদ্ধে অভিযানটো কৰোতে বাৰু আমি হাইস্কুল পাইছিলোহে মাথোন ৷  

হৰিণাগুৰিৰ পাহাৰৰ পৰা আমাৰ ঘেগেলা চাইকেলেৰে মাউন্টেন বাইকিং কৰি নামি আহোতে মই মৰিম বুলিয়ে ভাবিছিলো ৷ 

এবাৰ ক্লাছ চিক্সমানত থাকোতে ৰাতি তাৰ ঘৰত থাকিবলৈ গৈছিলো আমি চাৰিটামান ৷ কিনো আৰু গৈছিলো? সিয়ে মাহঁতক সৈমান কৰি আমাক লৈ গৈছিল ৷ ডাঙৰ ছাৰপ্ৰাইজ এটা দিব বোলে ৷ ৰাতি ভাতখোৱাৰ পাছত ডিম-লাইট অ’ন কৰি “ডাঙৰ ছাৰপ্ৰাইজ”তো দিলে ৷ বিচনাৰ তলৰ পৰা উলিয়ালে প্ৰায় এক-ডেৰ ফুটমান দীঘল এটা জন্তু ৷   মুখত এগালমান চেল’টেপ মাৰি থোৱা আছিল ৷ মই জন্তুতো এটা ঘৰিয়াল বুলি ভাবিছিলো ৷ 

বন্ধুৱে জ্ঞান দিলে : এইতো কেকো সাপ ৷ আজি আমাৰ লগতে শুব ৷

শুই থকাতোৱে ভাল কথা হ’ব ৷ দেখা যাওঁক কি হয় !!!

৩য় খন্ড :

পুৱা ১১ মান বজাত মই ওলালো ‘নিজৰ হোষ্টেল’লৈ বুলি, বন্ধু ওলাল তেওঁৰ কলেজলৈ বুলি ৷
আমৈদেৱে অবশ্যে সুধিছিল : তোমাৰ ক’ছিং ক্লাছ ৪ বজাৰ পৰাহে নহয় জানো ? আমৈদেৱে নোকোৱা কথাখিনিও বুজিলো ৷ মনতে ভাবিলো  : কেইটামান ভাল ভাল অজুহাত বিচাৰি থ’ব লাগিব ৷

হোষ্টেল পালোগৈ ৷ যোৱা নিশাৰ জমনিখিনি শুনিলো ৷ ভাগ্য ভাল মোক কোনেও নুসুধিলে মইনো কি কৰিলো যোৱা ৰাতি ৷ 

৪ বজাৰ পৰা কামৰুপ একাডেমীত ক্লাছ কৰি ৭মান বজাত ঘৰ পালোগৈ ৷ ৰাতি হ’লে অলপ পঢ়া-শুনা কৰো – কাৰণট চাইকেল, অৰ্গেনিক কেমিস্ট্ৰি, ইন্টিগ্ৰেছন যি পাৰো পঢ়ি যাওঁ ৷
 

মাজে মাজে তলৰ মহলাৰ পৰা আহি বন্ধুৱে দেখা দিয়েহি ৷ বিশেষ একো নকয় , নকৰে ৷ এই ৰুটিন কেইবাদিনো চলিল ৷ যিমানেই দিন বাগৰিছে মোৰ টেনছন সিমানেই বাঢ়িছে ৷ মই জানো মোৰ বন্ধুক ৷ এয়া একো ভাল লক্ষণ নহয় ৷ বন্ধুৱে ১০/১৫ দিন একো বিস্ফোৰণ নঘটোৱাকৈ আছে ৷ এইটোতো এটা নিশ্চিত অশণি সংকেত!!!!!

এদিন ক্লাছ কৰি মই ঘৰ সোমাইছোহি ৷ সেইদিনা তাৱৈদেউ ঘৰতে আছিল ৷ মই ওপৰলৈ নগৈ তলতে হাত-মুখ ধুই চাহ একাপ খাই ল’লো ৷ অলপ তাৱৈদেউৰ ওচৰত বহিলো ৷ তেখেতে স্বভাৱসিদ্ধ গলগলীয়া মাতেৰে সুধিলে : কেনে চলিছে (পঢ়া-শুনা) ?

মই ক’লো : কৰি আছো ৷ বহুত কথা পাহৰি গৈছো ৷ অলপ কষ্ট কৰিব লাগিব ৷

এনেয়ে কৈ দিলো তেনেকৈ ৷ ভাবিলো এইতোৱেই “বেস্ট লাইন অ’ব এক্সন” হ’ব ৷ 

লগতে এইতো কথাও মনত পৰিল যোৱা দুটা বছৰ গধুলি চাহ নোখোৱাকৈ পাৰ হৈছিল ৷ তাৱৈদেউ থাকিলে চাহকাপ নাখালেও চলিব ৷

তাৱৈদেউ অলপ পৰ একো নোকোৱৈ থাকি হঠাৎ মনত পৰা দি সুধিলে : আমাৰতোৱে পঢ়া-শুনা কৰিছে নে?

মই কি ক’ম ভাবি থাকোতেই তেখেতে আকৌ ক’লে : আজি কোন আহিছে, এইবোৰ ?

মই উচপ খাই উঠিলো ৷ সুধিলো : কোনবোৰ ?

তাৱৈদেউৱে যিদৰে মোৰ ফালে চালে তাৰ মানেতো মোৰ এনে লাগিছিল : দগধাতো কৰবাৰ, কথা কবলৈ আহিছ? তহতঁক মই ওপজাৰে পৰা পাইছো ৷

মই আৰু কথা আগ নবঢ়হাই চাহৰ কাপতো কোনোমতে নভঙাকৈ থৈ ওপৰ মহলালৈ দৌৰ মাৰিলো ৷

ৰুমত সোমাই দেখো ৭/৮জন মান আমাৰ বয়সৰ ল’ৰা, ২জন খুৰাদেউ টাইপ মানুহ আৰু এজনী দিপলিপ যুবতী ৷ (ইমান দুৰ্যোগৰ মাজতো মনতো ভাল লাগি গ’ল৷ কোন কলেজত বা পঢ়ে?)

ই বাৰু হিপনটিজিম জানে নেকি? বন্ধুৱে বাৰু কেনেকৈ ইমানবোৰ মানুহ সন্মোহিত কৰে ? মোৰ বা আমাৰ কথা বেলেগ ৷ আমি লি.পি. স্কুলত থাকোতেই সি আমাক গিৰাই দিছিল ৷ কিন্তু এই খুৰাদেউ দুজনৰ কি হ’ব ?

বন্ধু মোক দেখিয়ে যিটো ইংগিত দিলে তাৰ মানে হৈছে : তুমি মনে মনে থাকিবা ৷ খালি মূৰতো দুপিয়াই থাকিবা ৷ বাকী মই চম্ভালি ল’ম ৷

বুকু ধপধপাবলৈ ধৰিলে ৷ কৰিছে কি ? কি চম্ভালিছে ? মই একো বুজা নাই ৷
মোৰ হাৰ্ট এটেক হোৱা যেন লাগিল যেতিয়া বন্ধুৱে ঘোষণা কৰা শুনিলো : মইযে কৈ আছিলো মোৰ বন্ধু প্ৰতিভূৰ কথা, ইয়ে হয় ৷ আমাক ইয়ে বচাব এতিয়া ৷

লগে লগে হাত-চাপৰি ৷ মোৰ উশাহ-নিশাহ বন্ধহৈ আহিছিল ৷ এটা কথা অবশ্যে ক’ব লাগিব, দিপলিপ যুবতীযে যেতিয়া মোৰ ফালে চাই মিচিককৈ হাঁহি এটা মাৰি দিলে মই মনতে ভাবিলো অন্ততঃ কষ্ট সাৰ্থক হ’ব ৷

বন্ধুৱে ইতিমধ্যে বাকীবোৰৰ লগত মোক চিনাকী কৰাই দিলে ৷ গম পালো যুবতীৰ নাম ৷

হঠাৎ মোৰ সম্বিত ঘুৰি আহিল ৷ মই কৰিব লাগিব কি???

৪থ খন্ড :
 

আলহি গ’ল, আমি ভাত খালো, আহি ওপৰ পালোহি ৷
মই মনে মনে আছো ৷ চাই আছো বন্ধুৰ মুখৰ ফালে ৷ জানো প্ৰশ্ন কৰি লাভ নাই ৷ তথাপিও মোৰ চকুৰ চাৱনি যিটো কৰিছো তাৰ মানেতো হৈছে : কোৱা আৰু এতিয়া !!!!
বন্ধু নিৰ্বিকাৰ ৷ দিয়াচলাই কাঠি এডালেৰে দাঁত খৰকিয়াই আছে ৷ দেখিলে এনে লাগে যেন একোৱে নাজানে৷ উপায় নাই ৷ ৰৈ আছো ৷

এটা সময়ত দাঁতৰ গুৰি চফা হ’ল গৈ ছাগৈ ৷ 

ক’লে : আহিছিল যে দুৱৰাদা, তেওঁ খুব ভাল সঙ্গীত পৰিচালক ৷

মই মুখেৰে একো নামাতিলো ৷ তথাপিও মোৰ চকুৰ চাওনিয়ে ঠিকেই কৈছে : এই সব বাদ দিয়া, আচল কথা কোৱা ৷

বন্ধুৱে কৈ গ’ল : আৰু যে সমিৰণ দা আহিছিল খুব ভাল কেমেৰামেন ৷ নামতো শুনিছা ছাগৈ ?

কথা শুনি বুকুখনে ধাপলুংকৈ মাৰিলে৷ ই ক’ৰবাত চিনেমা-তিনেমা বনাই থকা নাইতো?????

বন্ধুৱে মোৰ চকুলৈ নোচোৱাকৈ কৈ গ’ল : ঠিকেই ভাবিছা তুমি ৷

মই কোনোমতে সুধিলো : মানে ?

বন্ধুৱে ক’লে : আমি চিনেমা এখন বনাই আছো ৷ তুমি অলপ হেল্প কৰি দিব লাগে ৷

মোৰ সুধিবলৈ মন গৈছিল : মই আকৌ কি কৰিম??? দুৱৰাদা সঙ্গীত পৰিচালক, সমিৰণ দা কেমেৰামেন, তুমিতো নিৰ্ঘাট ডাইৰেক্টৰ, দিপলিপ যুবতী নায়িকা, বাকী থকাৰ মাজত নায়ক-খলনায়ক আছে৷ মই আকৌ কি কৰিম ? টেকনিকেল স্পটবয়????

বন্ধুৱে সহায়কণ কৰি দিলে যেনিবা ৷ যেন একোৱে হোৱা নাই তেনে ভাবত ক’লে : আমাৰ সকলো ৰেডি হৈ আছে তুমি মাত্ৰ কাহিনীটো লিখি দিব লাগে ৷  

এনে লাগিল যেন মোৰ কান আৰু মগজুৰ মাজৰ স্নায়ুডালে ঠিককৈ কাম কৰা নাই ৷
মই সুধিলো : কি কৈছা তুমি?

মোৰ কথা শুনি বন্ধুৱে যি হাঁহি মাৰিলে মোৰ এনেকুৱা লাগিল যেন মই সাংঘাটিক জমনি কথা এটাহে ক’লো ৷ আজি কালিযে কমেডি চাৰ্কাছত অৰ্চনা পূৰণ সিঙে হাঁহে ঠিক তেনেকৈ ৷ কোনোমতে উশাহলৈ বন্ধুৱে ক’লে : তুমি কিয় ইমান চিন্তা কৰাহে ?

মনতে ভাবিলো : মূৰতো দেৱালত মাৰি দিম নে বন্ধুৰ মূৰত ৷

বন্ধুৱে আকৌ ক’লে : তুমি একো চিন্তা নকৰিবা ৷ আমাৰ কাহিনী ৰেডি হৈ আছে ৷ তুমি খালি স্ক্ৰিপ্ট লিখি দিলেই হ’ব ৷

মোৰ ফালে অলপ পৰ চাই, কিবা এটা ভাবি সুধিলে : স্ক্ৰিপ্ট মানে কি জানা নহয়?

যদিও মই উত্তৰ দিব লাগিছিল নাজানো বুলি মই সুধিলো : দোস্ত কথা এটা কোৱাচোন, মোক এই বাৰু  গুৰুদ্বায়িত্ব কি কাৰনে দিলা ?

যি উত্তৰ পালো সেইযা অকল মোৰ বন্ধুৱেই ভাবি উলিয়াব পাৰে ৷
ক’লে : মেট্ৰিক পৰীক্ষাত তুমি আমাৰ আটাইকেউটাৰে ভিতৰত ভাল ৰিজাল্ট কৰিছিলা ৷ গতিকে চিনেমাৰ লিখা-পঢ়াৰ কামখিনিও তুমিয়ে কৰিব লাগিব ৷

বুজিলো, বন্ধুৱে কৈছে মই লিখিব লাগিব ৷ মানে মই পাৰিম নে নাই সেইতো ইমান ডাঙৰ কথা নহয় ৷
ভাবিলো কৈ চাওঁ নেকি : মেট্ৰিক পৰীক্ষাত মই নকল মাৰিহে পাছ কৰিছিলো ???

বন্ধুৱে আকৌ আৰম্ভ কৰিলে : তুমি পাৰিবা ৷ মই দেখুৱাই দিম ৷ এতিয়া শুই থাকা ৷ কাইলৈৰ পৰা কামত লাগি যাব লাগিব ৷

বন্ধু শুবলৈ গ’ল ৷ ময়ো বিচনাত পৰিলো ৷
ভাবিলো : এইবাৰ বৰ বেয়া প্ৰপ’জেল দিয়া নাই যেন পাওঁ ৷
‘দিপলিপ’ৰ চেহেৰাতো চকুৰ আগত ভাহিবলৈ ধৰিলে ৷

আকৌ সন্দেহ হ’ল, বাচিম জানো ? মোৰ এইজন বন্ধু মানেইতো এটা ডাঙৰ প্ৰশ্নবোধক চিহ্ন!!!!!!

৫ম খন্ড : 
 

ৰাতিপুৱা শুই উঠি দেখো বন্ধুবৰ ৰৈ আছে মোৰ কাৰণে চাহ একাপলৈ ৷ মুখহাত ধুই ওচৰত বহিলো, চাহ একাপ হাতত ল’লো ৷

অলপ সময় ৰৈ বন্ধুৱে ক’লে : আমি কাহিনীতোৰ  কাৰণে অস্ট্ৰেলীয়ালৈ যাব লাগিব ৷

নাকে-মুখে যেনিযে তেনিযে চাহ সোমাই গ’ল ৷
মই ক’লো : মোৰতো পাছপৰ্ট নাই৷

মোৰ কথাত বিশেষ গুৰুত্ব নিদি কৈ গ’ল : আচল কাহিনীতো অস্ট্ৰেলীয়াৰ কেইজনমান কলেজীয়া ল’ৰা-ছোৱালীৰ ৷ আমি তাকে গুৱাহাটিৰ পটভুমিত লিখি উলিয়াম ৷

মোৰ সুধিব মন গৈছিল : তুমি আমাৰ দেশৰ ল’ৰা-ছোৱালীৰ কাহিনী এটা নল’লা কেলৈনো ?
পাছে সুধিলো : তুমি এই কাহিনীতো পালা ক’ত?

বন্ধুৱে কৈ গ’ল : কেইজনমান কলেজীয়া ল’ৰা-ছোৱালী পিকনিক খাবলৈ পাহাৰ এখনলৈ গৈছিল ৷ তাতে এটা গুহাৰ ভিতৰলৈ সোমাই গৈ ল’ৰা-ছোৱালী কেইটামান হেৰাই গ’ল ৷ এইতোৱে কাহিনীতোৰ সাৰমৰ্ম৷

বন্ধু আকৌ মৌণ হৈ গ’ল, কি কাৰণে তেওঁহে জানিব ৷ হয়তো মোক ভাবিবলৈ সময় দিছে নাইবা এনেয়ে ৰৈ দিছে যাতে মোৰ উৎকন্ঠা আৰু বাঢ়ে ৷

মই সুধিলো : কাহিনী বাৰু হৈ যাব, চুটিং ক’ত কৰিবা ? গুৱাহাটিত গুহা পাবা ক’ত ?

বন্ধুৰ মুখলৈ চায়ে গম পালো গুৱাহাটিতে গুহা আছে ৷

বন্ধুৱে ক’লে : আছে, গুৱাহাটিত গুহা আছে ৷ ৰেডিওঁ চেন্টাৰৰ ওপৰত যে মস্ত টাৱাৰতো আছে, তাৰ ওচৰতে এটা ধুনীয়া গুহা আছে ৷ আমাৰ কাম হৈ যাব ৷

…

…..

বহি গ’লো দুই বন্ধু কাগজ, কলম, ভুজিয়ালৈ ৷ বন্ধুৱে কাহিনীকৈ যায় মই লিখি যাওঁ ৷ 

অলপ লিখাৰ পাচতেই বুজিলো, স্ক্ৰিপ্ট লিখা মানে কি ৷ স্ক্ৰিপ্ট লিখা মানে “ডাইৰেক্টৰে কৈ যোৱা কথা / কাহিনীৰ শ্ৰুতলিপি লিখা” ৷
 

মাজে মাজে মই দুই-এটা মান ডাইল’গ সলনি কৰি দিলো ৷ এসময়ত ডাইৰেক্টৰ বন্ধুৱে মোলৈ চাই হাঁহি এটা মাৰিলে ৷ হয়তো বুজালে : কোৱা নাছিলোনে, মই তুমি পাৰিবা বুলি ?
 

এপাকত বন্ধুক সুধিছিলো : চিনেমাখনৰ নাম কি ?
বন্ধুৱে উত্তৰ দিলে : প্ৰহেলিকা ৷
মই কিবা এটা ভাবি ক’লো : পাৰ্টনাৰ , প্ৰহেলিকা নথৈ অশান্ত প্ৰহেলিকা থলে চাছপেন্ছ বেচি হ’ব নেকি ?  
কবলৈহে পালো, বন্ধুৰ প্ৰতিক্ৰিয়া চাবলগীয়া আছিল ৷ এনে লাগিল যেন অস্কাৰ নহ’লেও ফিল্মফেয়াৰ এৱাৰ্ডহে যেন পালে ৷ মোক দাঙিলৈ দুপাকমান মাৰি চিঞৰিলে : বঢ়িয়া, বঢ়িয়া৷

এনেকৈয়ে চিত্ৰনাট্য আগবাঢ়িল আৰু মোৰ পঢ়া-শুনা পাছ পৰিল ৷ কাম ভালেখিনি আগবাঢ়িল ৷ মই বুজিলো বন্ধুৱে চিনেমাৰ কিছু কথা জানে ৷

এদিন মোক হঠাতে ক’লে : ব’লা, জেছমিনৰ পৰা আহোগৈ, কাম এটা আছে ৷

লাভ নাই কাৰণে সোধা নাই কি কাম আছে ৷ যাওঁতে ভাবি গৈছো নিশ্চয় আমি “টমেট’ চছ্”ৰ বটল আনিবলৈ যোৱা নাই ৷ ক’বলৈ পাহৰিছো, জেছমিন হৈছে সেই সময়ত গুৱাহাটিত থকা এটা নাম কৰা টমেট’ চছৰ কোম্পানী ৷ 

গৈ পালোগৈ কালাপাহাৰৰ ফালে থকা জেছমিনৰ কাৰখানা ৷ দেখিছো ৰঙালাউ, বিলাহী আদিৰে মস্ত, মস্ত কেৰাহিত জেছমিন টমেট’ চছ্ তৈয়াৰ আছে ৷ বহি আছো অফিছযেন লগা ৰুম এটাত ৷
অলপ পাছত  পেটুৱা মানুহ এজন আহিল ৷ চিনাকি কৰি দিলে – হৰিপদ সৰকাৰ, জেছমিনৰ মালিক ৷ নমস্কাৰ দিলো ৷
কথা-বতৰা শুনি গম পালো তেওঁ অশান্ত প্ৰহেলিকাৰ প্ৰযোজক ৷
মই ইফাল-সিফাল কৰি চাৰিওফালে চালো ৷ভালেইতো দেখিছো হৰিপদবাবুৰ ব্যবসায় ৷ ভাল দেখিবলৈ আৰু কি আছে ? ৰেবতীৰ ছাউ-ছাউৰ পৰা আৰম্ভ কৰি, কল্যাণীৰ আলু পৰঠাৰ পৰা ৰিজাৰ্ভ বেঙ্ক চাৰিআলিৰ হোটেল কেলিফৰ্নিয়াৰ ঘুগুণীলৈকে সকলোতেতো জেছমিনই জেছমিন ৷ বন্ধুৱে কিবা যাদু জানে নেকি বাৰু??? কেনেকৈ হৰিপদবাবুক সৈমান কৰালে বাৰু???
 

আলোচনাৰ অন্ত এইটো ঠিক হ’ল যে হৰিপদবাবুৱে প্ৰথমে দহহাজাৰ টকা দিব ৷ কাম যিমানে আগবাঢ়ি যাব তেখেতে টকা দি যাব ৷

ৰিক্সাত উঠি ঘূৰি আহোতে মনতো ভাল ৷ কামতো হ’বগৈ তাৰ মানে ৷

ঘৰ পালোহি ৷

পাছদিনা দেওবাৰ ৷ বন্ধু কেনিবা ওলাই গ’ল ৷  তাৱৈদেউ ঘৰতে আছিল ৷ এপাকত মোক মাতি  পঠিয়ালে ৷
 

গলগলীয়া মাতেৰে ক’লে : বুজিছ, মাজতে আমাৰ এইটোৰ মূৰত চিনেমাৰ ভূত সোমাইছিল৷ কোনোমতে ভূত খেদিলো৷ তই আহিছ, মই ভাল পাইছো৷ অন্ততঃ তোৰ লগত পঢ়ি সি দুই এটা কথা শিকিছে ৷
মই কোনোমতে সেপ ঢুকি সুধিলো : ক’তনো পঢ়িছে ?
তাৱৈদেউৱে ক’লে : সেইযে তোৰ লগত লিখা-পঢ়া কৰিছে, সেয়ে বহুত ৷ তই যি পাৰ শিকাই দিবি ৷ পাৰিছেনে বাৰু সি ?
বুজিলো বন্ধুৱে তলত কৈ আহে, মোৰ লগত ফিজিক্স পঢ়ে বুলি ৷
মোৰ ক’বলৈ মন গৈছিল : মই আৰু কি শিকাম, মোকেই শিকাই আছে৷

তাৱৈদেউৱে কৈ গ’ল : আগৰ তাৰ চিনেমা কৰা বন্ধুকেইটা পালে মই আটাইকেইটাৰে ভৰি ভাঙিম৷ (মোলৈ চাই) বুজিছ, যদি সি আকৌ চিনেমাৰ কথা কয়, তই মোক ক’বি ৷ তই তাক বুজাব অলপ ৷

মই বুজিলো, মই এতিয়া ডবল এজেন্ট হ’লো ৷

মনতে ভাবিলো : তাৱৈদেউৱে যেতিয়া গম পাব মই স্ক্ৰিপ্ট লিখি আছো বুলি তেতিয়া ছাগৈ ভৰিৰ লগতে মোৰ হাত দুখনো ভাঙিব ৷

                             

অন্তিম খন্ড :

সাংঘাটিক বিপদত পৰি গ’লো ৷

বিচনাখনত বহি বহি চিন্তা কৰি পাৰ পোৱা নাই কি কৰা যায় ৷ হাজাৰ হ’লেও বন্ধুক বিপদত পেলাব নোৱাৰো ৷ ইফালে তাৱৈদেউ মোৰ পিতৃতুল্য ব্যক্তি ৷ তেখেতৰ কথাও পেলাব নোৱাৰো ৷

ভাবি ভাবি পালোগৈ বন্ধুৰ আগত এক্টিং কৰিম, মোৰ JATৰ প্ৰস্তুতি একোকে হোৱা নাই ৷ কিনো আৰু এক্টিং কৰিম সচাকৈয়ে একো হোৱা নাই! এইতো কৰিলে বন্ধুৰ চিনেমা বন্ধ নহয়, কিন্তু মোৰ ‘হাত-ভৰি কেইটা’ বচাব পাৰিম ছাগৈ !
মাজে মাজে  মই অবশ্যে বন্ধুক বুজাবলৈ চেষ্টা কৰো যে “এই চিনেমা-তিনেমা কৰা কামতো বৰ বুধিয়কৰ কাম নহয় ৷ আনকি বহুসময়ত এনেকুৱাও হৈছে যে চিনেমাত লাগি থকাৰ কাৰনে বহুতৰে হাত-ভৰিও ভাঙি গৈছে৷”৷
পাছে এইবোৰ চেষ্টাৰ একো লাভ নাই!!! বন্ধুৱে খুব সম্ভব জানে কথাতো যে মই ডবল এজেন্টৰ কাম কৰি আছো আৰু লগতে ভালকৈ জানে তাৰ দৰব কি ৷ 
কেতিয়াবা কৈ দিয়ে : ব’লা  ‘দিপলিপ’ৰ ঘৰৰ পৰা আহোগৈ ৷
আকৌ কেতিয়াবা কৈ দিয়ে : যাবা নেকি ? গুহাটোত কিবা এটা চাই আহিব লাগিছিল ৷ ‘
দিপলিপ’ক লগ পোৱাৰ আশাত, এডভেঞ্চাৰৰ মোহত মই আকৌ তাৱৈ-আমৈকে ‘ডবল ক্ৰছ’ কৰি লাগি যাওঁ অশান্ত প্ৰহেলিকাৰ পাছত ৷

…..
……………….

কাহিনী আগবাঢ়িল ৷
মস্ত-মস্ত এলছিছিয়ান কুকুৰ দুটালৈ পুলিছ আহি ওলালেহি  গুহাত হেৰুৱা ল’ৰা-ছোৱালী বিচাৰি ৷ আমাৰ কাহিনী ভালেমান আগবাঢ়িল ৷

…….
……………..

ক’ব নোৱাৰাকৈয়ে  আপদীয়া ইন্জিনীয়াৰিঙৰ এন্ট্ৰেন্ছ পৰীক্ষাডাল আহি ওলালেহি ৷ পৰীক্ষা দিলো আৰু তাৰ এদিন নে দুদিন পাছত মই তাৱৈদেউৰ ঘৰৰ পৰা নিজৰ ঘৰলৈ যাবলৈ ওললো ৷  
বিদায়ৰ মূহুৰ্তত বন্ধুৱে মোক ঘৰৰ চাদলৈ লৈ গ’ল ৷
ব্ৰহ্মপ্ৰতিজ্ঞা এটা কৰালে যেন মই অশান্ত প্ৰহেলিকাৰ নিৰ্মাণৰ ৰহস্য কাৰো আগত, বিশেষকৈ আমাৰ দুয়োৰে ঘৰত,  ভুলতো উল্লেখ নকৰো ৷
লগতে এইতো খবৰো মোক দিলে যে যদি দৰকাৰ পৰিলে বন্ধু পলাই গৈ হ’লেও পূণাত থকা ফিল্ম ইন্চটিটিউত পঢ়িবই হেনো ৷
এই কথাতোওঁ যাতে মই গুপুতে ৰাখো ৷
ময়ো বন্ধুৰ দুহাতত ধৰি অশ্ৰুসিক্ত নয়নেৰে, মূৰ জোকাৰি-জোকাৰি প্ৰতিশ্ৰুতি দিলো ৷
লগতে অবশ্যেই ভাবিছিলো : বন্ধুৱে বাৰু তেওঁৰ পূণালৈ যোৱাৰ পৰিকল্পনাৰ কথা মোক নোকোৱা হ’লে এডমিচন নাপালে হয় নেকি? কি দৰকাৰ আছিল আৰু এটা বোজা মোৰ ওপৰত জাপিবলৈ?

...

....

তাৰ পাছত বহুদিন পাৰ হ’ল৷

ইন্জিনীয়াৰিঙত চিট পালো ৷ নতুন পৰিবেশ পালো ৷

অশান্ত প্ৰহেলিকা তল পৰিল ৷ অবশ্যে বন্ধুৰ আগত কৰি অহা প্ৰতিজ্ঞা আৰু তাৱৈদৱে ‘চিনেমা কৰা বন্ধুকেইটা পালে মই আটাইকেইটাৰে ভৰি ভাঙিম’ বুলি দিয়া ভাবুকিৰ কথাও মই পাহৰা নাছিলো ৷

মাজে মাজে অশান্ত প্ৰহেলিকাৰ কিনো কি হ’লগৈ  জানিবৰ মন যায় ৷ কিন্তু সেইটো ‘মোবাইলৰ যুগ’ নাছিল, নাছিল ‘ফেছবুকৰযুগ’৷ দিনৰ দিনতো ইন্জিনীয়াৰিঙত ক্লাছ, আবেলি পাণবজাৰৰ ৰঙীণ সময় আৰু নিশা  হোষ্টেলৰ আমেজ ৷ তাৰ পাছত আৰু  কেন্টাৰত উঠি গৈ অশান্ত প্ৰহেলিকাৰ খবৰ কৰিবলৈ মন নোযোৱা হ’ল ৷

...

....

দুটামান ষাণ্মাষিক পাৰ হ’ল ৷ মা-দেউতা তেতিয়া দেউতাৰ চাকৰিসুত্ৰে চামগুৰিত থাকে ৷ মই কিবা এটা বন্ধত চামগুৰিলৈ বুলি গ’লো ৷
সন্ধিয়া দেউতা উভতি আহি খবৰ দিলে যে অলপপৰ পাছতে তাৱৈ আৰু আমৈ আমাৰ ঘৰত ৰাতি থকাকৈ আহি পাবহি ৷ হঠাৎ অলপ ভয়  লাগি গ’ল ৷ যদি কেনেবাকৈ অশান্ত প্ৰহেলিকাৰ কথা সোধে ??? 

নিজকে সান্তনা দিলো : নাই নোসোধে ৷ কাৰণ তাৱৈদেউৰ জানিবৰে উপায় নাই ৷ আমি কিমান কি কৰি থৈছো, কেইটা কথানো জানে?

 

তেখেতসকল আহি পালেহি ৷ মই দেখাৰ লগে লগে ভৰিত পৰি সেৱা কৰিলো ৷ লগতে এটা প্ৰাৰ্থনাও কৰিলো নেদেখাজনক : বচাবা আৰু এইবাৰলৈ ৷ ইয়াৰ পাছত কাহানিও এদিন-দুদিন বন্ধ পালেই ঘৰলৈ বুলি দৌৰ নামাৰো ৷ কলেজতে থাকিম ৷

অলপ আলেঙে আলেঙেই ফুৰিলো ৷ মাজে মাজে দুবাৰ-এবাৰ টুকুৰিয়াই চালো, কিজানিবা কিবা খবৰ পাওঁয়ে অশান্ত প্ৰহেলিকাৰ ৷  

কথাই কথাই গম পালো  বন্ধু গৈ পূনা পালে গৈ ৷ 

ভাবিলো : ফিল্ম ডাইৰেক্টৰ হ’বলৈ পঢ়া-শুনাটো আৰম্ভ কৰিলেই, গতিকে আৰু কিহৰ চিন্তা ৷ দিওঁ নেকি সুধি, অশান্ত প্ৰহেলিকাৰ কথা ?

সুধিব লওঁতেই গম পালো বন্ধুৱে  পূনাত ফিজিক্সত মেজৰলৈ ডিগ্ৰীহে পঢ়ি আছে ৷ 

হে প্ৰভূ ভাল বচালা আজি!!!!!!!!!!!!

ৰাতি ভাতৰ টেবুলত তাৱৈয়ে দেউতাৰ ফালে চাই সুধিলে : হেৰা, তুমি অশান্ত প্ৰহেলিকাৰ নাম শুনিছা?

কোনোমতে  চকিখনৰ পৰা নপৰাকৈ বহি থাকিলো ৷
ভাবিলো : কাইলৈৰ পৰা ভগা হাতেৰে খাব লাগিব৷  

দেউতাই উত্তৰ দিলে : ৰন্জু হাজৰিকাৰ উপন্যাস নেকি?

তাৱৈয়ে মোৰ ফালে চাই ক’লে : তই শুনিছনে নাই?

মই তলমুৰ কৰিলো, নিজৰ হাত-ভৰিকিটালৈ চালো ৷

তাৱৈয়ে ক’লে : ওলাবি কালিলৈ, অশান্ত প্ৰহেলিকা নাচাৱ নেকি?

 ************************************