মন ভাল লগাই লৈছো

ৰাজীৱ ৰঞ্জনৰ পোষ্ট
‘‘১০০০ লৈ লিখিলেহে প্ৰথমবাৰৰ বাবে A টো লিখিবলৈ পাব। Thousand-ত A টো প্ৰথমবাৰ আহে, ৯৯৯ লৈকে লিখোঁতে A আখৰটো এবাৰো ব্যৱহাৰ নহয়।’’
মই মনতে ভাবিছো যদি ভুল ভুলকৈ লেখো তেনে হ’লে ছাগে আগতেই আহি যাব ৷
যেনে 5 = Faiv ৷

বেলেগ এটা কথা মনত পৰিল ৷

বহু বছৰ আগৰ কথা ৷ মই তেতিয়া হাইস্কুলৰ ওপৰৰ শ্ৰেণীত ৷ মোৰ মোমাইদেউৰ ল’ৰা সঞ্জুদা কলেজ পাইছে গৈ ৷ কিবা এটা বন্ধত বৰবাৰীৰ অসম চিকিৎসা মহাবিদ্যালয়ৰ চৌহদ আছো গৈ ৷ 
এদিন সঞ্জুদাই মোমাইদেৱে নতুনকৈ কিনি মাৰুতী ভানখন লৈ পল্টন বজাৰৰ ফালে ওলাল ৷ লগত মোক আৰু জেঠাইদেউৰ ল’ৰা নিপুদাদাক লৈ গ’ল ৷ 

গোটেই বাট মই আৰু নিপুদাদাই কৃষ্ণ, কৃষ্ণ কৰি ল’লো ৷
সঞ্জুদাদাৰ কথা হ’ল যি হওক সি ব্ৰেক নামাৰে ৷ আগত থকা গৰু, মানুহ, ৰিক্সা আদি নিজে নিজে আতৰি যাব ৷
আমি সুধিলো, ‘‘কিয় আতৰিব ?’’
সঞ্জু দাদাই বুজালে, ‘‘গাড়ী অহা দেখিলে মই আতৰি দিওঁ ৷ এতিয়া মই গাড়ী চলাইছো ৷ মই ব্ৰেক নামাৰো ৷’’

ঘুৰি আহি মোমাইদেউৰ চৰকাৰী আৱাস DQ 20 ( নে DQ 8 আছিল বাৰু? ) আহি পালো ৷ 
কাঠৰ গেটখনৰ সন্মুখতো সঞ্জুদাদাই একেই কাম কৰিলে ৷ গাড়ীৰ ব্ৰেক নামাৰিলে ৷ পাছে গেটখন আতৰি নগ’ল ৷ 

ধমহ্ কৈ শব্দ এটা কৰি গেটখন বাগৰি পৰিল ৷ 

নিপুদাদা আৰু মই ভয়তে গাড়ীৰ পৰা নানামিলো ৷ সঞ্জুদাদা নামি গ’ল ক্ষয়-ক্ষতিৰ বুজ ল’বলৈ ৷ গাড়ীখনৰ সন্মুখৰ বাওঁফালটোৱে গেটখনত খুন্ডা মাৰিছিল ৷ সঞ্জুদাদাই নিৰীক্ষণ কৰিছে সোফালে ৷
আমি গাড়ীৰ ভিতৰৰ পৰা চিঞৰিছো, ‘‘সেইফালে নহয়, এইফালে চা !’’
সঞ্জুদাদাই বাহিৰৰ পৰা চিঞৰিছে, ‘‘সেইফালে আৰু কি চাম ? পুৰা চেপেটা হৈ গ’ল ছাগে ৷ যিফালে খুন্ডা মৰা নাই সেই ফালে চায়ে মনটো ভাল লগাই লৈছো ৷’’