ট্ৰাঞ্চফাৰ

১৯৯৭/৯৮ মানৰ কথা ৷ পুৱা ৭ মান বাজিছে ৷ কলিং বেলটো বাজিল ৷ দুৱাৰ খুলি দেখো অশোকদা ৷ লগত আৰু দুজন (নাম কেইটা নকওঁ) ৷ সেই দুজন এজন মোৰ ককাইদেউ আৰু আনজন সেই সময়ৰ এজন নাম থকা ছাত্ৰ নেতা ৷ জনতা ভৱনত অবাধ ওলোৱা সোমোৱা ৷

ড্ৰয়িং ৰূমত বহি কথা পাতি আছো ৷ চাহ বিস্কুট খালো ৷ কি কি কথা পাতিলো মনত নাই ৷ কিন্তু মোৰ মনত আছে মই ভাবি পোৱা নাই ৰাতিপুৱাই তেওঁলোক আহিল কিয় আমাৰ ঘৰলৈ ৷

অশোক দা আৰু ককাইদেউজনৰ কথা বুজি পালো ৷ তেওঁলোক সময় নাই, অসময় নাই আহিব পাৰে ৷ কিন্তু তিনি নম্বৰজন বাৰু কয় আহিল ?

এসময়ত ককাইদেৱে ইংগিত দিলে, ‘‘ব’লা বাহিৰলৈ যাওঁ ৷ ছিগাৰেট এটা হুপি লওঁ ৷’’

ককাইদেউ আৰু ছাত্ৰ নেতা আগে আগে গ’ল ৷ মই আৰু অশোকদা পাছে পাছে ৷ অশোকদাক ফুচফুচাই সুধিলো, ‘‘কথাটো কি ?’’

অশোকদায়ো ফুচফুচাই ক’লে, ‘‘নাজানো ৷ মোক উঠাই লৈ আহিল ৷’’

ককাইহেৱে ছিগাৰেটটো দিলে ৷ মোৰ লাগিছে চিন্তা ৷ ৰাতিপুৱাই মোক চিগাৰেট খুৱাবলৈকে সেই ফটাশিলৰ পৰা আহিল নে ?

মই হাতত ছিগাৰেটটো লৈ ৰৈ আছো ৷

ছাত্ৰ নেতাই মোক ক’লে, ‘‘ আমুক ঠাইখনৰ EAC জনৰ ট্ৰাঞ্চফাৰটো ৰখাই দিব লাগে ৷’’

মোৰ হাঁহি উঠি গ’ল ৷ ‘‘আপোনালোকে সেই কামটোৰ কাৰণে ৰাতিপুৱাই আহিল নেকি ?’’

অশোকদাৰ মুখৰ পৰা ওলাই গ’ল, ‘‘তুমি কেনেকৈ  ট্ৰাঞ্চফাৰটো ৰখাই দিবা ? আজিলৈকে দেখোন নিজৰ কাৰণে চাকৰি এটাকে গোটাব পৰা নাই ?’’

মই ককাইদেউৰ ফালে চাই ক’লো, ‘‘যোৱাকালি ৰাতি বেছি হৈ গ’ল নেকি ?’’

ককাইদেউৰ অভ্যাস  এটা আছিল ৷ ৰাতি ফটিকাৰ ৰাগীত যাৰে তাৰে আগত যি মন যায় তাকেই কৈ দিয়ে ৷ সকলোৱে বিশ্বাসো কৰে ৷ ৰাতিপুৱা বাকীবোৰ সমস্যাত পৰে ৷

 ককাইদেৱে তেতিয়া বুজালে, ‘‘তোমাৰ যে ভিনদেউ ! তেওঁক কৈ ট্ৰাঞ্চফাৰটো ৰখাই দিয়া আকৌ !’’ হওঁতে কথাটো হয় ৷ মোৰ এজন ভিনদেউ বেছ প্ৰভাবশালী ভিনদেউ নথকা নহয় ৷ কিন্তু সেই বুলিয়ে মই ট্ৰেঞ্চফাৰ ৰখাম কেনেকৈ ?

মই ক’লো, ‘‘ককাইদেউ ! অশোকদাই কৈছেই দেখোন কথাটো ৷ মই আজিলৈকে নিজৰ কাৰণেই একো বিচাৰি যোৱা নাই ৷ ক’ত আৰু আনৰ কাৰণে যাম ৷’’

ছাত্ৰ নেতাই মাত লগালে, ‘‘বহু মাল আছে ! কামটো কৰি দিলে তোমাৰ হাতলৈকো লাখ টকা আহি যাব ৷’’

মই বুজিলো ছাত্ৰ নেতাই মোক লাখপতি কৰিহে এৰিব ৷ নকৰো বা নোৱাৰো বুলি কৈ লাভ নাই ৷ ক’লো, ‘‘ৰাতিলৈ ককাইদেউক কৈ দিম বাৰু কি হ’ল ৷’’

তিনিও উভটিল ৷

ৰাতি গৈ মই প্ৰিঞ্চ নামৰ পান্থশালখন পালো গৈ ৷

তাত ককাইদেউ ব্যস্ত আন এজনৰ সৈতে, আন কিবা গভীৰ আলোচনাত ৷

মই গৈছিলো ট্ৰাঞ্চফাৰৰ বিষয়টো শেষ কৰিবলৈ ৷

মই গৈছিলো ককাইদেউ বুজাবলৈ, ‘‘কি মানুহ আনি থাকেহে আপুনি ? কাম নাই নেকি ?’’

ককাইদেৱে মোক ক’লে, ‘‘ৰাতি বেছি হৈ গৈছিল ৷ সেই কাৰণে লৈ গৈছিল ৷ সিও পাহৰিলে ৷ তুমি আকৌ ছিৰিয়াছলী কথাটো ভাবি আছা নেকি ? তোমালোকে টেনচন ট্ৰঞ্চফাৰ কৰিব নাজানা হে !’’